Nauki Duchowe - Filozofia Niedwoistości

ADWAITA - Świadomość Niedwoistości, Niedualność 

Advaita - od sanskr. अद्वैत वेदान्त - advaita vedanta, niedwoistość, niedualność, bezdwójność, bezdwójnia, jeden i jedyny, zaprzeczenie rozdwojeniu; w niepoprawnym, fatalnym spolszczeniu - adwajta. W filozofii indyjskiej jest to monistyczny kierunek wedanty. Jego twórcą jest sam Bóg Brahmā (Padmabhuva), a wielkim filozofem jest m.in. wedyjski Ryszi Wasisztha (Vaśiṣṭha), potem jego syn Śakti Maharṣi, a następnie wnuk Ryszi Parāśara, także Ryszi Dattatreya (około 3.000 p.e.ch., a kontynuatorem Adi Śankara - znakomity reformator indyjskiego brahmanizmu. Vasugupta (860–925) a jeszcze bardziej  Abhinavagupta (950 – 1020 e.ch.) to śiwaicki, kaszmirski mistrz filozofii Adwaita opartej o traktaty Bhairava Tantras i Kaula Tantras. Starożytne nauki Wedy powiadają, że indywidualne Jaźnie, Dusze (Atman) są jak promienie jednego wielkiego Słońca Ducha, którym jest Brahman, Absolut. Podstawy myślenie niedwoistego mamy już w Rygwedzie, najstarszym znanym piśmie filozoficznym i mistycznym jakie zachował ludzkość.

Podstawowe pojęcia filozofii advaita to Brahman (Wszechduch, Bóg, Absolut) oraz Atman (dusza, duch, jaźń). Główną tezą Adwaita Wedanty jest całkowita jedność atmana (prawdziwej jaźni każdej żywej istoty) i Brahmana (Absolutu, Boga). Śankara uważał, że prawdziwą naturą każdego jest Brahman, jednak wszechświat, który jest mają uniemożliwia istotom dostrzeżenie tego. Poznanie prawdziwej natury można uzyskać poprzez zdobywanie wiedzy duchswiowej (dźńana), intensywną medytację nad własną naturą; poznanie Brahmana jest równorzędne z zespoleniem się z nim i uświadomieniem sobie prawdy o nierzeczywistości świata. Brahman jest uważany przez filozofię Adwaita za istotę najwyższą, bezforemną podtrzymującą wszechświat. Można go jednak przedstawić symbolicznie, co ma duże znaczenie przy kulcie religijnym, co (w hinduizmie) jest często praktykowane.

W filozofii wedanty starożytnych Indii istnieją zasadniczo trzy uznane szkoły albo duchowe ideologie, które określają związek człowieka z Bogiem, z Brahmanem, Absolutem. Znane są one jako: adwaita (adwajta) czyli niedualizm, dwajta czyli dualizm i wiśisztadwajta (Viśishṭādvaita) czyli warunkowy niedualizm. Joga jako duchowy stan jedności człowieka (jaźni czy duszy) z Bogiem (Bóstwem) jest zasadniczo identyczny ze stanem Adwaita. Prawdziwy Jogin jest zatem żyjącym Adwaitinem. W Indii i Himalajach rygorystycznie przestrzega się, aby wszelkie wprowadzenie w filozofię adwaita odbywało się pod kierunkiem wiarygodnych Mistrzów Duchowych, Guru, gdyż wszelka nauka mistyczna czy folozofia na poziomie abstrakcyjnym wymaga dobrego przewodnictwa żyjącego, realnego mistrza duchowego, a bez takiego kierownictwa generalnie wszyscy poszukiwacze schodzą jedynie na manowce duchowości. Z punktu widzenia praktyki jogi, adwaita to końcowy stan jaki osiąga adept, a im bardziej zaawansowana na scieżce osoba, tym bardziej koniecznym jest superwizja, nadzór i prowadzenie przez duchowego Mistrza. W szczególności osiągnięcie Wyzwolenia (Kaiwalyam) mozliwe jest tylko pod kierunkiem Mistrza (Guru), który sam osiągnął Wyzwolenie (Awadhuta, Awatara). Wyzwolenie jest sprawą długotrwałego treningu pod kierunkiem żyjącego Guru - Mistrza Joginów.

Najgłębszą szkołą Adwaita w Indii z istniejących współcześnie jest śiwaizm kaszmirski. Adwaita to od strony filozoficznej zarówno monizm jak i idealizm, idealizm absolutny, monistyczny teizm, realistyczny idealizm, transcendentalny materializm, a także realny monizm. Dla wedanty niedualność (advaita) oznacza brak ostatecznej różnicy między atmanem, najgłębszą jaźnią, a Brahmanem, boską rzeczywistością, sprawczą podstawą świata. Z punktu widzenia najwyższego urzeczywistnienia tylko jedna ostateczna rzeczywistość naprawdę istnieje - jest ona jednocześnie Atmanem (Duszą) i Brahmanem (Bogiem Absolutem) - celem duchowej drogi jest odkrycie, że prawdziwa jaźń praktykującego, Atman, jest bezczasową rzeczywistością będącą Istnieniem (Sat), Świadomością (Ćit), Błogością (Anandą). Wśród systemów niedualistycznych dwa porównania wyróżniają się jako najbardziej powszechne. Pierwsze to przestrzeń, która jednocześnie zawiera wszystko i przenika wszystko, przy czym sama w sobie nie jest niczym konkretnym; drugie to ocean, który pozostaje identyczny w swej naturze pod zmienną wielością swoich fal. W systemach niedualistycznych zadaniem mądrości (Dźńana) jest przeniknąć zasłonę zróżnicowanych pozorów (albo pozornych zróżnicowań) po to, by odkryć jednoczącą rzeczywistość, z której wynikają. Konkretne zjawiska w swojej różnorodności i wielości są jedynie pozorami, podczas gdy prawdziwa rzeczywistość jest Jednym - albo istotowym Absolutem (Atman, Brahman).

Sześć światów istnienia - krainy duchowe

Gati - Sześć i dziesięć światów istnienia

Poczynając od najwyższych do najniższych mamy następujące sfery foremnego istnienia, posiadającego jakieś skończone, widzialne
ciało w sześciu światach przejawionych:

1. bóstwa i anioły (dewa i upadewa),
2. istoty ludzkie (manushya, manava, nara),
3. istoty demoniczne, upadłe, nieboskie (Asura),
4. zwierzęta (tiryagyoni),
5. preta (samotnicy, głodne duchy),
6. diabły i szatany, piekielnicy (naraka).

Koło Życia - Sześć Światów Istnienia - Gati

Powyżej Królestwa Dewów (bóstw i aniołów) mamy cztery wielkie wspominane kręgi boskie, w tym siódma sfera w której mamy oświeconych mistrzów, świętych i proroków, awatarów i niebian, którzy osiągnęli oświecenie i zarządzają Królestwem Dewów, bogami i aniołami. Najwyższy z boskich światów przynależy do Brahmana, Boga, Absolutu. Istoty z tych sześciu światów mogą żyć w Trzech Sferach Istnienia: w świecie materialnym, astralnym (kama-loka) i mentalnym (manasa-loka). sześć światów było w wedyjskiej Krainie Śang Śung przedstawianych jako bhavaćakra (भवचक्र), krąg narodzin i śmierci, koło życia, reprezentując światy samsary, cierpienia i śmierci, z zastrzeżeniem, że tylko niższa część dewaczanu, światy upadewów do nich należą. Część tradycji do światów cierpienia zalicza tylko pięć światów, wyłączając Królestwo Niebios z jego bóstwami i aniołami. Nauki te pochodzą z tradycji Rudra, starszej tradycji śiwaickiej i w pewnym stopniu, nie zawsze dokładnie zostały zaadaptowane przez buddyzm w I-IV wieku e.ch. Światy te są we władzy Mahakala Dewa, małżonka Bogini Mahakali, najwyższej posiadającej formę cielesną postaci Śiwa Mahadewa i Śakti Mahadewi.

Hunowie - magiczna religia i kultura szamanów

RELIGIA I KULTURA HUNÓW 

Liczba źródeł historycznych, traktujących o wierzeniach Hunów, jest jeszcze niesłychanie uboga i często poszlakowa. Aby odtworzyć religię tego narodu czy raczej przymierza plemion należy posłużyć się analogiami z egzystencji ościennych ludów koczowniczych. Mogą w tym również pomóc współczesne wyniki etnograficznych badań. Najprawdopodobniej religia Hunów opierała się głównie na magii, szamanizmie i animizmie. Podobnie jak inne ludy tego obszaru Hunowie wróżyli z wnętrzności i kości zwierząt. Świadczą o tym choćby wykopaliska grobów, pochodzących z huńskiego okresu. Upadek Akwilei zwiastowały na przykład bociany, które wynosiły z gniazd swoje pisklęta, co wiemy z przekazów Jordanesa. Hunowie dokonywali zwykle pochówków palonych, całopalnych, z wyjątkiem nielicznych osób wyżej postawionych lub przypadkowych pochówków dokonanych przez tubylców na zabitych Hunach. Nie ma zatem, także w Polsce, zbyt wielu stanowisk archeologicznych z pochówkami Hunów, co powinno być dla wszelkiej maści historyków oczywiste.

Święta Góra Khan Tengri

Tajemnicze odgłosy burzy piaskowej czy też charakterystyczne dla niej echo tworzyły swoistą zabobonność Hunów. Z kolei obawa przed wodnymi demonami zakazywała Hunom prania swojej odzieży w zbiornikach wodnych uznanych za opanowane przez nieczyste czy złe siły. Hunowie, podobnie jak inne ludy starożytne, składali ofiary swoim bogom czy może jednemu bóstwu mającemu wiele form manifestacji. Na ofiary przeznaczane były owce ofiarowywane w specjalnie przygotowanych do tego celu, glinianych kotłach. Znaczna liczba znajdowanych na tamtejszych obszarach figurek, świadczy też o totemicznym charakterze religii Hunów. Pewne jest, że głównym zwierzęciem totemicznym tego ludu był Orzeł czyli Garuda. Polska zatem powinna pamiętać skąd się wzięło jej pierzaste ptasie godło. Wielki Orzeł Garuda to popularne magiczno-szamańskie bóstwo w Indii, Himalajach i Tybecie oraz wielu innych regionach Azji. Stąd wniosek, że religia Hunów była silnie związana z obrządkami szamanistycznymi, miała wiele wspólnego z Tybetańskim Bon.

Wśród Hunów istniał też bardzo tajemniczy zwyczaj intencjonalnego kształtowania czaszek na wzór dawnych bohaterów i bóstw. Nowonarodzonemu dziecku owijano głowę bandażem, gdyż czaszka dziecka jest łatwa do uformowania. Ucisk głowy powodował więc charakterystyczne wydłużenie czaszki u człowieka na wzór bóstw oraz dawnych wodzów i bohaterów. Badacze nie są pewni, czy zwyczaj ten był jedynie praktykowany przez Hunów czy też Hunowie byli jego prekursorami, jednak wiele malowideł z obszaru Chin, Indii i Tybetu ukazuje bóstwa z wydłużonymi czaszkami. Nie jest również jasne czemu ów zwyczaj miał służyć, chociaż dla znawców religii Indii i Tybetu jest oczywistym formowanie czaszek na wzór bóstw z Nieba. Istnieje także śmieszna hipoteza naukowców, zgodnie z którą czaszka celowo była deformowana wyłącznie u dostojników w bliżej nieokreślonym celu. Być może zwyczaj taki miał indywidualizować szczególne jednostki społeczeństwa. Warto pamiętać, że zmierzch Imperium Hunów to także początek, powstanie Państwa Tybetańskiego, które najprawdopodobniej jest jego istotną pozostałością.

Mistyczne medytacje Światła z Plejad

Plejady z języka greckiego to Gołębice (gr. peleiades) lub Żeglarki (od gr. plein, żeglować). Gołębica to znany w kulturze judejskiej i helleńskiej symbol Ducha Świętego i duchowej inspiracji z Niebios.

W naukach duchowych i praktykach rozwoju duchowego sporo uczy się o mistycznym wpływie Plejad o której także jest wiele mistycznych legend wśród większości narodów na Ziemi. Powiada się współcześnie, że astronom Edmund Halley (1655-1742) odkrył dla Europy jakoby świetlną przestrzeń wokół gwiezdnej gromady Plejad. Sto lat później Friedrich Wilhelm Bessel jakoby potwierdził odkrycie Halleya, znane wcześniej astronomom starożytnych Indii i Tybetu. W rzeczywistości Halley odkrył ruch własny gwiazd, których pozycje różniły się trochę od tych, jakie zapisali starożytni Grecy oraz zaobserwował obłoki materii w formie poświaty wokół niektórych gwiazd w Plejadach. Bessel dokładnie wyliczył, że trzy gwiazdy z Plejad poruszają się z prędkością 5,5 sekundy łuku na stulecie, co także dało początek wielu spekulacjom mistycznym, nie zawsze trzeźwym. W roku 1961 nikomu bliżej nie znany ezoteryk Paul Otto Hesse (zmarły 1958) w wydanej już pośmiertnie swojej książce doniósł o rzekomo niezwykłym pierścieniu światła o nieprawdopodobnych rozmiarach - 760 000 miliardów mil szerokości (amerykański bilion, to polski miliard). Potwierdzić to miały niektóre badania prowadzone przez satelity, jednak, jak wiadomo, niektórzy mistyczni autorzy przesadzają z rzekomym wpływem owego rzekomego pierścienia światła na ziemię i ludzkość.

Plejady - jeden z najbardziej mistycznych i magicznych obiektów na niebie - podstawa horoskopu

Astronomowie, którzy zauważyli rzekomo wielki pas światła wokół Plejad opasujący je niczym świetlana obrączka, jakoś nie chwalą się tym swoim odkryciem z rzekomo lat 60-tych XX wieku. W rzeczywistości Plejady świecą nam cały czas chociaż jest to dla nas światło o bardzo niewielkim natężeniu. Promienie idące z Centralnego Słońca Plejad czyli z gwiazdy Alkione (Amba), które jest około 1400 razy jaśniejsze niż nasze Słońce, są ułożone w kierunku z północy na południe, gdyż gwiazda ta jak i gromada Plejad są po stronie półkuli północnej nieboskłonu. F. W. Bessel obwieścił rzekomo światu, że nasz glob jest niemalże na granicy odległości do zetknięciem się z tym plejadańskim pierścieniem światła, który może być pozostałością po wybuchu supernowej w tamtych okolicach lub jest jakąś pozostałością po powstaniu gromady Plejad. W XX wieku dwie mistyczne autorki, Virginia Essene (ur. 1928) i Sheldon Nidle (ur. 1946), wzniosły larum mistyczne z powodu owego Plejadańskiego Pasa Fotonowego, ale zapewne nie za dobrze zrozumiały odkrycia Halleya czy Bessela. W rzeczywistości mamy bardzo słabą poświatę nieustannego blasku  o mocy niewielkiej latarki, która niesie bardzo homeopatyczną dawkę światła z Plejad, a nie pas fotonowy. Gwiazdy bowiem, w tym gwiazdy Plejad świecą równo we wszystkich kierunkach, także ku Ziemi, jako że same są wielkimi kulami świecącej plazmy w której zachodzą termonuklearne reakcje przemiany wodoru w hel. Prawdą jest jednak, że w Plejadach są obłoki materii międzygwiazdowej widoczne w formie wyraźnej poświaty wokół niektórych gwiazd tej otwartej gromady. Materia ta jest jednak od nas tak daleko jak same Plejady, chociaż także świeci, dzięki czemu ją widzimy.

Pas Światła Plejadańskiego nazywany jest przez mistyków także Świetlistą Obrączką, Pierścieniem Światła czy Złotą Mgławicą, żyje wbrew rozumowi własnym życiem w umysłach ludzi, którym zbyt trudno jest zrozumieć czego dotyczą bieżące naukowe odkrycia. Samael Aun Weor (Víctor Manuel Gómez Rodríguez) rozwijając koncepty Otto Hesse'a pisał, że ziemia jak i cały układ słoneczny wejdzie w zasięg Pierścienia Alcyone (Plejad) w dniu 4 luty 1962 roku, zatem wynika z tego, że w roku 2012 nic się nie wydarzy więcej w tej materii. Prawdziwe Światło z Plejad mamy jednak cały czas, od milionów lat, chociaż w naszej odległości od gromady Plejad, natężenie światła czy energii jest bardzo niewielkie i praktycznie niezauważalne czy nieodczuwalne, chociaż słodkie w odczuwaniu mistycznym. Miło jednak wiedzieć, ze pozostajemy pod jakimś materialnym oddziaływaniem wspominannego także w hebrajskiej Bibblii, w Psalmach, "Słodkiego wpływu Plejad". Na pewno jest to zachęta, także dla mistyków i ezoteryków kierujących się racjonalizmem aktualną wiedzą naukową, aby próbować odczuwać realnie istniejące w jakimś homeopatycznym natężeniu zjawisko. Można powiedzieć, że wpływ Mgławicy i Światła Gwiazd z Plejad tworzy nam coś w rodzaju środowiska albo jednego ze składników naszej materialnej i informacyjnej aury. Warto jednak pamiętać, że nie tylko Plejady do nas świecą z głębin kosmosu, w tym z głębin Galaktyki. O wiele bardziej niż nieistniejący Pierścień Fotonowy wpływa na nas samo Światło Plejad, liczącej kilka tysięcy gwiazd gromady otwartej widocznej z gwiazdozbioru Byka, w pobliżu Aldebarana na nocnym niebie. Warto pamiętać, że każda z najjaśniejszych gwiazd Plejad to obiekt Światłodajny, od kilkuset razy do nawet 1,4 tysiąca razy jaśniejszy od Słońca, tyle, że z dosyć dużej odległości w jakiej znajdują się Plejady, nie jest tak jasno widoczny na nieboskłonie.

Joga dla dzieci - dydaktyka i praktyka

Joga dla dzieci - zasady prowadzenia zajęć i podstawy dydaktyczne

Joga to wewnętrzny spokój i równowaga umysłu oraz zmysłów. Regularne praktykowanie jogi to świadome życie w pełnej harmonii ciała i umysłu, a potem także ciała, umysłu i duszy (jaźni). Zajęcia dla dzieci muszą być zwykle prowadzone w nieco zmodyfikowany sposób niż dla dorosłych, a nauczyciel czy instruktor jogi dla dzieci powinien uwzględnić wiek dziecka, jego możliwości oraz fakt, że dzieci są z natury bardzo aktywne, ruchliwe. Asany najlepiej wykonywać w sposób dynamiczny, w systemie ćwiczeń dochodzenia do asany z pozycji wyjściowej, zaś zwracanie uwagi na poprawność i dokładność wykonania powinno być uczone stopniowo i delikatnie. Filozoficzne aspekty praktyki jogi nie zawsze są od razu odpowiednie dla dzieci, ponieważ mogą one nie mieć ani chęci ani odpowiedniej dojrzałości, aby je pojmować. Wprowadzamy pewne elementy zaczynając od filozofii zdrowego odżywiania czy czerpania sił i radości z przebywania w zdrowych miejscach na świeżym powietrzu, ogólnego szacunku do Przyrody i żyjących stworzeń. Należy jednak pamiętać, że ktoś kto uczy samych asan z jogi jako form ruchowych, pomija aspekt rytmu oddechowego, energię życiową, bandhy czy mudry, techniki relaksacyjne, stronę etyczną lub ćwiczenia oczyszczania z toksycznych emocji i złych myśli - na pewno oszukuje, uczy źle i szkodzi dzieciom (dorosłym zresztą też). Wycinanie samych ćwiczeń postaw i pozycji (asan) z jogi i promowanie swojej szkaradnej działalności pod szyldem jogi nazywano w dawnych czasach dość dosadnie "zboczeniem rakszasowym" (zboczeniem demonów, szkodliwą dewiacją, jogooszustwem, pustactwem, dewianctwem etc) w oryginale rakszasajoga, kujoga (fałszerstwo, oszustwo). 

Tradycyjny trening klasycznej jogi dla dzieci w Indii

W dzisiejszych czasach XXI wieku dzieci podlegają stresowi i napięciom psychicznym, z którymi trudno jest im sobie poradzić. Kiedyś dzieci również doświadczały stresu, ale były w stanie go zredukować, głównie poprzez ruch i zabawę na świeżym powietrzu z rówieśnikami. Ruch był również niezwykle istotny w utrzymaniu zdrowia całego organizmu, a zwłaszcza – odpowiedniej siły i elastyczności kręgosłupa. Niestety współczesne dzieci, zwłaszcza w wieku przedszkolno-szkolnym, większość czasu spędzają w pozycji siedzącej. Siedzą w ławkach, w drodze z i do szkoły jadąc samochodem, ale także w domu – przed komputerem, smartfonem czy ekranem telewizora. W młodym, dynamicznie rozwijającym się organizmie niedostatek i brak ruchu szybko powoduje sztywność ciała, różnorodne asymetrie i dysproporcje, oraz wady postawy, wynikające ze złych nawyków, ukształtowanych często już we wczesnym dzieciństwie. Brak ruchu i fizycznej aktywności może w wielu wypadkach powodować zaburzenia emocjonalne a nawet psychiczne, na co rodzice zwracają zwykle zbyt małą uwagę. 

Sposobem na zapobieganie wyżej wymienionym negatywnym zjawiskom jest ćwiczenie jak najbardziej oryginalnej hatha jogi, gdyż z metod jogicznych, hatha joga najbardziej zwraca uwagę na psychofizyczny rozwój człowieka z uwzględnieniem strony fizycznej, kształtowania ciała młodego człowieka. Praktyka hatha jogi, o ile instruktor/ka sam/a ćwiczy hatha jogę należycie długo jest bezpieczna i kształci w dziecku zdrowe nawyki ruchowo-oddechowe oraz zdolność skupiania się. Hatha joga wzmacnia elastyczność i wytrzymałość mięśni, kształtuje prawidłową postawę ciała (pomaga zwalczyć takie wady jak skrzywienie kręgosłupa, odstające łopatki itp.), zapobiega chorobom i dodaje witalności. Dodatkowo korzystnie wpływa na psychikę – wzmaga zdolność skupiania się, koncentrację, świadomość własnych stanów emocjonalnych i psychicznych, wycisza i uspokaja, pomaga zredukować lęki, stres, napięcia. Regularne ćwiczenia jogiczne rozwijają siłę woli, koordynację ruchową i giętkość, wspomagają aparat oddechowy. Pomagają również usuwać produkty przemiany materii i zapewniają prawidłowe funkcjonowanie układu trawiennego, co chroni przed otyłością i chorobami stawów. Trzeba pamiętać, że jogiczna sztuka skupiania i medytacji, proste praktyki z dźwiękiem jak intonowanie sylaby OM, proste ćwiczenia oddechowe powiązane z ruchem - muszą być wprowadzane od początku nauki jogi dla dzieci. 

Świat eteryczny - żywioły i ciało eteryczne

Ciało eteryczne, żywioły i eteryczny świat praniczny - sobowtór, matryca eteryczna

Warto wiedzieć, że istnieją światy niewidzialne, które wpływają na nas i na nasz rozwój duchowy. Ich wpływ jest uzależniony od naszej otwartości (a więc podatności) na subtelniejsze doznawanie. Energia czterech żywiołów, to świat eteryczny. Każde żywe stworzenie ma tzw. sobowtóra eterycznego, który rozciąga się na przynajmniej około 0,5 cm poza ciało fizyczne, a czasem na kilka centymetrów. W przypadku obcięcia kończyny, gałęzi, czy liścia, nawet na zdjęciach aury pozostaje jeszcze ślad energetyczny przez jakiś czas, a wiele osób czuje fantom swojej utraconej kończyny. Na tym poziomie odbywa się swoista komunikacja, gdyż wszystko co żyje, jest w stanie wyczuć zmiany pola energetycznego czy inaczej pranicznego. Ludzie z wyjątkiem radiestetów i bioenergoterapuetów oraz poważnych praktyków qigong (chi kung), najczęściej nie zwracają uwagi na komunikaty z tej sfery świata. Człowiek oświecony różni się od zwykłego poziomem energetycznym, a więc strukturą i jakością wibracji eterycznych, ale także rodzajem myśli, uczuć i formą ciała, która pokazuje specyficzne znaki szczególne wytwarzane przez strukturę eteryczną (matrycę ciała). 

Eteryczne miasto światła zogniskowane na poziomie trzeciego eteralu

Najłatwiej przekonać się o istnieniu świata eterycznego, wystarczy odrobina ćwiczeń związanych z wyczuwaniem bioenergii, czy wysuwaniem palca energetycznego. Bezpośrednio ponad gęstą materią w trzech stanach skupienia jest świat energii życia, świat eteryczny, poziom praniczny. To tu atomy eteryczne organizują ruch planu materialnego. Ruchy energii eterycznej wpływają na atomy materialne. Niektórzy nie rozdzielają planu eterycznego i astralnego, lecz traktują plan eteryczny jako niższą część astrala, co nie jest to właściwie i wynika z małej wiedzy budowie wewnętrznej świata oraz ciał czy pojazdów, powłok świadomości. Rzeczywistość materialna jest tylko wynikiem procesów, które zachodzą na wyższych planach istnienia. Podział wyższych światów jest oparty na wiedzy teozoficznej pochodzącej z królewskiej jogi, jednak doskonale współgra z Huną czy szamanizmem. Stare nauki charakteryzują się wysoką jakością i mogą się nawzajem uzupełniać nie wprowadzając rozbieżności. Dla lepszego zrozumienia procesów huny można wykorzystać wiedzę teozoficzną i tantryczno-jogiczną. 

Ciało eteryczne, lub inaczej sobowtór eteryczny albo ciało lingamiczne (linga śarira) lub ciało praniczne (prana maya mana kośa), to energetyczna matryce, podłoże ciała fizycznego. Wyróżnia się w ciele eterycznym takie własności, jak: aura, czakry, kanały energetyczne (nadi, meridiany), różnobarwne energie życiowe, tzw. prany. Ciało eteryczne stanowi przedmiot oddziaływania bioenergoterapeutów i uzdrowicieli oraz praktyk z energiami żywiołów (elementów). Każdy fizyczny narząd posiada swojego eterycznego sobowtóra, który wpływa na niego w istotny sposób. Uzdrawiając narząd eteryczny inicjuje się proces uzdrawiania na poziomie ciała fizycznego. W ciele eterycznym istnieje wiele czakr, w których gromadzą się energie o różnych barwach. Czakra kształtem przypomina energetyczną kulę wewnątrz której jest kielich kwiatu o określonej liczbie płatków. Czakr można używać do uzdrawiania jeśli posiada się dobrą znajomość ich mantr kojarzonych także z każdym płatkiem. Polega to na przywróceniu aurze czakrze właściwej formy i funkcji poprzez jej oczyszczenie z zabrudzeń aury i naenergetyzowanie, a potem przekazie energii poprzez system nadyczny czakry do chorego narządu. Ciało eteryczne to najniższy poziom istnienia organów duszy jakimi są czakry (ćakra/m), aczkolwiek głównymi eterycznymi organami są trzy zbiorniki praniczne (granthi), w dole brzucha, pod sercem i w głowie (z chińska Tan Tien, jap. Tanden, sanskr. Granthi). 

Tatuaż to ciemny karman dusz ludzkich

Dziara szkodzi duszy i zdrowiu - tatuaże a mroczny karman duszy ludzkiej 

Ludzie generalnie nie lubią ani słyszeć ani czytać o swoich złych skłonnościach ani mrocznych tendencjach, jednak obowiązkiem nauczycieli duchowości i ezoteryki jest uprzedzać o tym, co jest złe i szkodliwe, szczególnie w rozwoju duchowym. Na trop powiązań karmicznych szkodliwych tatuaży można wpaść przeglądając chociażby symbole klasycznych senników. Siny tatuaż dużej pajęczyny na barku osoby jest żywym symbolem. Coś w nim się porusza, jeśli poprosisz kogoś widzącego bioenergie i poziom eteryczny czy astralny aury. W wytatuowanej pajęczynie można zobaczyć przemieszczającego się astralnego pająka. Od tej pory zwrócisz uwagę na tatuaże i możliwe odniesienia do chorób i złego karmana czyli uwikłań danego nosiciela tatuażu. Ludzie poprzez tatuowanie się, ale i ich Dusze poprzez te skłonności ujawniają tak w prost mapę własnych uwikłań, rozmaite pomysły i ich nawet przykre czy tragiczne konsekwencje. Wystarczy mieć czujne oko i logiczne myślenie o kontekstach, w tym z zakresu analizy archetypów snów i symboliki podświadomości. Oczywistym jest, że ten sam symbol szarego czy czarnego węża w tatuażu na skórze dowodzi obecności węży rakowych i docelowo choroby raka, ale może być też symbolem węży generalskich, lub dawniejszej inkarnacji Duszy w żywe gady, odzwierciedleniem dawnej przeszłości reptiliańskiej, demonicznej. 

Tauaże - to nie tylko astralne larwy i opętania ale także zaburzenia osobowości i wiele chorób

- Symbol motyla lub nocnej ćmy, czerwonego kwiatu lubią nosić kobiety, obecnie parające się prostytucją, lub panie z karmanem prostytutki w poprzednich wcieleniach. Podobnie można odczytać symbol wytatuowanej gejszy. 

- Cudze imię jako tatuaż, zwykle fundują sobie osoby młode. Przez analogię, oznacza to jednak zniewolenie a nie miłość. Przykładem jest psia obroża z imieniem, jaką noszą zwierzęta. Napis na psim medaliku "Misiek", nie oznacza jego wolności, a pełne uzależnienie od właściciela. Tym bardziej, że na odwrocie jest numer pieska lub adres właściciela. Pamiętajmy, że tatuowane są również same zwierzęta, że wypalane mają symbole przynależności do właściciela. 

- Tatuaż z symbolami chińskimi, lub wykonany w nieznanym języku może oznaczać np. "kurczak na wynos" i być żartem osoby wykonującej go w salonie. Mającym jednak odniesienie do karmana zepsutej duszy, która kiedyś miała inkarnację w takiego kurczaka, lub w inną postać dopełniającą swój czas na czyimś talerzu. 

- Tatuaż cyfr, lub liczb może być wspomnieniem z rzymskiej niewoli lub z niemieckiego obozu zagłady, gdzie numerowano ludzi, lub też dowodem pamięci, że się im takie numery nadawało. 

- Tatuaże zwierząt, roślin jednoznacznie dowodzą totemicznego ubóstwienia danej postaci, lub inkarnacji Duszy w konkretne wcielenie zwierzęce. Ludzie ze zwierzęcymi tatuażami często są młodymi duszami, dopiero rozpoczynającymi ścieżkę stawania się człowiekiem, a wcześniej przez wiele wcieleń przebywali w ciałach świata zwierzęcego. 

- Tatuaże symboli religijnych np. krzyża powszechne w Egipcie, odnoszą się zwykle do kultu jakiegoś bóstwa, jednak miewają często ukryty podtekst dawnego ukrzyżowania za zbójowanie. 

- Tatuaże aniołów, elfów, smoków ze skrzydłami, lub samych skrzydeł pokazują matrycę ludzkiej Duszy, często także więź kultową z astralnymi istotami o podobnym wyglądzie, nie koniecznie anielskich w naturze wewnętrznej. 

- Zegar może oznaczać, że czas dany od Boga, lub czas wyznaczony Duszy na jakieś działania dobiega już końca. 

Rok 2012 - wibracja 5 w numerologii

Rok 2012 - numerologiczna wibracja cyfry 5

Rok 2012 to numerologicznie suma cyfry 5, bowiem 2+0+1+2 = 5. Mamy zatem aktywizację osób, cech, właściwości i wydarzeń związanych generalnie z liczbą 5 jako prostą sumą roku. 

Aspekt pozytywny, wzrostowy (+): Aktywizują się poszukiwacze doświadczeń, ludzie badający życie z różnych punktów widzenia, ludzie rozmiłowani w nowych wydarzeniach, krajobrazach czy znajomościach. Rok sprzyja podróżom, badaniom i zawieraniu nowych znajomości. Piątka w pozytywnym przejawieniu pomaga rozwijać magnetyzm, prowadzić rozmowy i negocjacje, oddawać się studiom filozoficznym i metafizycznym. Poznawanie ludzkiej natury, ognisty temperament, silne skłonności do płci przeciwnej opanowywane przez silną wolę - to także przejawy dodatnie Piątki. Pojawią się aktywni siewcy optymizmu i rozmaici mistrzowie odmładzania. 

Aspekt środkowy, stagnacyjny (0): Piątka tutaj prowadzi życie szare i monotonne, jednostajne; może cierpieć całkowity brak środków materialnych do życia, doświadczać ich gwałtownej utraty; pojawiają się osobnicy niestali oraz niewolnicy najgorszych popędów. Trzeba uważać na takie tendencje, osoby i zjawiska. 

Aspekt negatywny, upadkowy, ujemny (-): Pojawiają się osoby opanowane przez brudne żądze, osoby nie wzbudzające żadnego zaufania, osoby w wiecznej pogoni za zdobyczą; pojawiają się burzyciele ognisk domowych, burzyciele cudzego spokoju i miru domowego, działający dla samolubnych celów. Należy wystrzegać się intrygantów i skłonności do intryg, szczególnie tych niszczących cudze lub własne ogniska domowe.