Eksterioryzacja - Podróże Astralne

OBE - Out of Body Experience - Eksterioryzacja - Śnienie

Generalnie, sam fakt podróży poza ciało siłą rzeczy zakłada istnienie innych niż fizyczne, ciał. Opieramy sie na modelu zaczerpniętym z Jogi, który wyróżnia Pięć Powłok Atmapuruszy (Jaźni). Poza ciałem fizycznym istnieją także, kolejno: ciało eteryczne, astralne, mentalne i duchowe. Ciało eteryczne, czyli Linga-Śarira (Prana-Maya-Mana-Kośa) jest najbliższe fizycznemu. W trakcie snu to ono otwiera się i czerpie energię z zewnątrz, a także podróżuje we wszystkich snach i odlotach w których mamy obrazy znane ze świata fizycznego jak własny pokój, podwórko, znajomych, rodzinę, obiad, spacer po lesie czy sceny erotyczne ze znajomymi. Posiada kształt najbardziej zbliżony do fizycznego, a raczej to ciało fizyczne jest kopią powłoki eterycznej. Osoby widzące aurę mogą również dostrzegać je jako 2-5 centymetrowej grubości kolorową poświatę wystająca z ciała fizycznego. Powłoka eteryczna obejmuje bowiem obszar o promieniu kilku centymetrów wokół ciała każdego człowieka. Element na którym opiera się każda podróż OBE to ciało eteryczne, a nie jak mniemają ignoranci ciało astralne (Kama-Śarira). Każda podróż czy wyjście które odbywamy odbywa się za pośrednictwem ciała eterycznego, które ma cztery stany subtelności i czasem jest wyraźnie mylone z ciałem astralnym, które nie ma już cech fizykalnej postaci Sthulla-Śarira.

Sobowtór eteryczny opuszcza fizyczne ciało

Możemy swobodnie opuszczać ciało fizyczne, jeśli karman lub umiejętności na to pozwalają. Tylko od naszej świadomości zależy czy jesteśmy w stanie to zrobić i dokąd jesteśmy w stanie dotrzeć. Podróżując po świecie fizycznym oglądamy wydarzenia w czasie rzeczywistym. Generalnie jesteśmy w stanie dotrzeć wszędzie dokąd tylko sięga nasza wyobraźnia. Doświadczenia w czasie śmierci klinicznej to zwykle wyjścia w ciele eterycznych z zachowaniem części wspomnień i doznań, zaś piękne postaci, światła i głosy  jakie się spotyka, to zwykle pierwszy świadomy kontakt z jednym z aniołów śmierci jakie przychodzą.

Podróże astralne - Kama-Manas

Ciało Astralno-mentalne, Astromental, Astral i Projekcje

Podróże astralne czy raczej astro-mentalne odbywają się tak jak klasyczne opuszczanie ciała poza jednym wyjątkiem, ciało astralne podróżuje nie po świecie fizycznym a po płaszczyźnie astralnej. Czym ona tak w zasadzie jest? Jest wymiarem najbliższym światu fizycznemu, ale dalszym niż świat eteryczny. Zawiera fantazje, sny, marzenia i uczucia każdej żywej istoty. Materiał zawarty w tym świecie, na mocy prawa podobieństwa (podobne przyciąga podobne), rozwarstwia się i tworzy osobne warstwy lub skupiska. Te skupiska myśli są zwane potocznie planami astralnymi, światami astralnymi lub rzeczywistościami astralnymi. Materia astralna to najprościej ujmując to co w umyśle. Poprzez myśl kształtuje się materię astralną, a trwałość owych tworów zależy w dużej mierze od siły wyobraźni istoty lub istot. Tak więc podróżując w astralu możemy spotkać absolutnie wszystko. Kryje się w tym pewne niebezpieczeństwo. Po pierwsze myśli nie zawsze są przyjemne. Kiedy udajemy się w taką podróż musimy mieć świadomość, że możemy natknąć się również na projekcje czyichś nieprzyjemnych emocji lub przeżyć. Z reguły poradzenie sobie z nimi nie jest zbyt trudne. Plastyczność materii astralnej pozwala na stworzenie wyobrażeń barier, przeciwnych emocji, etc. które są w stanie zneutralizować ich działanie. Nieco trudniejsze jest poradzenie sobie z groźnymi lub nieprzyjemnymi tworami umieszczonymi tam intencjonalnie.

Lucyfer - zło które udaje dobro

LUCYFER - Zło które udaje dobro, ciemność która udaje światłość... 

Znany także jako Luzbel, Luzbell, Lucyper. Jest to bardzo zły demon udający dobrego aniołka, posiadający władzę nad wschodnią częścią imperium piekielnego świata podziemnego, świata ciemności. Wedle demonologów i samych czarnoksiężników jest demonem starszym niż Szatan. Stał się twórcą niewłaściwych zasad, niewłaściwych reguł, gdyż Lucyfer tworzy fałszywe zasady i rozsiewa kłamstwa, które wprowadza w życie materialne ludzi. Nazywany jest cesarzem piekieł, imperatorem mroku. Nosi zwykle szary strój, niebieskawe pończochy i czerwone spodenki ozdobione wstążkami. Jego rozkazom najłatwiej ulegają ludy europejskie i niektóre azjatyckie. Pojawia się w snach i wizjach czarnoksiężców oraz ludzi zwodzonych pod postacią najpiękniejszego dziecka. Kiedy jest rozzłoszczony ma rozognioną twarz, lecz nawet wtedy nie widać w tym nic potwornego. W piekłach jest egzekutorem zajmującym się karaniem innych demonów, diabłów i złych duchów za niesubordynację. Towarzyszy przy avići czarnych magów i czarnoksiężników wiodąc ich na całkowite unicestwienie.

Upadek Lucyfera - Ciemna Przemiana w demona Lucypera

Przeciwstawienie się Lucyfera Bogu ma swą analogię w opozycji demona Wrytry wobec Boga Indry w mitologii hinduskiej, demona Arymana wobec Boga Ormuzda w mitologii perskiej. Wśród diabłów i demonów, podobnie jak wśród aniołów i bóstw nieba, istnieje hierarchia stopni – najwyższym ich zwierzchnikiem jest demon Lucyfer, cesarz piekieł, któremu wszystkie inne są niewolniczo podległe. Rewolta Lucyfera była i jest buntem sił zła przeciwko siłom dobra, buntem sił ciemności przeciwko siłom światłości. W swym zadufaniu Lucyfer nie rozpoznał prostego faktu, że największy Umysł we wszechświecie stwarzając jego, aniołów oraz rodzinę ludzką dysponuje znacznie większą mądrością, wiedzą i mocą niż wszystkie Jego stworzenia. Na tym właśnie polega jego wielki błąd wynikający z pychy, dumy i arogancji na wschodzie zwanych skażeniami wrytrowymi lub arymanicznymi.

Jednym z największych i początkowo najpiękniejszych bytów stworzonych z pierwotnego ognia był Lucyfer stworzony w drugim z siedmiu cykli stwarzania. Miał się opiekować stworzeniami wcielonymi na materialnym planie egzystencji. Przyzywany przez czarnoksiężników i czarnych magów oraz upadłych bywa najczęściej w poniedziałki, gdyż to symboliczny drugi dzień, drugi cykl stwarzania, co pomaga łatwo pomylić go z duchami księżycowymi i światłem księżycowym, chociaż blask księżyca nie jest podobny do szarości - koloru lucyferycznego. Rabdomanci kolor lucyferyczny zwą zielenią ujemną, co oznacza rozmaite odcienie szarości. W darze ofiarnym dla czarnoksięskich inwokantów przyjmuje myszy i podobne gryzonie. Nasyła na ludzi obsesyjny pociąg seksualny do dzieci i osób bardzo młodych czyniąc z osób przez siebie owładniętych pedofilskich zwyrodnialców. Nasyła także obsesyjne skłonności biseksualne i homoseksualne oraz zoofilskie - stąd wiemy co się dzieje w ruchach lucyferycznych w czasie tak zwanych demonicznych orgii.

Neopitagoreizm - numerologia i astrologia

Neopitagoreizm a nauki pitagorejczyków - arytmologia i astrologia 

Geneza neopitagoreizmu nie jest jasna. Pitagoreizm pierwotny rzekomo miał wygasnąć już w IV/III wieku przed Chrystusem. Nie stworzył on rzekomo szkoły, w wyniku czego rzekomo nie utrwaliła się pitagorejska tradycja, jednak historycy nie biorą pod uwagę, że pitagorejczycy byli nade wszystko grupą hermetyczną, ezoteryczną, której członkowie wcale nie afiszowali się swoim istnieniem. Rzekomo dopiero w I wieku przed Chrystusem ma miejsce odrodzenie się pitagoreizmu, a Aleksandria i Rzym stają się ważnymi ośrodkami pitagorejskimi, chociaż umasowienie ezoteryki lub hermetyzmu nie jest w duchu szkoły pitagorejskiej.

Pitagorejczycy - Medytują o Wschodzie Słońca

Pitagoreizm to system filozoficzno-religijny stworzony przez Mistrza Pitagorasa, który żył w VI wieku p.e.ch. w Krotonie, w południowej Italii. Założył tam rodzaj zgromadzenia hermetycznego czy ezoterycznego, którego członkowie podlegali surowej dyscyplinie, wymagającej klasztornego milczenia i wegetariańskiego sposobu odżywiania się. Głosił metempsychozę i boskie pochodzenie duszy ludzkiej uwięzionej w ciele, a wyjaśniając istotę wszechświata obficie czerpał z symboliki liczb i liczbowania. Pitagoreizm bardzo wcześnie połączył się z orfizmem czy raczej pochodził od misteriów orfickich i wywarł wpływ na Platona. Odrodził się w Rzymie mniej więcej w początkach ery chrześcijańskiej jako tak zwany neopitagoreizm. Jak wiadomo, podziemna bazylika przy Porta Maggiore była miejscem kultu neopitagorejskiego czy raczej kontynuacji misteriów orficko-pitagorejskich.

Podczas gdy jeden szereg wczesnych greckich filozofów, od Talesa po Demokryta, żył i działał w Jonii, drugi występował w zachodnich jońskich koloniach, we Włoszech. Z tych „italskich" filozofów najwybitniejszą grupę stanowili pitagorejczycy. Koło połowy VI wieku p.e.ch., Mistrz Pitagoras z Samos, wedle greckich źródeł historycznych urodzony w 580 roku p.e.ch., założył związek etyczno-religijny, który stał się ośrodkiem badań nauko­wych; odtąd przez kilka wieków pitagorejczycy byli pionierami badań, szczególnie matema­tycznych i przyrodniczych. Połączenie mistyki religijnej ze ścisłymi naukowymi badania­mi stanowiło odrębność związku pitagorejskiego. A orientacja, z jednej strony religijna, a z drugiej ma­tematyczna, dała też szczególne piętno filozofii pitagorejskiej będącej kontynuacją misteriów orfickich.

Neopitagoreizm stanowi pewną odmianę synkretyzmu zespalającego elementy platońskie, stoickie i perypatetyckie. Wedle historyków ważny etap w rozwoju neopitagoreizmu stanowił średni stoicyzm reprezentowany przez Panajtiosa i Posejdoniosa. Według Cycerona za odnowiciela pitagoreizmu w pierwszej połowie I wieku przed Chrystusem uchodzi Nigidius Figulus. Występuje u niego bardzo typowe dla tego kierunku połączenie mistyki z uczoną erudycją. W czasie tym krąży też szereg pism nazywanych pseudopitagorejskimi, w których pewne myśli staropitagorejskie giną w powodzi elementów bardzo rozmaitego pochodzenia. Pojawiają się w tym okresie przypisywane Pitagorasowi poematy: Złote wiersze i Święty poemat.

Pitagorejczycy i nauki duchowe

Pitagorejczycy - Pitagoras - Theano - Apoluniusz - Krotona 

Pitagorejczycy – to zwolennicy doktryny rozwiniętej przez Mistrza Pitagorasa, jego małżonkę Theano i jego następców w szkole filozoficzno-misteryjnej, którą założył w Krotonie w Wielkiej Grecji, w południowych Włoszech (na podeszwie buta). Część z poglądów może być jedynie przypisywana Mistrzowi Pitagorasowi, natomiast szereg innych osób związanych ze szkołą opublikowało własne dzieła lub przeszło do historii z powodu naukowych lub metafizycznych osiągnięć.

Szkoła Pitagorejska  - Czasy Świetności

Pitagorejczycy wnieśli ogromny wkład do nauki starożytnej, zwłaszcza w zakresie matematyki, astronomii oraz teorii muzyki. Poglądy pitagorejczyków w istotny sposób stanowiły inspirację filozofii Platona, który członkiem wspólnoty pitagorejskiej był jedynie czasowo; zakupił także księgi Filolaosa i stąd czerpał wiedzę o obyczajowości w koloniach. Akademia Platońska funkcjonowała już jednak na nieco innej zasadzie jak misteryjno-klasztorne wspólnoty pitagorejczyków wzorowane na dawnych misteriach orfickich. Powinno się mówić o kontynuowaniu misteryjnych i naukowych tradycji orficko-pitagorejskich.

W związku z odkryciem świątyni w Rzymie z malowidłami przedstawiającymi wierzenia greckie, datowanej na I wiek e.ch., znaczący w tym czasie pitagoreizm wśród Rzymian w tym okresie dyskutowany był przez Danutę Musiał. Pitagorejczycy uważali, że "wszystko jest liczbą"; każdemu bytowi można było przyporządkować liczbę np. mierząc czy ważąc. Liczba 10 była przedstawiana jako "arcyczwórka" – trójkąt, na którego każdym boku mieściły się cztery kamyki, pozostawiał miejsce na dziesiąty wewnątrz.

Pitagorejczycy - jako orficy i misteryjni kontynuatorzy orfizmu - wiedzieli o kolejnych żywoty jednej duszy jako różnych osób fizycznych, znali koło reinkarnacji, głównie z doświadczenia metafizycznego. Według Porfiriusza lub Jamblicha, którzy o zwyczajach Mistrza Pitagorasa pisali prawie tysiąc lat później, Mistrz Pitagoras potrafił wymienić imiona postaci, którymi "był przed narodzeniem". Pogląd ten nie był zbytnio szerzony i zanikał jednak jeszcze przed rozwiązaniem ostatnich jawnych wspólnot pitagorejskich z III wieku p.e.ch., być może z powodu nikłych korzyści, jakie przeciętnej osobie ze wspólnoty mogło przynieść doszukiwanie się takich związków z osobami zmarłymi (za dużo pojawia się Napoleonów i Kleopatr przy wszystkich badaniach reinkarnacyjnych, co wynika z utożsamianiem się sług dworskich z ich panami).

Pitagorejczycy praktykowali również wegetarianizm ze względów etycznych oraz uważali, że człowiek składa się z duszy i ciała, i dużą uwagę przykładali do wychowania, by nie zawładnęło nim zło. Numerologicznie rozwinęli metody analizowania podatności opanowania duszy mającej jakieś imię, datę urodzenia, miejsce pochodzenia i zamieszkania - przez siły zła, chociaż jest to jedna z tajemnic wysokiego poziomu arythmologicznego pitagorejczyków.