Rozwój Duchowy i Ścieżka Próbna

Rozwój Duchowy - Ezoteryczna Ścieżka Próbna 

Ścieżka Próbna poprzedza Ścieżkę Wtajemniczenia, Ścieżkę Świętości i jest przygotowaniem do Wtajemniczenia. Oznacza ona takie okresy w życiu człowieka, w których decyduje się on coraz mocniej stanąć po stronie sił prowadzących do ewolucji i pracować nad kształceniem swego charakteru. Kandydat na ucznia duchowego bierze się w garść, rozwija właściwości, których brak odczuwa, i gorliwie usiłuje opanować osobowość. Z własnej i nieprzymuszonej woli rozwija ciało przyczynowe (sutrama-manas), uzupełnia jego braki i usiłuje zeń uczynić właściwe naczynie dla pierwiastka duchowego, dla boskiej duszy, dla atmana. Podczas pierwszej inicjacji planetarnej zwanej pierwszym wtajemniczeniem duchowym boskie dziecię rozpoczyna swoją pielgrzymkę boską drogą ku pełni świętości. Pierwsze wtajemniczenie jest początkiem podążania po niebiańskiej Bożej Drodze. Ścieżka Próbna to okres przygotowania przed podjęciem inicjacji i ścieżki wtajemniczenia duchowego. Na ścieżce próbnej, przygotowawczej pewna budowla sprawiedliwego życia, właściwego myślenia i postępowania musi zostać wzniesiona, aby kandydująca do ścieżki wtajemniczenia osoba mogła podjąć proces pierwszego wtajemniczenia duchowego, które w swej istocie jest bardzo silną siedmioczęściową transformacją. 

Duchowe wtajemniczenie jako spływ boskiego światła

Nieśmiertelnym przeznaczeniem budzących się ku wtajemniczeniu dusz ludzkich jest osiągnięcie świadomości Wyższej Jaźni, świadomości Duszy, Atmana, a następnie świadomości Ducha Bożego, Brahmana (Elohim, Allah). Na ścieżce próbnej, przygotowawczej, człowiek uczy się przede wszystkim poznawania siebie i swoich wzorców funkcjonowania, stwierdzania swoich słabostek oraz ich naprawiania, eliminowania. Uczy się on także pracować w roli niewidzialnego pomocnika i przez kilka żywotów wdrażany jest do tego rodzaju pracy służenia innym bezinteresownie. Później, gdy kandydat/ka do ścieżki wtajemniczenia poczyni postępy, odpowiednio udoskonali i uszlachetni swój charakter, rozświetli osobowość boskim światłem, można taką osobę powołać do odpowiedniej duchowej pracy. Uczy się osobę kandydującą podstaw Mądrości Bożej, które musi ugruntować i umocnić, utrwalić, a także wprowadza się na końcowe stopnie Kolegium Duchowej Nauki Bożej czyli Wiedzy Ezoterycznej, Mistyki. Uczeń jest już wtedy osobiście znany któremuś z wielkich mistrzów duchowych Hierarchii Światłości i pozostaje pod opieką starszych uczniów tego Mistrza Mądrości w celu określonego nauczania. Jeśli kandydat/ka czyni odpowiednie postępy pozostaje pod kierownictwem ucznia wtajemniczonego zgodnie z zasadą starszeństwa rangi mądrości i mocy duchowej. 

Bardziej rozwinięte jaźnie i te, które skłaniają się ku życiu duchowemu, a nie wstąpiły jeszcze na ścieżkę próbną, słuchają nauk uczniów ze ścieżki próbnej, a czasem tworzy się dla nich wielkie grupy, które ku ich pożytkowi prowadzą wtajemniczeni pierwszego i rzadziej drugiego stopnia wedle jednego z siedmiu promieni skupienia świadomości o jakich naucza ezoteryczna wiedza tajemna. Praca tych grup jest raczej bardzo początkująca i podstawowa, jakkolwiek ze światowego punktu widzenia jest odrobinkę okultystyczna czy ezoteryczna. Pod nadzorem instruktorów jaźnie te uczą się jak być pomocnikami przy czym tych ostatnich wybiera się zwykle z pośród najbardziej rozwiniętych duchowo, rozświetlonych boskim światłem. Bardziej zaawansowani i ci, którzy znajdują się już na ścieżce próbnej i zbliżają się do wrót planetarnej inicjacji, zatrudnieni są w tym, co można by nazwać pracą wyspecjalizowaną, i tworzą grupę pomocników, asystentów dla członków Duchowej Hierarchii Mistrzów Mądrości. 

Arhat - Doskonały Mistrz Przewodnik Duchowy

Arhat, Arahat, Arhant - Mistrz Doskonały, Niszczyciel Wrogów Duchowości 

Arhant (pālijskie), a w sanskrycie अर्हत् Arhat, Arhant; hindi i dżaina praktycie Arihant अरिहन्त; tyb. draciompa; chin. 阿羅漢 āluóhàn lub 羅漢 luóhàn; kor. arahan 아라한; jap. arakan, rakan; wiet. A-la-hán. Nazwa pochodzi od pālijskiego araha = godny, czczony, stąd – arahanta, arahant. Popularna ludowa etymologia wyprowadza słowo od sanskryckiego ari "wróg" i hanti "zabił/ła", gdzie "wróg" to wewnętrznie  trucizny skalań, także złe duchy, demony do wypędzenia, źli zagrażający dharmie do pokonania w walce. Tybetańskie tłumaczenie Draciompa ("Niszczyciel Wrogów") opiera się dokładnie na tej etymologii. Arhat lub Arhant w sanksrycie to dosłownie: 'wart', 'godny', 'czci godny', 'uprawniony', 'czczony', 'ten do którego można i warto kierować modlitwy', w buddyzmie, jodze czy dżinizmie to osoba doskonała, która wejrzała w prawdziwą naturę istnienia, wyzwoliła się z więzów pożądań, osiągnęła nirwanę i nie odrodzi się już więcej z powodu uwarunkowań karmicznych. 

Adibuddha - Vajrasattva - El Moryah

Gnoza używa pojęcia Arhat w zapisie Archont i nieco innym znaczeniu, gdzie Archonci to bogowie, demiurdzy, istoty mające władzę mocy stwórczej, często jednak są to nasi dawni mistrzowie doskonali, którzy ulegli przebóstwieniu i dalej opiekują się ludzkością. Arhat bywa założycielem aśramu, klasztoru czy linii sukcesji w ramach szkoły myśli duchowej. Archont (gr. ἄρχων archon, dopełniacz ἄρχοντος archontos - rządzący) – najwyższy urzędnik państwowy w starożytnych Atenach, który przewodniczył radzie areopagu i zajmował się najważniejszymi sprawami ateńskiej polis. Urzędnicy ci pojawili się w VIII w. p.n.e.. Gnoza używa jednak tego pojęcia w znaczeniu wodza duchowego, oświeconego, a kultura obszaru Himalajów jako oświeconego mistrza duchowego, wodza szkoły ezoterycznej, dzierżawcę linii przekazu. Dżainowie utożsamiają Arhanta z Dżiną (Zwycięzcą) oraz Tirthankarą (Odnowicielem Brodu). Tirthankara to ten kto przychodząc odnawia czy ożywia stare duchowe nauki, praktyki i tradycje tak, że stają się Brodem czy Bramą do Boskości, Żywą Ścieżką. Tirthankara to lotosowy jogin, mistrz duchowy, który ożywia i odnawia Sanghę. 

Słowo arh, arha, arhati to w sanskrycie zasługa, cnota, godność, bycie godnym czci i uznania, prawo do odbierania szacunku i czci boskiej, brawo do bycia cenionym i szanowanym, prawo do bycia zaprezentowanym jako mistrz duchowy, bycie kimś kto ma pozwolenie aby się do niego modlić, bycie obiektem modlitwy, bycie cennym, stan mistrza będącego skarbem najcenniejszym dla ludzi i bóstw. Cecha arhariSvaNi oznacza zdolność, takie siddhi, że doprowadza się wrogów i judaszy do gorzkiego płaczu i straszliwego żalu, dosłownie jest to 'powodowanie głośnego płaczu wrogów'. Arhat to osoba podążająca za doktryną duchowych zwycięzców. Cecha arhattama oznacza, że się jest najcenniejszym skarbem, stąd zwyczaj ukrywania mistrzów i nierozmawiania z nowicjuszami czy zainteresowanymi o doskonałym mistrzu zanim uczeń nie udowodni, że jest wart przedstawienia go Arhatowi. 

Każdy kto poznał Arhata osobiście ma wobec Arhata obowiązki, których niedopełnienie jest zbrodnią ciężkiej kategorii, a wśród tych obowiązków jest ochrona i obrona Arhata jako największego skarbu, nawet za cenę własnego życia. Wśród tych obowiązków jest spełnianie Arhita czyli czczenie Arhata, na co składa się udział w rytualnych ceremoniach oddawania czci takich jak pokłony przed obliczem Arhata (Arhanta, Archonta), a ci, którzy takich prostych obowiązków nie wykonują automatycznie zaliczają się do złych, ktorych ogarnie jeszcze większy mrok. Gdy Światłość przychodzi na świat, w postaci Arhata, okazuje się którzy są po stronie Światła, a którzy są sługami Ciemności. Kto nie jest z Arhatem ten jest po stronie Ciemności i w mrokach chaosu pogrąży się na zawsze.