Duchowość ekologiczna i mistycyzm

Duchowość ekologiczna i głęboka ekologia

Integralną częścią ekologii praktycznej zwanej także ekologią głęboką - określanej mianem nurtu kulturowo-umysłowego – katalizującą i dynamizującą jego przejawy, jest duchowość ekologiczna. Wedle ekomistyków, „przez »duchowość« trzeba rozumieć pewien zestaw przekonań, wierzeń, a także emocji związanych z transcendencją, także z sacrum, rzadziej z rytuałem, czy religijną instytucją (…) duchowość, to zawsze nakierowanie na transcendencję, tylko w odróżnieniu od religii, niezinstytucjonalizowane i zwykle pozbawione formalnego kultu i kapłanów”. Jako przykłady uczuć i przeżyć duchowych się często podaje: wiarę, podziw, zdumienie, zachwyt, adorację, uczucie piękna, miłość, przyjaźń, współczucie, solidarność, poszanowanie wszelkich form życia etc. Zarówno dla nauki jak i dla ekologii istnieje wiele wspólnych problemów jak chociażby problem przeludnienia i ograniczenia populacji, tym bardziej, że od początku XXI wieku stało się jasnym, że im więcej ludzi, tym większy problem z zaopatrzeniem w wodę i żywność - co może doprowadzić do tragicznego przełomu w postaci globalnej suszy i głodu. Niestety, ani nauka ani politycy z tymi ostrzeżeniami i racjonalnymi alarmami jakoś nic nie zrobili, a każdy człowiek ma prawo i obowiazek walczyć o swoje zdrowe życie i dobrostan ekologiczny.

Współczesna od początku XXI wieku duchowość w praktyce ekologicznej akcentuje zwykle dystans wobec religii zorganizowanej, co jednak nie zawsze miało miejsce. Duchowość ta, zwykle zwana w XXI wieku „nową duchowością”, jako młode zjawisko jest nieskodyfikowana i nie dba o jednolitość doktryny, w każdej ze swych odmian – jak twierdzą badacze ruchów ekologicznych – wykazuje jednak wspólne cechy: poczucie świętości życia we wszystkich jego formach, religiopodobną cześć dla Ziemi i kosmosu, postrzeganie obecności Boga bardziej w świecie, nie ponad czy poza światem, wolny stosunek do wierzeń religijnych, koncentracja na pozytywnej, twórczej energii, nie zaś na grzechu, odkupieniu czy pokucie, opozycja wobec materialistycznych aspektów współczesnej zachodniej cywilizacji oraz specjalna cześć dla Ziemi w aurze przywoływanego ze starożytności mitu bogini Gai (Gaia - Bogini Ziemi w greckiej mitologii). Duchowość ekologiczna jest częścią tradycyjnych nurtów zorganizowanych religii, zarówno taoizmu, tradycji wedyjskiej, w tym jogi i tantry, sufizmu czy mistyki gnostyckiej.

Równolegle do nurtu nowoczesnego (po części w opozycji do niego) rozwija się chrześcijańska duchowość ekologiczna, której zgodność z wymienionymi powyżej cechami jest częściowa. Duchowość ekologiczna objawiająca się poprzez zjawisko ekologizmu, pryncypialnej ideologii nawiązującej do ekologii, choć bazująca w dużej mierze na intuicjach i doświadczeniu, wspierana jest przez praktyczną filozofię przyrody, opartą na uznaniu samoistotności przyrody – przyjęciu normatywnego pojęcia przyrody i pojęcia przyrody rozumianej celowościowo. Wątki filozoficzne, w sensie akademickim, są jednak w ekologizmie trudne do wyodrębnienia, co jest cechą ruchów nowopowstających, które nie mają jeszcze dorobku w postaci filozoficznej czy prawdziwie duchowej refleksji, jak ma to taoizm, sintoizm czy wedyjska rudrajana - tradycja jogi pośród przyrody. Wschód ma bogatą ofertę dla nowych ruchów ekologicznych dzięki temu można łatwo nauczyć się metod głębszego doświadczania duchów przyrody, w tym samego Ducha Życia Całej Przyrody, jak chociażby w formie wedyjskiego bóstwa Rudra i Pryszni.

Nauki Duchowe - Gorejące Serce - Duch Święty

Nauki Duchowe 

"Nauki Duchowe" to portal, którego treść koncentruje się wokół tematyki rozwoju duchowego i osobistego oraz życia w harmonii z wszechświatem, z przyrodą i kosmosem. Uważamy, że duchowość nie ogranicza się do jednej religii czy filozofii – jest uniwersalna i dotyczy w takim samym stopniu wszystkiego i wszystkich. Duchowość, nauka duchowa, jest sednem, istotą wszystkich religii, ich uniwersalnym poziomem. Dlatego też chcemy przybliżyć Ci nauki i mądrości duchowe, niezależnie od źródła ich pochodzenia. Pamiętaj, że w duchowości najważniejszy jest Bóg, mistrz czy guru oraz wspólnota duchowa, a nie tylko sam człowiek i jego droga życia jak się wielu ludziom wydaje. 

Próbując studiować duchowe nauki staraj się asymilować i przyswajać jak najwięcej. Rozumieć, nie tylko umysłem, ale zrozumieć i poczuć również sercem. Rozświetlaj się, swój umysł, swoje wnętrze i przyjmuj święte słowa Mistrzów. Rozważaj w swym sercu Prawdę, odkrywaj Mądrość płynącą z zewnątrz i rozbudzaj Mądrość jeszcze w Tobie uśpioną. Ci, którzy są mamieni życiowymi nadziejami i jedynie w teorii wiedzą, co trzeba czynić, aby wieść piękne życie, są trochę jak ci, którzy cierpią i korzystają z lekarstw oraz narzędzi sztuki lekarskiej, lecz ani nie wiedzą, jak z nich korzystać, ani się o to nie troszczą. Dlatego nie możemy nigdy winić urodzenia czy drugiego człowieka za nasze grzechy, a jedynie nas samych. Jeśli bowiem jakaś dusza zechce próżnować, nie będzie mogła stać się niezwyciężona. 

Poznawaj i przyswajaj - nie tylko to, z czym się już zgadzasz, gdyż wąska ścieżka wybiórczości doprowadzi Cię niechybnie do zguby. Odkrywaj nauki, jak krajobraz w trakcie swojej podróży do Boga. Nie patrz tylko w jedną stronę, gdyż wybór jedynie kawałka ze świętych nauk, z pominięciem, odrzuceniem czy krytykowaniem reszty, prowadzi donikąd. Możesz wtedy nie dostrzec najprostszej drogi, jaśniejącego tuż przed Tobą szlaku spełnienia.  Ci, którzy uważają utratę pieniędzy, dzieci, niewolników czy innych dóbr za nieszczęście, niechaj wiedzą, że przede wszystkim trzeba być zadowolonym z rzeczy dawanych im przez Boga. Gdy jednak trzeba je oddawać, należy to robić z gotowością i wdzięcznością, i nie gniewać się z powodu utraty - czy raczej zwrotu - którejś z nich. Albowiem ci ludzie skorzystali z tego, co nie należało do nich, a następnie oddali to z powrotem. 

Mistyka - mistycyzm - gnoza - merkawa

Mistyka i doświadczenia duchowej jedności z Bogiem 

Mistyka czy naukowo i filozoficznie mistycyzm – to wieloznaczny termin opisujący głębokie doświadczenie religijne i misteryjne, polegające na bezpośredniej, wglądowej, czyli niezależnej od rytuałów i obrzędów, relacji człowieka z rzeczywistością pozamaterialną, pozazmysłową lub transcendentną. Rzeczywistość ta jest różnie rozumiana przez poszczególne systemy religijno-filozoficzne. W chrześcijaństwie, judaizmie i islamie jest ona tożsama z doświadczeniem Boga, Absolutu lub przynajmniej Ducha Świętości. W tradycjach wedyjskich, w tym w buddyzmie i hinduizmie mamy do czynienia z pozazmysłową Jednią, rozumianą najczęściej panteistycznie jako prawdziwa rzeczywistość świata. W Jodze Upaniszad i Jogasutr mamy Jedność w postaci mistycznej unii z Bogiem rozumianym jako Absolut, Brahman, jednocześnie osoby Stwórca jak i ponadosobowy Stwórczy Wszechduch. Religijne doświadczenie mistyczne różni się często chociaż niezbyt słusznie od ezoteryki czy okultyzmu, która mówi o specyficznym poznaniu pozazmysłowym, jak telepatia, jasnowidzenie, odbiór kosmicznej energii itp.

Mistycyzm czy mistyka to poszukiwanie możliwie najbardziej bezpośredniego doświadczenia Boga, lub życie, którego celem jest zjednoczenie z Bogiem. Według badaczy, użycie tego terminu jest najbardziej uzasadnione w studiach komparatystycznych, opisujących różne doświadczenia, bez odniesienia się do stojącej poza nim teologii. Tym ostatnim zajmuje się bowiem mistyka. Według wielu badaczy, typologia mistycyzmu winna uwzględniać opinie samych mistyków różnych religii opisujących i interpretujących swe doświadczenie. Stąd najbardziej adekwatna typologia doświadczenia mistycznego powinna uznać, że jest tyle typów doświadczenia mistycznego, ile włączonych do samego doświadczenia interpretacji. Inne typologie, twierdzące np. że jest jeden typ doświadczenia, ale wiele interpretacji, albo kilka typów doświadczenia, które przecinają bariery kulturowe – wymagają dodatkowych założeń.

W kulturze Zachodu mistycyzm występuje:

1. w powiązaniu z mistyką chrześcijańską, identyfikowaną jako forma szczególnie intensywnej religijności albo jako rodzaj poznania religijnego bądź religijno-filozoficznego. Rozumienie rozwinięte na gruncie teologii chrześcijańskiej obejmuje zjawiska religijne polegające na bezpośredniej łączności z Bogiem. W sensie bardziej ogólnym mistycyzm to kierunek religijno-filozoficzny, czyniący możliwość takiej łączności przedmiotem rozważań. W obu przypadkach istnienie transcendentnej, pozamaterialnej, czy pozazmysłowej rzeczywistości Absolutu jest pewnikiem wiary o charakterze wyjściowego założenia.

2. w naukowym paradygmacie akademickim jako przedmiot zainteresowań filozofii i psychologii umysłu, w tym psychologii transpersonalnej. Podejście naukowe ogranicza się do opisu i (lub) wyjaśniania tego, co jest dostępne poznaniu percepcyjnemu i (lub) rozumowemu. W takim przypadku mistycyzm jawi się bądź jako poznawalny fenomen, lecz o niepoznawalnym źródle, bądź jako zjawisko wynikające z właściwości umysłu człowieka, zarówno o biologicznym, jak i społecznym rodowodzie. W pierwszym przypadku badacz rozumie mistycyzm jako nieredukowalny, niemożliwy do wyjaśnienia za pomocą praw fizyki, neurologii czy psychologii. W drugim przypadku stan mistyczny to szczególny stan umysłu (często używa się terminu „zmieniony stan świadomości”), a jego forma i treść jest wyjaśniana w sposób naturalistyczny.

Złoty Brzask - Ruch Złotego Wieku

RUCH ZŁOTEGO WIEKU

Początek nowego wieku, dwudziestego pierwszego stulecia kultury europejskiej stawia przed ludzkością całkiem nowe cele, zadania i wymagania, do których wszyscy dojrzewamy. Ruch Złotego Wieku w każdym kraju świata przyciąga ludzi postępowych, twórczych i inteligentnych, których jednoczy idea pokoju, prawdy, miłości i sprawiedliwości, idea ustanowienia nowego, lepszego ładu i porządku w otaczającym świecie. Ludzie dobrej woli, prawi, uczciwi i postępowi coraz chętniej jednoczą się i bratają poszukując nowej wizji lepszego jutra w każdej dziedzinie społecznej. Wzrasta poczucie braterstwa i pilnie rośnie potrzeba znajdowania nowych przyjaciół na całym świecie, który dzięki nowoczesnej, wodnikowej komunikacji stał się globalną wioską, małą zieloną planetą ludzi. Jednoczą się ludzie postępu, miłości i prawdy w ruchy i stowarzyszenia dbające o zdrowie jednostki jak i o zdrowy, czysty przemysł i zieloną technologię przyjazną życiu przyrody. 

Wzrost urbanizacji i życie w dużych miastach powoduje wzrastającą potrzebę powrotu do natury i przyrody oraz odkrywania głębokich praw wewnętrznego życia. Stowarzyszanie w braterskich formach współpracy i współdziałania staje się normą splatającą ludzi twórczo pracujących dla pokoju we wszystkich krajach świata. 

Wiek XX i XXI to okres przejściowy, okres gwałtownych przemian społecznych, kulturowych i technologicznych, wprowadzających ludzkość w nową erę pokoju zwaną powszechnie na świecie epoką wodnika, a to w nawiązaniu do starego europejskiego kalendarza wielkich astronomicznych cykli opartych na roku i miesiącach cyklu platońskiego trwającego bagatela 25 tysięcy lat! RZW niesie ludziom pomoc w dynamicznie zmieniającym się świecie, pomoc w duchowych i psychicznych kryzysach, w odnajdywaniu nowych celów i sensu życia. 

Nauki Duchowe - Dusza - Duch - Bóg

Cielesna duchowość czy duchowy materializm 

Wiara w niezależne istnienie ciała i duszy człowieka to raczej spuścizna perskiej lub greckiej filozofii, zaadaptowanej przez chrześcijaństwo, niźli dokładny przekaz zawarty w Biblii. Dusza ludzka jest nieśmiertelna” – większość polskich katolików i innych chrześcijan uczyła się tego zdania jako jednej z katechizmowych „Prawd wiary”. W połączeniu z empirycznie obserwowanym i niezaprzeczalnym faktem, że ciało ludzkie umiera, katechizmowa formuła sugeruje, że ludzkie dusza i ciało są różnymi rzeczywistościami, dającymi się oddzielić od siebie częściami człowieka. Pobożna literatura czy kaznodziejstwo dość często posługuje się językiem sugerującym, że ludzkie dusze mogą istnieć i działać niezależnie od ciała fizycznego: to dusze zmarłych przebywają w czyśćcu czy zaświatach, dusze wznoszą się do Boga i Go po śmierci oglądają, to przede wszystkim o swoją duszę chrześcijanin powinien się troszczyć. Może się zatem wydawać, iż chrześcijaństwo zakłada psychofizyczny dualizm, podobnie zresztą jak islam i judaizm oraz wiele tradycji duchowych Wschodu, w tym śiwaizm, śaktyzm, taoizm, smartyzm czy wisznuizm.

Duchowe Nauki, Duchowa Wiedza, Duchowa Mądrość

Dualizm ciała i duszy jest jednak na Zachodzie dziedzictwem raczej pewnej tradycji filozoficznej (która swe korzenie ma w starożytnej Grecji) niż samych chrześcijańskich źródeł. W tradycji biblijnego Izraela słowa, które oddajemy polskim „dusza” (nefesz, neszama), nie oznaczały oddzielnego elementu, lecz raczej pewien aspekt ludzkiego istnienia – to, że jest ono żywe. Są w Biblii fragmenty, w których, wydaje się nawet, „dusza” i „życie” stają się synonimami (np. Ps 74, 19: „Nie wydawaj na zatracenie duszy Twej synogarlicy; o życiu Twych ubogich nie zapominaj na wieki!”). Od strony subiektywnej „dusza” może też oznaczać podmiotowe „ja”, centrum samoświadomości czy też całą samoświadomość (obejmującą wrażenia zmysłowe, uczucia, emocje, pojęcia intelektualne, intuicję religijną).

Ciało duchowe

Podobne wnioski nasuwają się przy lekturze pism Nowego Testamentu. Nie ma w składających się nań tekstach żadnego fragmentu, który wprowadzałby „dualistyczną” antropologię, dzielącą człowieka na dwa oddzielne elementy, co może wskazywać, że duchowość chrześcijańska bliższa jest indyjskiej adwaita wedanty niźli się wydaje. Nawet święty Paweł apostoł, który głosił Ewangelię Grekom – czyli w kulturze, w której dualizm był silnie obecny – sam nie rozdzielał duszy i ciała. Znamienny jest tu jego Pierwszy List do Koryntian – chyba najbardziej greckiego z kościołów czy zborów, które założył. Koryntianie, będący pod wpływem dość negatywnej wizji cielesności, poszukują odpowiedzi na pytanie o to, w jakiej postaci człowiek zmartwychwstanie. Odpowiadając im apostoł Paweł określa człowieka parą terminów: soma psychikon – soma pneumatikon. Termin pierwszy najlepiej przetłumaczyć jako „ciało obdarzone duszą/psychiką” lub ciało psychiczne, ten drugi można oddać formułą: „ciało duchowe”.

Nauki Duchowe - Ramana Maharishi

Poszukiwanie prawdy w naukach jednego z największych duchowych autorytetów Indii

Wielkiego indyjskiego mędrca Śri Bhagawana Ramana Mahariszi, którego inspirujące nauki wznoszą się ponad podziały religijne, uwielbiają wszyscy - buddyści, hinduiści, chrześcijanie i taoiści. W książce tej prezentowany jest zbiór pouczeń i rozmów Śri Ramany zaczerpniętych z trzech jego dzieł: Who Am I? Spiritual Instructions oraz Maharishi’s Gospel. Nauki mistrza, dotyczące takich tematów, jak praca i wyrzeczenie, milczenie i samotność, spokój i szczęście, przedstawiono w formie pytań i odpowiedzi; dzięki temu czytelnik ma wrażenie, że osobiście rozmawia z wybitnym nauczycielem. 

Śri Bhagwan Ramana Maharishi

ŚRI BHAGAWAN RAMANA MAHARISZI (1879-1950) był jednym z największych nauczycieli duchowych współczesnych Indii z himalajskich linii przekazu tradycyjnej jogi zawartej w Upaniszadach i Jogasutrach oraz całej wedyjskiej kulturze bramińskiej. W wieku siedemnastu lat przeżył doświadczenie śmierci w jodze nazywaną śmiercią mistyczną, które było skutkiem dotychczasowych praktyk duchowych i poszukiwań metafizycznych. Dopiero po wielu latach życia w odosobnieniu zaczął odpowiadać na pytania osób poszukujących, przybywających do niego z całego świata. Pisał niewiele, lecz jego uczniowie zarejestrowali rozmowy i nauki mistrza (guru). W dzieciństwie, około siódmego roku życia (niektórzy podają że miał zaledwie sześć lat, co wynika z różnicy w podawaniu dat w Indii i na Zachodzie, skończony rok szósty, rozpoczęty siódmy), przeszedł wedyjską ceremonię upanajany, bramińskiej inicjacji duchowej, w której chłopcu z warny braminów po raz pierwszy zakłada się świętą nić bramińską upawita, wraz pogłębionym przekazem praktyki Mahamantry Gajatri (Gayatri) i jej codziennej recytacji (trzy razy dziennie po 108 razy czego każdy bramiński ojciec skrupulatnie pilnuje). W wieku lat dwunastu zaczął miewać spontaniczne głębokie doświadczenia medytacyjne, niewątpliwie związane ze swoimi bramińskimi czyli wedyjskimi medytacjami nad Mahamantrą Gajatri oraz smartyjskim kultem Pięciu Bóstw Nieba. 

Śri Bhagwan Ramana Maharishi w wieku dziecięcym przeszedł w sumie kilka sekretnych tajemnych inicjacji właściwych dla elitarnej wspólnoty braminów, a w sumie od szóstego/siódmego roku życia odmawiał trzy razy dziennie po 108 razy Gajatri mantrę oraz całe Sandhja Wandanam i znał na pamięć cztery Wedy w Sanskrycie, co niektórzy fantaści od robienia szkaradnych wersji biografii mistrzów indyjskich na modłę europejską starannie pomijają. Bramińska inicjacja w Mahamantrę Gajatri, generalnie ma cztery kolejne stopnie, których udziela się młodym adeptom w miarę jak ich praktyka dojrzewa, ostatnia inicjacja zezwala na nauczanie Mahamantry Gajatri. Wielu ludzie o tym nie wie, nie ma pojęcia, że dziecko otrzymujące Świętą Nić Bramińską, Upawitę w procesie Upanajany musi być dobrze zapoznane z Gajatri Mantrą, w tym musi ją umieć już na pamięć i rozumieć jej treść oraz dawać gwarancję, że będzie wykonywać praktykę recytacji trzy razy dziennie po 108 razy, a także medytować zgodnie z tajemną instrukcją bramińską nad jej treścią, a oczywiście sama Gajatri to nie wszystko, bo są do niej jeszcze Njasy, rytuały ogniowe i solarne oraz dodatkowe praktyki zapoznawane tylko dla bramińskich inicjowanych. Generalnie ojciec odpowiada za praktykę syna w bramińskiej rodzinie, zatem do śmierci ojca, młody Ramana na pewno praktykował, razem z ojcem, który pilnuje owych praktyk.