piątek, 1 czerwca 2018

Nauki Duchowe - Ramana Maharishi

Poszukiwanie prawdy w naukach jednego z największych duchowych autorytetów Indii

Wielkiego indyjskiego mędrca Śri Bhagawana Ramana Mahariszi, którego inspirujące nauki wznoszą się ponad podziały religijne, uwielbiają wszyscy - buddyści, hinduiści, chrześcijanie i taoiści. W książce tej prezentowany jest zbiór pouczeń i rozmów Śri Ramany zaczerpniętych z trzech jego dzieł: Who Am I? Spiritual Instructions oraz Maharishi’s Gospel. Nauki mistrza, dotyczące takich tematów, jak praca i wyrzeczenie, milczenie i samotność, spokój i szczęście, przedstawiono w formie pytań i odpowiedzi; dzięki temu czytelnik ma wrażenie, że osobiście rozmawia z wybitnym nauczycielem. 


Śri Bhagwan Ramana Maharishi

ŚRI BHAGAWAN RAMANA MAHARISZI (1879-1950) był jednym z największych nauczycieli duchowych współczesnych Indii z himalajskich linii przekazu tradycyjnej jogi zawartej w Upaniszadach i Jogasutrach oraz całej wedyjskiej kulturze bramińskiej. W wieku siedemnastu lat przeżył doświadczenie śmierci w jodze nazywaną śmiercią mistyczną, które było skutkiem dotychczasowych praktyk duchowych i poszukiwań metafizycznych. Dopiero po wielu latach życia w odosobnieniu zaczął odpowiadać na pytania osób poszukujących, przybywających do niego z całego świata. Pisał niewiele, lecz jego uczniowie zarejestrowali rozmowy i nauki mistrza (guru). W dzieciństwie, około siódmego roku życia (niektórzy podają że miał zaledwie sześć lat, co wynika z różnicy w podawaniu dat w Indii i na Zachodzie, skończony rok szósty, rozpoczęty siódmy), przeszedł wedyjską ceremonię upanajany, bramińskiej inicjacji duchowej, w której chłopcu z warny braminów po raz pierwszy zakłada się świętą nić bramińską upawita, wraz pogłębionym przekazem praktyki Mahamantry Gajatri (Gayatri) i jej codziennej recytacji (trzy razy dziennie po 108 razy czego każdy bramiński ojciec skrupulatnie pilnuje). W wieku lat dwunastu zaczął miewać spontaniczne głębokie doświadczenia medytacyjne, niewątpliwie związane ze swoimi bramińskimi czyli wedyjskimi medytacjami nad Mahamantrą Gajatri oraz smartyjskim kultem Pięciu Bóstw Nieba. 

Śri Bhagwan Ramana Maharishi w wieku dziecięcym przeszedł w sumie kilka sekretnych tajemnych inicjacji właściwych dla elitarnej wspólnoty braminów, a w sumie od szóstego/siódmego roku życia odmawiał trzy razy dziennie po 108 razy Gajatri mantrę oraz całe Sandhja Wandanam i znał na pamięć cztery Wedy w Sanskrycie, co niektórzy fantaści od robienia szkaradnych wersji biografii mistrzów indyjskich na modłę europejską starannie pomijają. Bramińska inicjacja w Mahamantrę Gajatri, generalnie ma cztery kolejne stopnie, których udziela się młodym adeptom w miarę jak ich praktyka dojrzewa, ostatnia inicjacja zezwala na nauczanie Mahamantry Gajatri. Wielu ludzie o tym nie wie, nie ma pojęcia, że dziecko otrzymujące Świętą Nić Bramińską, Upawitę w procesie Upanajany musi być dobrze zapoznane z Gajatri Mantrą, w tym musi ją umieć już na pamięć i rozumieć jej treść oraz dawać gwarancję, że będzie wykonywać praktykę recytacji trzy razy dziennie po 108 razy, a także medytować zgodnie z tajemną instrukcją bramińską nad jej treścią, a oczywiście sama Gajatri to nie wszystko, bo są do niej jeszcze Njasy, rytuały ogniowe i solarne oraz dodatkowe praktyki zapoznawane tylko dla bramińskich inicjowanych. Generalnie ojciec odpowiada za praktykę syna w bramińskiej rodzinie, zatem do śmierci ojca, młody Ramana na pewno praktykował, razem z ojcem, który pilnuje owych praktyk. 


Około szesnastego roku życia , po dziesięciu latach usilnego i codziennego praktykowania bramińskiej Mahamantry Gajatri, siłą przeznaczenia trafiła w ręce Ramana Maharishi jedna ze świętych ksiąg tamilskich Peryia Puranam, przedstawiająca opowiadania z życia sześćdziesięciu trzech świętych misteryjnego i duchowego kultu Śiwa Boga. Zagłębił się w nią aż "do utraty tchu". Uderzyło go najbardziej to, iż Najwyższy Bóg, Śiwa Mahadewa, zdający się dotąd odległym, niepojętym olbrzymem, może niejako "zstępować" ku swym wyznawcom, że można go dosięgnąć, z Nim obcować i ukochać Go najwyższą, najżarliwszą miłością (preman); że całkowite zatonięcie w duchowej praktyce dało tylu świętym poznanie Go i bezgraniczne szczęście. Biografowie, wielbiciele czy uczniowie Maharishiego różnie to przeżycie interpretują, chociaż na Zachodzie rzadko wspomina się tym jako o skutku dotychczasowych bramińskich praktyk duchowych z Mahamantrą Gajatri. Najczęściej określa się je mianem śmierci mistycznej i klinicznej, ostatnim etapem duchowej ścieżki owocującym urzeczywistnieniem Jaźni (Atmana) i Wyzwoleniem (Zbawieniem). Niektórzy z kolei utrzymują, że było to pierwsze oświecenie, a po nim nastąpiły lata tzw. tapasu, tj. surowej dyscypliny i wysiłku w coraz głębszym sięganiu w Ducha, aż do zupełnego stopienia się z Bogiem Śiwą na stałe. 

Urodził się we wsi Tirućuzhi w okolicy Maduraj w stanie Tamil Nadu w rodzinie bramińskiej. Jego imię Venkataramana Iyer z linii przekazu Paraśara tradycji Smarta wyewoluowało poprzez Brahmana Swami do Bhagawan Śri Ramana Mahariszi (Błogosławiony Najczcigodniejszy Wielki Ryszi Ramana), jakim to imieniem obdarzył go najbliższy uczeń Swami Kavyaktkanti Ganapati Śastri (sam będący już guru, gdy przyłączył się do wspólnoty). W 1896 roku miał słynne doświadczenie śmierci, mistycznej śmierci, które całkowicie zmieniło jego życie. Dzięki temu doświadczeniu zrozumiał jaka jest jego prawdziwa natura, boska natura. Następnie porzucił dom i przybył do Tiruwannamalai, gdzie jest święta góra śiwaitów Arunaćala (Góra Czerwonego Płomienia, Góra Świtu). Przez pierwsze kilka lat siedział w świątyniach lub w ich pobliżu, prawie cały czas pogrążony w samadhi (świetlistej ekstazie). To spowodowało prawie całkowite wyczerpanie ciała, bo prawie nic nie jadł kultywując postną ascezę jogiczną. Następnie przeniósł się do jaskiń na zboczach góry, a gdy zyskał większą popularność, uczniowie jego założyli dwa aśramy. Najważniejszy z nich to Sri Ramanasramam, zlokalizowany przy trasie giripradaksziny. 

Około 1899 roku Śri Ramana na dłużej zamieszkał w jaskini Virupaksha położonej na południowo-wschodnim stoku Arunaczali pozostając tam przez ok. 17 lat, by następnie - tuż po przybyciu i zamieszkaniu z nim jego matki - przenieść się do wzniesionej nieopodal maleńkiej aśramy zwanej Skandaśram. Po śmierci matki w 1922 przeniósł się do małej chatki zbudowanej ku jej czci u stóp Arunaczali, a nieprzerwany ciąg odwiedzających wzmagał się z roku na rok. W latach 20-tych i 30-tych XX wieku miejsce to rozbudowano tworząc Ramanasramam, który w tym miejscu istnieje i działa do dzisiaj. Śri Ramana pozostał u stóp Arunaczali do końca swoich ziemskich dni, przyciągając rzesze wielbicieli, którzy w jego milczącym oddziaływaniu znajdowali przedsmak najwyższego szczęścia, rzeczywistego Boga. Jego drzwi były zawsze otwarte dla odwiedzających aśramę pielgrzymów - nawet w dniu, w którym ciało umierało, jego życzeniem było, aby wszyscy odwiedzający mieli do niego niezakłócony dostęp. 

Śri Ramana Maharishi nauczał zarówno grupowo jak i indywidualnie, zgodnie z charakterem uczniów. Dla tych, którzy byli kompetentni (posiadający silne wyrzeczenie lub jednopunktowy umysł) zalecał wnikliwe badanie Duszy czy Jaźni (ātmavicāra). Istotę tej metody oraz swoich nauk opisał w „Nan Yar?” oraz „Ulladu Narpadu”. Wnikliwe badanie Duszy, Jaźni, to utrzymywanie ciągłej uwagi na świadomości boskiej indywidualności (pozostawanie bez żadnej innej myśli oprócz myśli „ja”, Aham, która jest podstawą dla przejawiania się innych myśli) w taki sposób, że umysł staje się coraz bardziej subtelny i skupiony, dzięki czemu ostatecznie dociera do źródła myśli „ja”, Aham, i w ten sposób następuje poznanie Boskiej Duszy, Atmana (poprzez nirvikalpasamādhi), a także rozpoznanie nierzeczywistości myśli „ja” (umysłu, manasu). Metoda ta również niszczy wszystkie predyspozycje (vāsanā) co jest jednoznaczne z osiągnięciem mokszy, wyzwolenia, zbawienia. Nauczał zwykle dźńanajogi lub poddania siebie Guru (Iśwara-Prani-Dhana, Guru Bhakti) albo Bogu (Brahman, Iśwara). Jego nauki klasyfikuje się jako adwaitawedanta. Najpopularniejsza z wedyjskich metod praktyki nauczanych przez Śri Ramana Maharishi to Atma-wićara (Atmavicara) czyli dosłownie "Odczuwanie Duszy", "Percepcja Boskiej Jaźni", gdyż Atman to Dusza, Jaźń, w sensie boskiej Duszy czy prawdziwej Jaźni, a Wićara to odczuwanie, percepcja, doświadczanie, intuicyjne poznawanie. 

"A gdy się starało zbliżyć swą ludzką świadomość do Mahariszi, spotykało się bezkres, nieskończoną, niemożliwą do ogarnięcia wielkość, jakby jego indywidualność nie istniała oddzielnie od Świadomości Kosmicznej; odczuwało się w nim Boga niejako bezpośrednio, «dotykalnie». Osobiście widziałam w nim «soczewkę» bożej światłości, żywą, nieskończoną Prawdę, a nie człowieka." - Umadewi Wanda Dynowska. 

Wielu uczniów uważało Śri Bhagawana Ramana Maharishi za awatarę, boską inkarnację, różniąc się doświadczanymi postaciami, w tym był uznawany jako awatarę Dakszinamuri (Śiwa Nauczyciel), Skanda (Kumara, Murugana - Syna Śiwa Boga), Jnana Sambandara - poety tamilskiego i świętego z VII wieku będącego jednym z 63 Najanarów, a także jako Kumārila Bhaṭṭa - filozofa mimamsy z VIII wieku. Najpewniej jednak Ramana był silnie osadzony we wszystkich tych postaciach, które wielce sobie cenił i nauki których studiował w młodości. 

Śri Bhagawan Ramana Maharishi, Nauki Duchowe; Dom Wydawniczy Rebis; 

Tytuł: Nauki Duchowe (okładka twarda)
Autor: Maharshi Ramana 
Wydawnictwo: Dom Wydawniczy Rebis
Data premiery: 2006-01-01
Liczba stron: 144 

Inne dzieła po polsku 

Maha Yoga, Sri Ramanasramam, 2002.
Ramana Maharishi, Nauka Szri Ramana Mahariszi, W. Dynowska (tłum.), Warszawa: Wydawnictwo Pegaz, 1993 
„Lepiej jest słuchać spokojnych słów Mędrców” (​ISBN 83-904864-2-3​), część I „Rozmowy ze Śri Ramana Mahariszim” ​ISBN 83-904864-3-1​, Wydawnictwo OMER, Warszawa 2004
„Lepiej jest słuchać spokojnych słów Mędrców” (​ISBN 83-904864-2-3​), część II „Kim jestem?” ​ISBN 83-904864-4-X​, Wydawnictwo OMER, Warszawa 2004
„Lepiej jest słuchać spokojnych słów Mędrców” (​ISBN 83-904864-2-3​), część V „Śri Ramana Mahariszi w relacjach wyznawców” ​ISBN 83-904864-7-4​, Wydawnictwo OMER, Warszawa 2006 

Główne utwory literackie stworzone przez Bhagavana Śri Ramanę Maharishi 

1. Nan Yar? (polski tytuł „Kim ja jestem?”)(4)
2. Upadesa Undiyar lub Upadesa Saram (polski tytuł „Istota Pouczenia”)
3. Ulladu Narpadu (polski tytuł „Czterdzieści wersów o Rzeczywistości”)
4. Ulladu Narpadu Anubandham (polski tytuł „Czterdzieści wersów o Rzeczywistości – dodatek”)
5. Five Hymns to Arunachala (polski tytuł „Małżeńska Girlanda Liter”, "Hymny do Arunaczali") 

Główne utwory literackie częściowo stworzone przez Bhagavana Śri Ramanę Maharishi

1. Guru Vachaka Kovai (polski tytuł „Girlanda Pouczeń Guru”). Zapis ustnych pouczeń Śri Ramany udzielanych na przestrzeni kilkunastu lat. Kilkadziesiąt wersów tego utworu skomponowanych zostało osobiście przez Śri Ramanę. Ponadto Ramana Maharishi – co należy do rzadkości - sprawdził, poprawił i zaaprobował nauczanie spisane w tym dziele przez Śri Muruganara.

2. Vicharasangraham - polski tytuł Wićara samgraham – Poszukiwanie siebie.  

Mniejsze utwory stworzone przez Bhagavana Śri Ramanę Maharishi

1. Ekatma Panchakam (lub Five verses on the Self)
2. Appalap Pattu (lub The song of poppadum, polski tytuł "Pieśń o poppadum")
3. Atma Vidhai Keertanam (lub Atma-Vidya, polski tytuł "Atma Widia") 



Odwiedź stronę Wiedzy Duchowej i Ezoterycznej na portalu społecznościowym Facebook: 


https://www.facebook.com/Hridaya.Wiedza.Ezoteryczna/

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz