Anatomia duszy i rozwoju duchowego

Duchowe mistrzostwo, duchowość i rozwój duchowy mistyków 

Dusza związana jest z ciałem poprzez trzy wiązania lub przewody zwane gunami i jeden przewód centralny. Pierwsze, wiąże duszę z umysłem umożliwiając dwustronną wymianę pamięci i myśli z umysłu niższego do umysłu duszy zwanego sutrama manasem lub niebiańską pamięcią. Drugie wiązanie łączy powłokę kama (astral) z planem budhi (rozumem), przekazując wszelkie uczucia rodzące się w ciele do sfery intuicyjnego rozumienia. Trzecie wiązanie łączy plan woli (atmiczny) z ciałem energetycznym, z planem eterycznym, z matrycą energetyczną ciała fizycznego znaną na wschodzie jako linga śarira.

Róże i różany ogród to w mistycze częsty symbol serca i rozwoju duszy na ścieżce serca

Dusza poprzez te trzy zasadnicze wiązania (przewody) obserwuje niższe powłoki w postaci umysłu (manasu), astralu czyli emocji (kama) oraz powłoki witalnej w postaci ciała widmowego, eterycznego zwanego na Wschodzie linga śarira, powłoką znaków, cech. Czwarty przewód (wiązanie) łączy środek niższego planu osobowego ze środkiem wyższego planu duchowego i jest aktywowany w momencie inicjacyjnego przywrócenia więzi z Bogiem, Mistrzami duchowymi i aniołami (dewami). Połączenia te są oczyszczane, wzmacniane i aktywowane dla wyższych oraz specjalnych funkcji jedynie poprzez inicjacje duchowe udzielane na zasadzie łaski (prema) przez Oświeconych Mistrzów (Guru) lub ich wysłanników duchowych.

Anatomia Duszy to rozpoznanie sfer ludzkiego wnętrza, wśród których dotychczasowi badacze wiele razy odkryli plan eteryczny, powłokę energetyczną, która jest matrycą fizycznego ciała, ciałem pranicznym (linga śarira) w którym są wszystkie meridiany (kanały energetyczne, nadi), ośrodki energetyczne i duszki organów wewnętrznych. Badacze wgłębiając się w Anatomię Duszy odkryli powłokę kamamanasową czyli ciało astralno-mentalne, składające się z ciała emocji (uczuć, pragnień, żądz; kama) i ciała myśli (wyobrażeń, pomysłów; manas). Razem ta powłoka została nowocześnie nazwana podświadomością albo ego, niższą jaźnią.

Studiując Anatomię Duszy odkryto także pewną trudną do przekroczenia granicę, poza którą jest wyższa część jaźni, nadjaźń czy właściwa Dusza ludzka. Składa się ona z wyższego umysłu, nadumysłu, powłoki czy planu idei i ideałów (Sutrama Manas) oraz z Rozumu, Budhi, z umysłu intuicyjnego, ze sfery bezwzględnego odróżniania fałszu od prawdy, światła od ciemności. Poznając Anatomię Duszy poprzez jej badanie odkryto także właściwe duchowe ciało człowieka, plan atmiczny, wolitywny, Atma-Puruszę, Jaźń Wyższą jako Plan Woli czy Centrum Duszy, Rdzeń Duszy. Istnieją też jeszcze wyższe aspekty widoczne dopiero przy krańcowo głębokim badaniu Anatomii Duszy, jednak to, co wspomniano zwykle wystarczy wiedzieć ludziom, nie tylko w tym życiu ale i wielu wcieleniach. U ludzi uzyskanie dwustronnej łączności z Troistą Wyższą Jaźnią graniczy nieomal z nadprzyrodzonym cudem, zatem tyle musi ludziom wystarczyć na długie wieki ewolucji duchowej.

Wspólnota duchowa w rozwoju człowieka

Wspólnota duchowa, a grupa pierwotna 

Wspólnota to generalnie typ zbiorowości oparty na silnych, mentalnych i  emocjonalnych więziach, nieformalnej strukturze, dominujący przede wszystkim w społeczeństwach pierwotnych i kulturach duchowych. W ujęciu Ferdinanda Tönniesa wspólnota (Gemeinschaft) jest przeciwstawnym typem zbiorowości wobec zrzeszenia statutowego (Gesellschaft) i charakteryzuje się tym, że więzi wytwarzane są w oparciu o pokrewieństwo lub braterstwo, kontrola społeczna sprawowana jest dzięki tradycji, natomiast podstawą gospodarki we wspólnotach jest własność zbiorowa. Według dynamicznej teorii wspólnoty, jest to ekskluzywna zbiorowość ludzka, którą łączy jakaś trwała więź duchowa, także mentalna czy emocjonalna.

Kedarnath - sanktuarium duchowej wspólnoty Lajów (Lajapów) w Himalajach

Wspólnota to zbiorowość, w której dla każdego jej członka suma jego więzi "do wewnątrz" przewyższa sumę więzi "na zewnątrz". Cechami charakterystycznymi dla wspólnoty są wówczas:

- trwałość - nieprzypadkowość, nieprzelotność;
- duchowość - coś co przekracza sferę interesowności (przeciwnie do stowarzyszenia statutowego czy partii);
- ekskluzywność - podział na swoich i obcych (czasem ojkofilia i ksenofobia), gdzie przynależność do wspólnoty jest samoistna (np. narodziny, inicjacja) i dożywotnia;
- tradycja - rozciągłość w czasie: pamięć o zmarłych, troska o żywych, jak i nienarodzonych, dążenie do przetrwania. Intensywnosć troski o wychowanie jest wyrazem żywotności wspólnoty;
- bezwarunkowość przynależności - możemy zwykle należeć tylko do jednej wspólnoty duchowej danego poziomu. Jeżeli wydaje się, że jestesmy członkami dwóch, lub więcej wspólnot (na przykład mniejszości narodowe), o tym do której należymy dowiadujemy się w przypadku konfliktu (np. wojny czy konfliktu).

Cechy wspólnot posiadają: grupy etniczne, rodziny, rody, społeczności lokalne w tym wspólnoty duchowe oparte na tradycjach wedyjskich, sufickich czy kabalistyczno-mistycznych.

Zrzeszenia są zbiorowościami charakterystycznymi i typowymi dla społeczeństwa kapitalistycznego. Zrzeszenie lub stowarzyszenie (z niem. Gesellschaft); w koncepcji Ferdinanda Tönniesa typ zbiorowości społecznej przeciwstawny wspólnocie.

Charakterystyka Gesellschaft w ujęciu Tönniesa 

Jednostki społeczne powiązane są więziami wynikającymi z umów, wyrachowania, bazują one na stosunkach rzeczowych, wynikających z wymiany dóbr materialnych. Jednostki w zrzeszeniach uczestniczą we wzajemnych stosunkach jako osoby odgrywające dane role społeczne. Państwo dominuje jako instytucja kontroli społecznej. Grupy społeczne traktowane są przez jednostki do nich należące w sposób instrumentalny. Zupełnie inaczej wygląda to we Wspólnotach, w tym w Braterskich grupach duchowych. Grupa pierwotna to grupa odznaczająca się ścisłym zespoleniem jednostek poprzez stosunki osobiste i współpracę.

Bliźniacze Płomienie i związki miłosne

Bliźniacze Płomienie a związki miłosne i tantryczna mitologia 

Idea bliźniaczych płomieni zaczerpnięta jest z tantry indyjskiej, ale tak została pokręcona na Zachodzie, że aż żal, że to pojęcie wpadło w łapska pokręconych liderów newage'u. Dusze (Atman) też mają karman, ale nie jest to karma indywidualna czy osobista (svakarman). Dusze mają tylko karman grupowy, karman promieni czy linii ewolucji duchowej. Karman powstaje najbardziej na poziomach Kamamanasu czyli emocji, pragnień, żądz, chcic, marzeń i fantazji wzmocnionych namiętnością lub czasem odrobiną magii. 

Potrzebny jest jakiś dobry przykład do tematu, wiele przykładów, aby zrozumieć czym są bliźniacze płomienie, jakie mają uwarunkowania. Bliźniaczymi płomieniami są np. dwaj bracia, którzy mają jedną wspólną żonę albo oczywiście dwie siostry mające wspólnego męża. Inny przykład to mityczni Yamya czyli para Yama i Yami, ona jest jego żoną, a i siostrą zarazem. Mamy tutaj raczej dosyć nietypowe i skomplikowane prawnie oraz moralnie przykłady. Typowe bliźniacze płomienie to Aśvinau czyli dwaj bracia bliźniacy, bez podtekstów erotycznych, ale z późniejszymi komplikacjami. Bliźniacy syjamscy nierozdzieleni, to też bliźniacze płomienie, szczególnie jak mają partnerkę, która z nimi żyje. Chyba by się ludziom marzyć odechciało, jakby się więcej dowiedzieli na temat. Oczywiście dwie zrośnięte siostry syjamskie mające wspólnego męża to też płomienno-bliźniaczy temat. 

Jak matka i córka albo dwie siostry żyją z jednym mężczyzną jako partnerem, to też jest układ nazywany bliźniaczymi płomieniami. Ojciec i syn żyjący z jedną kobietą to odwrotna wersja układu. Nie sądzę, aby to był dobry pomysł dla wybujałych marzycieli erotycznych. Ideę się często spotyka w New Age, ale jest zupełnie przerobiona na gruncie poszukiwania drugiej połówki do pary. W tantrach i indyjskiej mitologii to problem w zupełnie innych jak widać przypadkach karmicznych komplikacji i powikłań, które nie koniecznie są zachęcające, a bywają nawet patologiczne. Mieć takiego brata żeby sobie z nim razem poszukać wspólnej żony, czy mieć taką siostrę żeby z nią razem poszukać sobie wspólnego męża, pewnie nie jest to szczytem marzeń osób fantazjujących o bliźniaczym płomieniu. 

Ewolucja dusz ludzkich w zarysie

Rodzaje, Wiek i Poziomy Dusz 

Arystoteles wyróżnia trzy typy dusz: dusza roślinna (najniższej rangi), dusza zwierzęca (bogatsza o zmysły), dusza rozumna (najdoskonalsza, posiadająca najwyższą zdolność jaką jest rozum). Na wschodzie często mówi się o duszy zwierzęcej oraz duszy anielskiej w ludzkim ciele. Częsty jest też podziała na dusze rakszasowe (demoniczne, prymitywne), ludzkie oraz anielskie (dewata). 

Kiedy jako ludzie kontynuujemy podróż przez wcielenia, zbieramy w dużych ilościach doświadczenia, ucząc się lekcji, i wypełniając porozumienia, ukazuje się ewolucyjny proces i ten przebieg rozwoju jest nazywany Wiekiem Duszy (Atmana). Poprzez wcielenia mamy bardziej szczegółowo pięć etapów rozwoju duszy, w których posuwamy się naprzód podczas swojego cyklu na planie fizycznym. Etapy te bywają nazywane Pięcioma Kręgami Ewolucji Dusz. Dusze Noworodkowe (Niemowlęce) zajmują się kwestiami przetrwania, a w zasadzie inni ciągle muszą się nimi opiekować i zajmować. Dusze Dziecięce mają potrzebę struktury i mają skłonności do życia zgodnie z przekonaniami opartymi na dogmacie, takim jak np: religia. Młode Dusze (światowe) są ukierunkowane na sukces, rozrywkę i ustalają wysokie standardy osobistych osiągnięć, robią własne kariery, nastawione są na zdobywanie świata. Dojrzałe Dusze są skierowane na utrwalanie związków i mają tendencje, aby skłaniać się ku emocjonalnemu dramatowi. Stare Dusze lub Starsze Dusze próbują szukać szerszej perspektywy życia, i są mniej zainteresowane graniem w materialną grę, a bardziej szukają poważnego rozwoju duchowego i tego, co dzieje się w zaświecie, w niebiosach. Pierwsze cztery grupy niedojrzałych jeszcze dusz, zwykle nie zajmują się rozwojem duchowym ani nie wchodzą na Ścieżkę Duchowego Rozwoju. 

Psychologia duchowa - nauka o emocjach

Sześć emocji jako korzenie uwarunkowań 

Wiele osób myśli, że wszystkie ludzkie zachowania mają swój korzeń w lęku, a ludzie uwarunkowani są lękowo. Pewna liczba osób tak ma, ale projektowanie tego pomysłu na wszystkich jest totalnym błędem. Od dawien dawna bowiem wiadomo, że korzenie emocjonalnych reakcji ludzi składają się z sześciu głównych, silnych emocji wyrażonych relacjami, proporcjami wzajemnych stosunków. Wschodni opis sześciu światów samsary opiera się na tych sześciu emocjach. Sześć emocji opisuje korzenie kamaśarira czyli tzw. ciała emocjonalnego, ciała astralnego, a co za tym idzie całej powłoki manomaya manakośa (astralu i mentalu razem).

Rozwój duchowy i wysubtelnianie stanów emocjonalnych

Mamy zatem trzy kategorie emocji spolaryzowane na dwa typy reakcji emocjonalnych w każdej kategorii.

* Emocje ku wyższemu - kiedy obiekt do którego są skierowane jest od nas wyżej...
* Emocje ku równemu - kiedy obiekt do którego są skierowane jest z nami na tym samym poziomie...
* Emocje ku niższemu - kiedy obiekt do którego emocje są skierowane jest od nas niżej...

Emocje ku wyższemu mają typologicznie dwie postaci:

** Jasną w postaci szacunku, czci, wielbienia, uległości, poddania, ubóstwienia i podobnych
** Ciemną w postaci bojaźni, lęku, obawy, strachu, fobii, przerażenia, paniki, ucieczki i podobnych

Emocje ku równemu dają dwa typy reakcji emocjonalnej:

** Jasną w postaci sympatii, życzliwości, przyjaźni, przywiązania, miłości, kochania i podobnych
** Ciemną w postaci nienawiści, niechęci, awersji, antypatii, zazdrości, zawiści i podobnych

Emocje ku niższemu także mają typologicznie dwa biegunowe przejawy:

** Jasną w postaci litości, politowania, miłosierdzia, współczucia, zmiłowania, ulitowania, dobroczynności i podobnych
** Ciemną w postaci wyniosłości, pogardzania, szyderstwo, wzgardy, obrzydzenia, wstrętu, pychy, dumy i podobnych

Każde dwa typy emocji w kategorii są energiami biegunowo przeciwnymi i się wzajemnie równoważą. W psychologii duchowej zawsze poleca się równoważenie lęków i innych emocji panicznych z pomocą kultywowania, wzbudzania czci i uwielbienia do tych, którzy są wyżej. Wzbudzanie emocji bojaźni służy znowu do tonizowania nadmiaru uwielbienia i poddaństwa wobec tego co wyższe... Zrównoważenie jest potrzebne dla rozwoju duchowego, a oprócz zrównoważenia wysubtelnienie każdego typu emocji.

Kabała - trochę historii mistycyzmu

Kabbalah - mistyka zaakceptowanych i przyjętych przez Boga 

Kabała jest najbliższą człowiekowi nauką, ponieważ opowiada nam o tym, po co on istnieje, po co się rodzi, dlaczego żyje, w czym jest sens jego życia, skąd przyszedł, dokąd odchodzi i jak kończy swoją drogę ziemską. Odpowiedź na te pytania kabalista otrzymuje w swoim życiu, tu i teraz. W zasadzie Kabała, to metodyka pojęcia światów duchowych i naszego świata jako ich skutku. Z jednej strony studiowanie Kabały daje nam wiedzę o światach duchowych, a z innej sama nauka, rozwija w nas dodatkowy narząd zmysłów, ekran "Masach" i odbijane światło "Or Chozer". Za pomocą tego nowego narządu zmysłów otrzymujemy możliwość wejścia w kontakt ze światami duchowymi. Studiowanie Kabały nie jest teoretyczne lub abstrakcyjne, ono jest nierozerwalne z praktyką: człowiek poznaje siebie, swoją naturę, co powinien zrobić i co zmienić u siebie. Dlatego też niema im nic bliższego, niż ta wiedza, ponieważ poznaje swój świat i los. Studiujący Kabałę dowiaduje się wszystkiego o sobie i otaczającym go świecie - samemu i w sobie. Przed innymi, otaczającymi go, jego uczucia i wiedza są ukryte. Właśnie z tego powodu Kabałę nazywa się "tajną nauką", bo tylko on sam wie, co się z nim dzieje i co widzi.

Sefiroty - Drzewo Życia - Stopnie Inicjacji Duchowych

Kabała (heb. קבלה - tradycja) to nurt filozoficzno-religijny o charakterze ezoterycznym, wywodzący się z judaizmu. Kabaliści wierzą, że posiedli tajemną wiedzę o wszechmocnym, bożym dziele stwarzania świata oraz roli człowieka w tym dziele. Niektórzy religioznawcy ograniczają znaczenie słowa Kabała wyłącznie do mistycznych systemów religijnych powstałych po XII wieku. Inni specjaliści sądzą, że ten podział jest sztuczny. W ich ujęciu kabała średniowieczna jest tylko kolejną fazą rozwoju mistycyzmu żydowskiego. Według ich podejścia początki Kabały sięgają nawet I w. p.n.e. Sami ortodoksyjni Żydzi całkowicie zaprzeczają jakoby Kabała kiedykolwiek była inna od współczesnej utrzymując, że jest to tradycja ustna, przekazywana od wieków, a niezbędna do właściwego zrozumienia Tory. Żydowska literatura apokaliptyczna z kresu drugiego i pierwszego wieku p.n.e zawiera pewne elementy, pojawiające się później w Kabale. Józef Flawiusz twierdził, że pisma o takim charakterze studiowali Esseńczycy, ale pilnie ich strzegli przed publicznym ujawnieniem (patrz Filon De vita contemplativa iii, oraz Hipolit, Odparcie wszelkich herezji, ix. 27). Sądzi się, że poglądy filozoficzne wiązane z Kabałą narodziły się dopiero podczas kontaktów Żydów z Grekami. Miały się one rozwijać pod wpływem filozofii neoplatońskiej i pitagorejskiej.

Dobre pojęcie o ówczesnej Kabale daje Księga Jubileuszów spisana za czasów arcykapłana Hyrkanusa (między 135 a 105 r. p.n.e.). Księga, będąca najprawdopodobniej próbą umocnienia kultury żydowskiej w obliczu narastających wpływów kultury greckiej, uświęca język hebrajski jako pierwotny język wszelkiego stworzenia i - po Potopie - wiedzy tajemnej, takiej jak pismo, astrologia i kosmogonia oparta na 22 literach alfabetu hebrajskiego. W I wieku naszej ery rozwinęła się mistyka Merkawy, w sferze zainteresowań której pozostawały ekstatyczne kontemplacje boskiego tronu. Mistycy tego nurtu bazowali na biblijnych wizjach tronu czy też rydwanu Boga przekazanych przez Ezechiela. W następnych wiekach po zniszczeniu Świątyni w Jerozolimie Żydzi zostali bez głównego ośrodka kultu religijnego. Jedyne, co im zostało to Tora jako niezmienne słowo Boże utrzymujące żydowską tożsamość kulturową. Aby uchronić kulturę Tora stała się niezmiennym i uświęconym kanonem, podobnie stało się wkrótce z alfabetem hebrajskim. W tej sytuacji mistycy poszukujący w tej świętej księdze prawd uniwersalnych, a nie tylko dotyczących ludu Izraela, zwrócili się ku próbom odczytania tajemnych znaczeń, jakie miała nieść ze sobą Tora.

Chasydzi - Droga każdego człowieka

Rabbi Ber z Radoszyc poprosił raz swego nauczyciela, Jasnowidza z Lublina: „Wskaż mi drogę służenia Bogu”. Cadyk odparł: „Nie można powiedzieć człowiekowi, jaką drogę powinien obrać. Bo jedna droga służenia Bogu wiedzie poprzez studia, druga poprzez modlitwę, inna przez posty, a jeszcze inna przez jedzenie. Każdy winien uważnie zbadać, ku jakiej drodze skłania się jego serce, a następnie poświęcić się jej ze wszystkich sił”.

Powyższa opowieść poucza nas przede wszystkim o tym, jaki ma być nasz stosunek do prawdziwej służby Bogu, którą przed nami pełnili inni. Mamy podziwiać i uczyć się z niej, lecz nie powinniśmy jej dokładnie naśladować. Wielkie i święte czyny innych służą nam za przykład, jako że pokazują w konkretny sposób, czym jest wielkość i świętość, lecz nie są wzorami, które można kopiować. Choćby nasze osiągnięcia były bardzo nieznaczne w porównaniu z dokonaniami naszych przodków, ich prawdziwa wartość tkwi w tym, że realizujemy je na swój sposób i własnym wysiłkiem.

Mistrz judaistycznej mistyki, chasydyzmu i kabały

Pewien chasyd spytał raz Magida (Kaznodzieję) ze Złoczowa: „Mówi się nam, że każdy Izraelita ma obowiązek pytać:

- Kiedy moje prace staną się podobne do prac moich ojców –Abrahama, Izaaka i Jakuba? Jak to rozumieć? Jak możemy w ogóle ośmielać się myśleć, że zdołalibyśmy dokonać tego, co nasi ojcowie?”

Rabbi wyjaśnił: „Podobnie jak nasi ojcowie ustanawiali nowe sposoby służenia i każdy z nich znajdował inny rodzaj służby, zgodny z jego charakterem: ten służenia miłością, ów surową sprawiedliwością, jeszcze inny pięknem – tak i każdy z nas na swój własny sposób powinien wprowadzać coś nowego nauki i służby bożej i czynić to, co jeszcze nie zostało zrobione”.

Każda przychodząca na świat osoba przynosi ze sobą coś nowego, co nigdy przedtem nie istniało, coś oryginalnego i niepowtarzalnego. Każdy, kto należy do Izraela, ma obowiązek wiedzieć i brać pod uwagę to, że jest niepowtarzalny w świecie ze swym szczególnym charakterem i że nikogo takiego przed nim na świecie nie było, bo gdyby ktoś podobny wcześniej istniał, świat by go już nie potrzebował. Każdy człowiek jest nowym zjawiskiem w świecie i został powołany, by wypełnić swą jednorazowość na ziemi.

Suficka tradycja duchowa i mistyczna

SUFIZM 

Sufizm - arabskie: taṣawwuf تصوف - to zbiorcze określenia dla różnorakich nurtów filozoficznych i mistycznych w islamie. Pochodzi wedle badaczy naukowych od słowa suf صوف (wełna), co jednak nie jest w żaden sposób potwierdzone, bowiem czerpiąc wzór z chrześcijańskich mnichów sufi ubierali się we włosiennice. Wedle sufich, słowo sufi oznacza mądrość i czystość od arabskiego "safa". Sami Arabowie zwali sufich często fakirami (faqīr فقير), co znaczy ubogi (duchem), albo derwiszami (darwīš درويش), co z kolei pochodzi od perskiego słowa ubogi (duchem).

Bismillah ir-Rahman ir-Rahim 

Sufizm, nauki sufich to starożytna w swym pochodzeniu mistyczna szkoła duchowego rozwoju, wywodząca się z chrześcijańskiego hezychazmu i żydowskiej kabały (kaballah). Na Wschodzie powiada się, że cała chrześcijańska mistyka i gnoza oraz żydowska kabała osiągają swoją pełnię w sufizmie. Polecamy do studiowania artykuły nawiązujące do sufizmu, tak starożytnego, biblijnego jak i do nowożytnego, działającego na pograniczu styku trzech kultur: muzułmańskiej, chrześcijańskiej i judaistycznej. Praktyk sufickich można głębiej spróbować uczestnicząc w programach ogólnopolskich zajęć i warsztatów sufickich w ośrodkach prowadzonych przez liderów występujących w Polsce szkół sufickich.

SUFIZM - DROGA SUFI - ZAKON SUFI 

Sufizm jest próbą osiągnięcia jedności z boskim Absolutem, Allah. W najpowszechniejszej formie polega na regularnych modlitwach, recytacji formuł religijnych i boskich imion, (wasifat) grupowych śpiewach, studiowaniu świętych pism islamu, a przede wszystkim na rozpuszczeniu własnego ego w Bogu, w Allah. Jednymi z najznaczniejszych sufi byli Rabia Al-Basri, Dżunajd, Al-Halladż, Al-Ghazali i Ibn ʾArabi.

W powszechnym ujęciu sufizm jako szkoła duchowa jest związana z islamem 'liberalnym', 'ekumenicznym' i 'postępowym', który jest przeciwstawiany islamowi 'sekciarskiemu', 'integrystycznemu' i 'wstecznemu' fundamentalizmowi. Sufi zawsze byli orędownikami postępu i współpracy oraz przyjaźni z innymi religiami i kulturami.

Pierwsi sufi pojawili się już w VII wieku e.ch. w Basrze, jako spontaniczna próba szukania przez wiernych nowej religii kontaktu z Bogiem i poznania go, choć czasami usiłuje się też wytłumaczyć powstanie sufizmu względami czysto socjologicznymi - reakcją na przepych i dekadencję dworu kalifów z dynastii Umajjadów. W następnych stuleciach głównym ośrodkiem sufizmu stał się Bagdad.

Konfirmacje Woli Bożej - Przykazania Dekalogu

Podstawowe przykazania - Dekalog Woli Bożej 

Podstawą rozwoju duchowe i nauk duchowych są jasne zawsze obowiązujące zasady moralne kultywowanie których pozwala na oczyszczenie się ze skutków dawnych czynów, słów i myśli. Warto czytać przykazania moralne logicznie, aby zrozumieć ich głębszy sens. Tutaj wybrano zaledwie 31 przykazań bardzo ważnych dla rozwoju człowieka. 

1. JAM JEST JAHWAH, Twój Bóg, ELOHIM, a nie będziesz mieć żadnych innych bogów oprócz Mnie!

2. Nie będziesz czynić sobie żadnych rzeźbionych ani odlewanych podobizn tego, co jest w Niebie u góry, ani tego co jest na Ziemi w dole, ani tego co jest pod wodami i nie będziesz się im kłaniać ani im służyć, bo Ja JAHWAH, Twój Bóg ELOHIM, Jestem Bogiem Zazdrosnym, zrzucając winy ojców na dzieci, aż do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą i okazuję ŁASKĘ Rahmanan, tysiącom tych, którzy Miłują Mnie i przestrzegają moich Przykazań!

3. Nie będziesz brał Imienia JAHWAH, Twego Boga ELOHIM do czczych próżnych rzeczy, ponieważ JAHWAH nie dopuści winy tym, którzy używają Jego Imienia do czczych, próżniaczych rzeczy i spraw!

4. Pamiętaj Dzień SOBOTY, aby go Uświęcać! Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszelką swoją pracę, ale Siódmy Dzień jest SOBOTĄ Boga Twego JAHWAH! Nie będziesz w SOBOTY pracować, ponieważ w sześć dni JAHWAH stworzył Niebiosa, ziemię, morze i wszystko co na nich jest, a Dnia Siódmego ODPOCZĄŁ (Sabbat) i POBŁOGOSŁAWIŁ JAHWAH Dzień Soboty i UŚWIĘCIŁ GO!

5. Szanuj twego ojca i twoja matkę, aby długimi były Dni Życia twego na Ziemi, która JAHWAH, Bóg-Elohim daje tobie! 

Medytacja w naukach duchowych

Medytacja pomaga odnaleźć sens życia

Człowiek potrzebuje filozofii życia, odnalezienia sensu życia, a nie sztywnego dogmatu, o bezmyślnym charakterze, dlatego w dziedzinie wiedzy wewnętrznej należy wszystko wyjaśniać prowadząc ludzi do pogłębienia Zrozumienia, do Pojmowania. Medytacja oddziałuje dobroczynnie na ludzki mózg i system nerwowy neutralizując wszelką złość, strach czy obawę, a to jest podstawą efektywnego funkcjonowania człowieka we współczesnym świecie. Tysiące badań przeprowadzili uczeni nad pozytywnym wpływem medytacji na ludzkie życie i zdrowie, tak, że jak ktoś odradza komuś medytacyjne praktyki to musi być osobnikiem wyjątkowo złośliwym i szkodliwym społecznie. Najbardziej znane tytuły prasy światowej przełamały już zbrodnicze inkwizycyjne zakazy i głośno mówią o zaletach i przydatności duchowych i ezoterycznych medytacji nieomal w każdej dziedzinie ludzkiego życia.

Medytacja jest całkowicie słusznie nazywana Sztuką Życia i powinna być szczególnie wprowadzona dla dzieci, młodzieży i studentów w szkołach, chociażby dlatego, że poprawia zdolność koncentracji, wzmacnia pamięć, daje odporność przeciwko uzależnieniom, podnosi inteligencję, a także oczyszcza i uwalnia ze stresów, powodując poczucie zadowolenia i szczęścia.

Jezus Medytuje - Krija Jezus (Jeszua)

Ludzie medytujący, wedle wszelkich badań naukowych, tak starożytnych jak i bardzo współczesnych są o wiele bardziej spokojni i szczęśliwi w życiu od ludzi niemedytujących, a rozwinięta inteligencja stawia medytatorów pośród prawdziwej awangardy kulturalno – naukowej świata. Cóż, Izaak Newton, Leonardo da Vinci czy Albert Einstein także z oddaniem poświęcali swój czas medytacjom, a dzięki temu dokonał się prawdziwy naukowy postęp, naukowa rewolucja we współczesnym świecie. Ludzie medytujący są mniej podatni na zdenerwowanie, wzburzenie czy szok, łatwiej więc znoszą życiowe burze, kryzysy i frustracje. Najbardziej polecane medytacyjne praktyki, to techniki liczenia pogłębionych oddechów, co dotlenia organizm, usprawnia i koncentruje pracę mózgu czy też medytacja wizualizacji blasku światła, co znów przeciwdziała i zapobiega wszelkim depresjom. Terapia depresji z pomocą medytacji jest o wiele bardziej skuteczna i tańsza niźli stosowanie jakichkolwiek leków, co wiadomo od tysięcy lat w ciągle powtarzanych badaniach czysto naukowych, nawet w różnych kulturach.

Medytacja wytwarza pozytywne uczucia, miłosierdzie, życzliwość, spokój, których brak ludziom zachodniej, chrześcijańskiej cywilizacji śmierci, generalnie odartej z umiejętności medytowania, nawet zwykłej zadumy i refleksji, przez co zdegenerowanej w swym charakterze. Godzinna medytacja zmniejsza zachorowalność na wszelkie choroby o 80-90%, a nawet więcej przy głębszej wprawie, co łatwo zmniejszyłoby ogólną zachorowalność i nakłady na ochronę zdrowia na świecie. Ludzie medytujący kilka razy rzadziej ulegają wypadkom i nieszczęśliwym zdarzeniom, bo prosta samoobserwacja, czujność i rozwaga zabezpiecza życie człowieka, podobnie jak trzeźwość i zdrowa jarska dieta-cud! Każdy, kto się nauczy sztuki medytowania w fachowy sposób, najlepiej ze źródeł orientalnych, będzie z tego mieć w życiu jedynie same korzyści, choć oczywiście nikt nie jest do końca wolny od nieszczęść i cierpień.

Wspólnotowa praktyka grupowa

Sangham - Wspólnota 

Zgodnie z odwiecznymi zasadami, tam gdzie kilka inicjowanych osób przebywa razem, mieszka razem przez dłuższy okres czasu, tam codzienna regularna dyscyplina praktykowania powinna być utrzymywana, a także dłuższe zajęcia raz w tygodniu czy z okazji Amāwasya (Nowiu) lub Purnima (Pełni) Księżyca. Praktykujący dobrze znają te prostą zasadę, ale jeśli ją łamią to często z tego powodu cierpią, stąd powinni INICJOWANI zawsze dążyć do grupowego Siedzenia, do wspólnej praktyki duchowej w miejscu przebywania.

Medytacje grupowe w Jodze

Bardzo łatwo jest umówić się na te samą godzinę i dzień, aby wszystkim odpowiadało. Pisma Święte powiadają "Nie opuszczajcie wspólnych zgromadzeń". Można powiedzieć, że jeśli 2, 3, 5 lub więcej osób Inicjowanych mieszka czy przebywa gościnnie razem, a wspólnie nie medytują i nie modlą się, to codziennie popełniają grzech, a w niektóre dni świąteczne jak Nów czy Pełnia, cięższy grzech. Kiedy te grzechy przebiorą miarkę, kumulując się, uruchomiony zostaje mechanizm karmicznej zapłaty, przykrej oczywiście! Tak to ci, co wielce puszyli się o czystości, świętości, uduchowieniu mogą nagromadzić sobie sporo złego losu.

Brahman Bóg ocenia ludzi za całokształt ich funkcjonowania w każdej sferze bytu. Życie duchowe opiera się na grupowej, wspólnotowej praktyce. Jeśli dwie osoby INICJOWANE są w związku intymnym i mieszkają razem to jak najbardziej dotyczy ich reguła wspólnej praktyki. Grzeszą najbardziej ci, co stworzyli pary, a będąc Inicjowanymi nie praktykują razem, nawet jak otrzymali Inicjacje Rytualne w różnych tradycjach duchowych czy w odmiennych liniach przekazu u innych mistrzów Drogi.

Prosta metoda Transmisji Światła z pomocą Bija Mantra "Om" w głowie, w Ośrodku Trzeciego Oka, doskonale nadaje się do wspólnej medytacji, w kręgu połączonych serc, dusz i dłoni. Recytacja Om 7x głośno i skupianie się na Om w ośrodku Ajña w głowie, przysyłanie Światła płynącego z góry ze sfery Wyższej Boskiej Jaźni (Duszy) to przecież nic trudnego, podobnie jak wspólne odmawianie mantrycznej modlitwy czy schronienia. Nawet osoby inicjowane w różnych systemach praktyk, bardzo łatwo osiągają wspólny poziom grupowej aktywności z pomocą przekazywania Światła i Miłości czy medytacji z OM, a także innych ogólnie polecanych praktyk duchowych jak Gāyatrī czy "Namah Śiwāja".

Braki wibracji cyfr w numerologii

ZNACZENIE WIBRACJI - ZNACZENIE BRAKU WIBRACJI 

Numerologia - Jaką liczbą jesteś z daty narodzin? 

Numerologia jest dziedziną rozległą i niektórzy poświęcają całe życie dla zgłębienia jej tajników. Wiedza o liczbach znana była już w starożytności w XI wieku p.e.ch., kapłanom egipskim i chaldejskim oraz orfikom. Ażeby dowiedzieć się, którą numerologiczną cyfrą lub liczbą jesteśmy z daty urodzenia, należy dodać do siebie wszystkie cyfry składające się na naszą datę urodzenia (zera można w liczeniu pominąć, ale w interpretacji są istotne). Wibracja ze składowych cyfr pełnej daty urodzenia (dzień, miesiąc, rok) jest tzw. liczbą "Drogi Życia" lub inaczej "Liczbą Urodzenia" lub "Liczbą Losu", "Przeznaczenia", "Liczba Gwiezdna", wibracją daty narodzin odpowiadającą ogólnemu rysowi naszego horoskopu określonego w postaci daty narodzin. 

Przykład 1: data urodzenia: 10.11.1988 czyli 

mamy sumę 1+0+1+1+1+9+8+8=29, 2+9=11. Numerologiczna cyfra (11) z tłem (29) 

brak wibracji: 3, 4, 5, 6, 7. 

Przykład 2: data urodzenia: 1.01.2001 (Nowy Rok 2001 i początek III Tysiąclecia oraz XXI wieku) 

mamy sumę: 1+1+2+1=5 czyli numerologiczna Piątka (5) prosta (bez tła) 

brak wibracji: 3, 4, 6, 7, 8, 9. 

Przykład 3: data urodzenia: 29.09.1999 

mamy sumę: 2+9+0+9+1+9+9+9=48, 4+8=12, 1+2=3 czyli numerologiczna Trójka (3) z tłem (12) i (48).

brak wibracji: 5, 6, 7. 

Suma bez tła, suma prosta (zredukowana, teozoficzna), wskazuje na osobę będącą młodszą duszą, a sumy z tłem albo z dwoma tłami na bardziej skomplikowane i złożone oraz starsze, bardziej rozwinięte dusze.  

Należy pamiętać, że w analizie numerologicznej bierze się pod uwagę nie tylko datę urodzenia, ale także sumę z miesiąca urodzenia, dnia urodzenia i roku urodzenia, które tworzą tak zwany Trójkąt Wibracyjny w centrum którego jest wibracja z sumy cyfr całej daty urodzenia. Nie istnieją żadne alternatywne sposoby obliczania wibracji daty urodzenia oprócz podanych w przykładach. Dla opracowania dokładnego Portretu Numerologicznego analizujemy także wibracje Imion i Nazwisk, w tym nazwiska rodowego (panieńskiego) osoby oraz nazwy miejsca urodzenia, miejscowości w której się długotrwale mieszka (także mocno utrwalona nazwa dzienicy miasta), co stanowi tak zwany portret całościowy (holistyczny). Często obliczana Liczba Imienna to suma wibracji pierwszego imienia oraz pełnego nazwiska osoby. Wibracja zwyczajowej i urzędowej nazwy państwa oraz regionu w jakim żyjemy także miewa znaczenie i wpływa na portret.

Apoloniusz z Tiany - Mistrz Pitagorejski

Mistrz Apoloniusz z Tiany - Wniebowzięty Syn Boży

Apoloniusz z Tiany, Apollonios z Tyany (gr. Τύανα) - ur. w 3 p.e.ch. lub 15 roku e.ch. w Tianie w Kapadocji, zm. 97 lub 100 roku w Efezie – neopitagorejski filozof, orator, mistyk i mędrzec, założyciel szkoły pitagorejskiej w Efezie. Uważany był za pośrednika między bóstwami nieba i ludźmi, cudotwórcę (thaumaturgos), białego maga i proroka Bożego. Wiele podróżował (m.in. Azja Mniejsza, Syria, Grecja, Rzym i Indie, także Gibraltar), gdzie zdobył rozległą wiedzę o religiach i filozofii wschodniej. Doktrynę braminów próbował pogodzić z nauką Pitagorasa, a przebywając w Indii praktykował intensywnie ówczesną tradycyjną Jogę fakirów - siddhów. Prawdopodobnie, pewniejszą datą narodzin Apolloniusza jest 3 rok p.e.ch. (25 grudnia 3 roku p.e.ch.), która pokazuje, że rzeczywiście był mniej więcej rówieśnikiem Jezusa Chrystusa. Młodszy brat Apolloniusza mógł się urodzić w 15 roku e.ch., na co wskazuje fakt, że Apolloniusz opiekował się bratem, a zwykle to starszy z braci opiekował się młodszymi w tamtych warunkach u kulturze. 

Apolloniusz z Tiany

Mistrz Apoloniusz (gr. Theos Aner, Mąż Boży) urodził się w Kapadocji, u podnóża Gór Taurus krainie leżącej w środkowej Turcji, będącej jeszcze częścią Imperium Rzymskiego, w dzisiejszym Kemerhisar w południowej Turcji. Wedle podań jego matce ukazał się magiczny Bóg Proteus, syn boga morza Posejdona, który był duchowo ojcem dziecka, a ściślej Apolloniusz był jego Awatarą, gdyż niejako bóstwo matce rzekło, że wcieli się osobiście w jej syna. Apolloniusz urodził się na łące, gdzie pasterze i pasterki odbierali jego poród. Kiedy stał się sławny, w miejscu narodzin na łące uczniowie z Kapadocji ufundowali przybytek ku czci Mistrza Apolloniusza. Hierokles i Porfiriusz widzieli w Apolloniuszu kogoś znacznie lepszego, bardziej boskiego i duchowego od Jezusa Chrystusa. Jako dzień narodzin Apolloniusza z Tiany podaje się mistyczny 25 grudnia, ówcześnie znany jako dzień magicznych narodzin bóstwa Mitra. 

Uznaje się go za misteryjno-religijnego adepta neopitagoreizmu i teozoficznego gnostyka. Był autorem biografii Pitagorasa oraz księgi zatytułowanej „O ofiarach” (zachował się fragment). Zachowały się także „Listy” Apoloniusza, jednak autorstwo ich bywa podważane. Przypisywano mu też odnalezienie i opublikowanie Tablicy szmaragdowej - jednego z najważniejszych tekstów alchemicznych i ezoterycznych. Współczesne badania uznają ją jednak za utwór pochodzenia arabskiego, najwcześniej poświadczony u Balinusa (VIII w.n.e.), który jest czasami określany jako "pseudo-Apoloniusz z Tiany", jednak są to tylko późniejsze kopie pierwotnego oryginału, a nie badania nad oryginałem, który mógł zostać zniszczony przez złowrogą inkwizycję chrześcijańską. Niektóre nurty tradycji pitagorejskiej wymagają uczenia się takich tekstów i treści tylko na pamięć, zatem możliwe, że spisał ktoś coś, co powinien był uczyć się na pamięć i nie zapisywać. 

Boska działalność Apolloniusza, Posłańca Bóstwa Słońca (jako urodzony w Dniu Mitry), wśród społeczeństwa przyczyniła się do jego sławy jako cudotwórcy i wielkiego białego maga, boskiego maga, znawcy ziół i ziołolecznictwa, magii i goecji. Nauczał, uzdrawiał chorych i reformował kulty religijne w kierunku mistriów. Jego zadziwiające czyny zyskały mu sławę człowieka obdarzonego boskością. On sam przedstawiany był jako wielki Syn Boży i Kapłan Słońca. Jego zadziwiające życie i czyny przedstawił w Żywocie Apolloniosa z Tyany Flawiusz Filostrat na polecenie cesarzowej Julii Domny w III-im stuleciu ery chrześcijanskiej jako idealny obraz greckiego filozofa, mistrza mądrości. Ciekawe, że w III wieku, miasto Tyana nosiło nazwę Christoupolis - czyli miejscowość pochodzenia Chrystusa, Miasto Chrystusa, co może wskazywać na to, kto był uważany wówczas za prawdziwego Chrystusa i z czyjego życiorysu powstał w końcu życiorys Jezusa. Wiele tak zwanych ewangelii apokryficznych zwalczanych przez oficjalne chrześcijaństwo, to nauki spisywane przez uczniów Świętego Apoloniusza z Tiany, a nie przez uczniów Jezusa z Nazaretu, stąd kościelna walka z wieloma apokryfami. 

Ezoteryzm - Okultyzm - Hermetyzm - Magia

Ezoteryzm, okultyzm, hermetyzm, mistyka i magia 

Ezoteryzm, ezoteryka – nauka wewnętrzna zwana wiedzą tajemną, hermetyczną, okultystyczną lub ezoteryczną i przekazywaną jedynie wybranym osobom w przeciwieństwie do dostępnej dla ogółu wiedzy egzoterycznej (zewnętrznej); w religioznawstwie tendencja do utajniania części wierzeń danej doktryny lub kultu religijnego przed ogółem, a dostępnych dla wybranych; w filozofii teorie starożytnych i średniowiecznych szkół filozoficznych, które ówcześnie były przekazywane jedynie wybranym uczniom duchowym godnym przyjęcia misteryjnych sekretów. 

Ezoteryzm - Okultyzm - Hermetyzm - Mistyka - Magia - Tantryzm

Ezoteryzm uprawia głębsze wglądowe postrzeganie rzeczywistości, bardziej otwarte, alegoryczne i symboliczne, rozwój duchowy, porusza tematy duchowe czy metafizyczne, a czasem odrzucane przez materialistyczną naukę jako trudne do badania metodami szkiełka i oka. Treści ezoteryczne są na ogół otoczone atmosferą tajemnicy, przekazów ze starożytności, wspaniałych guru o nadnaturalnych mocach, itp., są odczuwalne w sposób pozazmysłowy. Gloryfikowana, szanowana i czczona jest sama idea Doskonałego Mistrza Duchowego, Guru, Mistrza Gnozy (Wiedzy), Hierarchia Mistrzów Mądrości, istotnych archaniołów czy niebiańskich bóstw.  

Wiele z kwestii przedstawianych współcześnie jako nowe w ezoteryce czy okultyzmie (np. z zakresu parapsychologii), w rzeczywistości od wieków znane były filozofii, rozważa się więc zaryzykowanie większego otwarcia tej dziedziny na ezoterykę, by przypomnieć, że nowe „odkrycia” czy raczej metafizyczne doświadczenia ezoteryków znajdują swoje odpowiedniki już w ideach starożytnych filozofów. W latach 90-tych XX wieku termin ezoteryka, zamiast wiedzy tajemnej, zaczął oznaczać coś wręcz przeciwnego - dziedzinę gospodarki, cieszącą się znaczną popularnością. 

Wokół pojęć ezoteryzm, ezoteryka narosło współcześnie wiele nieporozumień i bywa, że stosowane są do nazwania rzeczy lub zjawisk nieznanych, niezbadanych, niezrozumiałych, jednakże należy pamiętać, że greckie słowo ezoteryka oznacza dokładnie to samo co dawniejsze greckie słowo hermetyzm, a także rzymski odpowiednik terminu ezoteryka czyli dobrze znany okultyzm. Wiedza ezoteryczna, wiedza okultystyczna - to wiedza hermetyczna, wiedza tajemna, esencja mądrości mistrzów oświeconych, iluminatów albowiem iluminati to dosłownie oświeceni, mistrzowie oświeconej mądrości. 

Ezoteryka i złota zasada etyczna

Ezoteryka, mistyka, hermetyzm i złota zasada moralna

Słowo esôterikos pochodzi z języka greckiego i oznacza to, co znajduje się wewnątrz i jest ukryte, a jego wcześniejszym greckim synonimem jest hermetikon wywodzony od świętego imienia bóstwa Hermesa. W ten sposób powstał przymiotnik „ezoteryczny” jako synonim przymiotnika "hermetyczny". Jego przeciwieństwem jest eksôterikos – egzoteryczny, odpowiadający za część widzialną i zewnętrzną. Ezoteryka w ścisłym znaczeniu tego słowa oznacza wiedzę ukrytą, tajemną, dostępną tylko dla wtajemniczonych, a na język łaciński ezoteryka tłumaczona jest jako scienta occulta, okultyzm. Hermetyzme, ezoteryzm i okultyzm to jedno i to samo, tyle, że nazwane w różnych językach. Termin grecki powiązany z imieniem Hermesa jest najstarszy i najbardziej duchowy czy magiczny. 

Mag Hermetysta zagląda za zasłonę tajemnic Wszechświata

Ezoteryka to wiedza tajemna, przeznaczona dla osób poszukujących rozwoju duchowego, rozważających tematy niemożliwe do badania  przez współczesną naukę na jej dotychczasowym poziomie rozwoju. Jej treści są na ogół otoczone atmosferą tajemnicy, starożytnych wierzeń, i czasem ich potwierdzeniem jest ich indywidualne postrzeganie, odczuwane w pozazmysłowy sposób. Ale z ezoteryką jest tak, że kiedy już zgłębimy jeden temat, kolejny nas ciekawi, a wszystko wydaje się być ze sobą powiązane... To, co tajemne, jeśli Cię do siebie przyciąga, czeka byś je odkrył i spojrzał na świat ponownie, lecz już innymi oczami... 

Jak zwykł mawiać pewien "chłopski filozof": "...Prędzej czy później do każdego przyjdzie Zagadka Bytu i ugryzie go w tyłek...". O hermetyzmie mało kto słyszał, choć odcisnął on wyraźne piętno na naszej cywilizacji. Tajemnicza starożytna religia prezentuje bardzo współczesny obraz kosmosu i człowieka. Jej mityczny założyciel, Hermes Trismegistos znany także jako Święty Prorok Henoch, miał spisać wiedzę pochodzącą z przedpotopowych epok. W renesansie hermetyzm trafił do Europy, budząc ogromne zainteresowanie intelektualistów. Jako filozofia magów i podstawa idei tajnych stowarzyszeń budzi on nadal wiele fascynacji! Ten tajemniczy system religijno-filozoficzny ma korzenie na Bliskim Wschodzie i w starożytnym Egipcie, a jego mitycznym założycielem jest Hermes Trismegistos uznawany za mędrca, proroka Henocha, a nawet wcielonego Boga, Metatrona - autora tysięcy ksiąg ze spuścizną duchową  przedpotopowej magicznej ludzkości. 

Ezoteryka związana jest z pojęciem religii, którą to (praktycznie każdą) można podzielić na część zewnętrzną, obejmującą praktyki kultu, obrzędy, przykazania, prawa i podstawowe zasady, obowiązujące dla każdego jej wyznawcy. Równocześnie jednak istnieje druga część – wewnętrzna, ukryta, sekretna, misteryjna. Często zawiera ona zamkniętą wiedzę i zbiór praktyk dla jej wyższych adeptów. Najważniejszą jej cechą jest to, że pozwala ona jej praktykantom uzyskać bezpośredni wgląd w doświadczenie Boga w sposób mistyczny czy duchowy, a także zmieniać siebie zgodnie z przyjętym kierunkiem wskazywanym przez Boga czy bóstwa (anioły). 

<<Najstarsze ze znanych nam dzisiaj szkół ezoterycznych powstały około 7-10 tysięcy lat temu. (…) Takie szkoły były i są w dżajnizmie – digambary; w hinduizmie – liczne szkoły hinduskiej tantry i jogi; w bon – jungdrung bon; w buddyzmie – wadżrajana, dzogczen; w taoizmie – «wewnętrzna alchemia» i niektóre szkoły chi-kung (qiging); w judaizmie – kabała, chasydyzm; w chrześcijaństwie – w prawosławiu isihazm (hezychazm), a w katolicyzmie chociażby zwolennicy mistyki ignacjańskiej i chrześcijanie malabarscy; w islamie – liczne zakony sufijskie czy sufickie; (…) w pierwotnych tradycjach Indian amerykańskich (…), wśród Aborygenów Australii, a także w tradycjach przedchrześcijańskiej Rusi.>> (1) 

Psychologia transpersonalna, duchowa i religijna

Psychologia transpersonalna

Psychologia transpersonalna to wyrosły z psychosyntezy kierunek psychologii, w ramach którego badaniom poddaje się transpersonalne i transcendentalne aspekty duchowych, mistycznych i religijnych doświadczeń człowieka. Kierunek ów powstał na bazie krytyki dotychczasowych szkół psychologii – psychoanalizy, behawioryzmu oraz orientacji humanistycznej i jest nazywany czwartą siłą w psychologii. Za datę narodzin psychologii transpersonalnej jako formalnej dyscypliny przyjmuje się rok 1969, w którym ukazał się pierwszy numer czasopisma Journal of Transpersonal Psychology – pionierskiego periodyku akademickiego poświęconego tej gałęzi wiedzy. Jedna z zamieszczonych tam definicji głosi, że psychologia transpersonalna „...zajmuje się badaniem najwyższego potencjału ludzkiego oraz rozpoznaniem, zrozumieniem i realizacją jednoczących, duchowych i transcendentnych stanów świadomości".

Psychologia duchowa i transcendentalna często odnosi się do metafor astrologicznych

Według Rogera Walsha i Frances Vaughan (1980), psychologia transpersonalna obejmuje empiryczne badanie: metapotrzeb, doświadczeń szczytowych, stanów jedności świadomości, ekstazy, doświadczeń mistycznych, bycia (being), istoty (essence), ducha, błogostanu (bliss), grozy (awe), zachwytu i zdumienia, czci, olśnienia, ostatecznego sensu, ostatecznych wartości, wartości B, samoaktualizacji, przekraczania jednostkowego Ja, teorii i praktyk medytacyjnych, ścieżek duchowych, współczucia, sakralizacji życia codziennego, jedności, świadomości kosmicznej, kosmicznej gry, synergii indywidualnej i wewnątrzgatunkowej, maksymalnego spotkania interpersonalnego, zjawisk transcendentalnych, maksymalnej świadomości sensorycznej, reaktywności i ekspresji oraz związanych z nimi pojęć, doświadczeń i działań.

Badacze zajmujący się psychologią transpersonalną podejmują próby opisania duchowych doświadczeń człowieka i zintegrowania wiedzy na ich temat z nowoczesnymi teoriami psychologicznymi w taki sposób, aby obejmowały one sferę owych doświadczeń. Wśród typów doświadczeń duchowych, którymi zajmuje się psychologia transpersonalna, znajdują się stany mistyczne i transowe, nawrócenia religijne, zmienione stany świadomości oraz inne, związane z różnorodnymi praktykami duchowymi.

Synergia, efekt synergiczny - współdziałanie różnych czynników, którego efekt jest większy niż suma poszczególnych oddzielnych działań. Termin ten jest pojęciem ogólnym, mającym zastosowanie w wielu różnych dziedzinach. Michio Kaku w swojej książce "Wizje: czyli Jak nauka zmieni świat w XXI wieku" stawia tezę o synergii mechaniki kwantowej, biologii molekularnej i techniki komputerowej w nauce. Synergiczność działań, 2+2=5, efekt organiczny - wspólne działanie dające większe, lepsze efekty; działania uzupełniają się poprzez kooperację (współpracę) i synchronizację. Efekt zorganizowanej pracy zespołowej, który jest wyższy niż suma efektów działań indywidualnych. W wyniku synergii powstaje efekt organiczny będący przeciętną nadwyżką korzyści przypadającą na członka zespołu współdziałającego z pozostałymi osobami, w porównaniu z korzyścią możliwą do osiągnięcia w działaniu indywidualnym. Na przykład: Dwie osoby działając razem, są w stanie przesunąć ciężką szafę o 10 metrów. Każda z nich osobno mogłaby przesunąć ją nie więcej niż np. 3 metry. Zatem maksymalna suma działań indywidualnych jest równa 2 x 3 m = 6 m, natomiast efekt działań wspólnych wynosi 10 m i jest większy niż suma działań indywidualnych.