Sufizm jako Szkoła Duchowości, Mistyki i Gnozy w Polsce
Sufizm, inaczej tasawwuf (stawanie się sufim), powszechnie utożsamiany z duchowością, mistyką lub gnozą muzułmańską, stanowi jeden z nurtów uniwersalnej duchowości muzułmańskiej i przy okazji bliskowschodniej. Przyjmuje się często, że powstał czy ukształtował się na terenie Iraku na przełomie VII-VIII wieku, lecz proces asymilacji idei mistycznych przez ortodoksyjny islam trwał aż do XI wieku. Według doktryny ortodoksyjnej podstawę życia religijnego muzułmanina stanowią: akceptacja objawienia koranicznego i tradycji muzułmańskiej (sunna) oraz posłuszeństwo prawu muzułmańskiemu (šari‘a). Tymczasem sufizm głosił, że celem człowieka jest pogłębienie wiary przez intuicyjne poznanie Allah Boga i osiągnięcie relacji osobistych z Bogiem dzięki miłości duchowej i poddaniu woli Bożej. W historii relacji między islamską ortodoksją a sufizmem – momentem istotnym była męczeńska śmierć posądzonego o herezję Al-Hallağa (zm. 922), a następnie refleksja teologiczna Al-Gazali’ego (zm. 1111), który ostatecznie doprowadził do doktrynalnego pojednania sufizmu i ortodoksji. Od XII wieku sufizm funkcjonuje w strukturach bractw mistycznych, bractw drogi, sufi tariqah.
 |
| Sufizm - Harmonia Mistyki i Gnozy w Indiach |
Sufizm (as-sufiyya), stanowi powszechnie nurt duchowości o charakterze mistycznym, gnostycznym i kabalistycznym, utożsamiany z dobrą mistyką muzułmańską i bliskowschodnią o aramejskim pochodzeniu, który ukonstytuował się u początków islamu (VII-VIII wiek) w obszarze pogranicza wpływów arabskich i perskich. Jego zasadniczym celem było pogłębienie wiary religijnej do wymiarów misterium i odkrycie głębszego sensu praktyk religijnych, a tym samym osiągnięcie intuicyjnego poznania Allah, Boga, i zjednoczenia z Nim (Hu, Huwa) poprzez ekstazę i miłość oraz oddanie. W ten sposób sufizm wzbogaca doktrynę dogmatyczno-jurydyczną islamu o elementy intuicji, miłości i ekstazy oraz poznania Allah Boga. Jednak proces asymilacji i rozpowszechniania idei sufizmu przez doktrynę ortodoksyjną trwał kilka stuleci (do XI wieku). Początkowo bowiem wielu zwolenników i znawców prawa uznawało owe idee za obce myśli dla duchowości muzułmańskiej Ludzi z Groty, towarzyszy Świętego Proroka Muhamamda. Dotyczyło to szczególnie określenia religijnych relacji między Allah Bogiem a człowiekiem. Według ortodoksji podstawą życia religijnego jest akceptacja objawienia koranicznego i tradycji (sunna) oraz posłuszeństwo wobec prawa (šarī‘at, szari'at), ale to oczywiście jest zaledwie podstawa islamu. Wierność zasadom religijnym odnowionej religii Abrahama (Millat Ibrahim) jest zarówno konieczną, jak i wystarczającą podstawą dla całego życia duchowego człowieka i jego odniesienia do Allah Boga. Tym bardziej, że doktrynalna idea absolutnej transcendencji Boga w islamie uniemożliwia człowiekowi zbyt daleko idące zbliżenie się do Niego. Tymczasem celem sufizmu, tasawwuf, było i jest pogłębienie wiary przez intuicyjne oraz wglądowe poznanie Boga i nawiązanie z Nim osobistych relacji polegających na miłości duchowej, oczyszczeniu ego (nafs) i oddaniu. Idea miłości Boga i duchowego oddania Bogu od początku stała się centralną ideą sufizmu, który podkreślał, że w dążeniu do nawiązania osobistych więzi z Allah Bogiem człowiek może porzucić utarte ścieżki i odejść od dosłowności zasad religijnych.
Interpretacje doświadczenia mistycznego dokonywane przez wielkich mistyków, szczególnie w odniesieniu do stanu zjednoczenia z Bogiem (unio mystica), budziły czasami reakcję i sprzeciw ortodoksyjnego islamu. Ponadto, droga suficka (Sufi Tariqah) wymaga obecności uczniów, ich inicjacji i długiej nauki u , szajcha lub murszida. To rodziło wyjątkową relację między mistrzem a uczniami, która dość szybko przerodziła się w szczególny szacunek, lojalność, a nawet cześć wobec mistrza przewodnika duchowej drogi niebios i doprowadziła do powstania łagodnego kultu świętych, wobec którego ortodoksyjna doktryna islamu wyrażała i ciągle czasem wyraża swoją dezaprobatę, wedle sufich zwykle błędną i śmieszną. Rodziło to napięcia między niekumatą w dziedzinach mistycznych ortodoksją, a mistyką muzułmańską wywodzoną od Świętego Proroka i Jego towarzyszy, Ludzi z Groty. Pomimo częściowego braku akceptacji ze strony ortodoksji muzułmańskiej idee sufickie dynamicznie rozwijały się i zyskiwały coraz większą popularność wśród wiernych, szczególnie w okresach wzrostu zainteresowania mistyczną i misteryją głębią religii we wszystkich religiach, jakie ludzkość nawiedzają falami, okresowo, w całej historii, co Sufi określają mianem nawiedzenia duchowego przez Allah Boga. Przyczyn tej popularności należy upatrywać w specyfice doświadczenia mistycznego i gnostycznego, które uzupełniało dość surowy system teologiczny islamu o elementy bliskie człowiekowi i możliwościom jego rozwoju. W miejsce abstrakcyjnego i bezosobowego nauczania ortodoksyjnego doświadczenie to proponowało bardziej osobistą i emocjonalną postawę religijną oraz bezpośredni kontakt z Allah Bogiem, w tym w formie podróży mistycznej przez kolejne sfery niebios, któryto kontakt w klasycznym islamie wydaje się bardzo oddalony od świata przez swoją transcendencję. Popularność sufizmu czy tasawwuf stawała się na tyle powszechna, że stwarzała groźbę nieprzewidywalnych niepokojów społecznych, co niepokoiło władców. Sprzyjała temu rosnąca wśród muzułmanów niechęć wobec politycznej władzy doczesnej, awersja do złych polityków.
Wielu zwykłych muzułmanów przeżywało i ciągle przeżywa rozczarowanie z powodu obojętności religijnej kalifów, pochłoniętych walką o władzę i ciągłą ekspansją wspólnoty islamu, co miało miejsce już w okresie dynastii Umajjadów (661-750). Wobec takich okoliczności społeczny opór ortodoksji wobec sufizmu stopniowo zanikał, aż w XI wieku uznano wyjątkowy wkład mistyków w proces rozprzestrzeniania się i odnowy duchowej islamu. Przełomowym momentem w historii relacji między mistyką a ortodoksją była męczeńska śmierć, posądzonego o herezję, Al-Hallāğa (zm. 922), w spolszczeniu al-Halladż. Abu Mansūr Ibn al-Husayn Al-Hallāğ (al-Halladż) był uczniem Al-Ğunayda (al-Dżunaida), ale na skutek nieporozumień zerwał duchową więź z mistrzem i zaczął się wiązać z różnymi nurtami mistycznymi, także takimi o niepewnej jakości. W czasie pielgrzymki do Mekki w 898 roku miał doświadczyć mistycznej ekstazy, w czasie której miało nastąpić pełne połączenie jego własnego „ja” z Bogiem, ale żaden mistrz nie konsultował tego doświadczenia, z powodu pewnej wyniosłości al-Halladża. Przez 20 lat był wędrownym kaznodzieją w Indiach, Turkiestanie i Mezopotamii i wszędzie towarzyszyli mu liczni zwolennicy jego idei, chociaż nie był w pełni wykształconym uczniem sufich. Głównym tematem jego nauczania było pojęcie miłości (išk), a przesadne eksponowanie jednej idei duchowej uważane jest przez Sufich za brak równowagi umysłowej i duchowej. Al-Halladż wykazywał, że istotą Allah Boga jest właśnie miłość (išk, iszq), że akt stworzenia był wyrazem miłości Boga, zaś ostatecznym celem każdej istoty ludzkiej jest mistyczne zjednoczenie z Bogiem dokonane przez miłość, która pozwala całkowicie pogrążyć się i zatopić w Bogu. Tymczasem w samym Świętym Koranie jest przynajmniej 81 takich duchowych przymiotów czy atrybutów Boga, a pełna lista klasyczna obejmuje 99 Świętych Imion, gdzie "Miłujący" to po prostu jeden z nich, jeden z 99 aspektów boskości. W zjednoczeniu miłosnym wedle al-Halladża czyny wiernego zostają uświęcone i przebóstwione.
W ekstazie Al-Hallāğ wypowiedział słynne słowa „Jestem prawdą” (anā ăl-haqq), aczkolwiek, tego rodzaju praktyki sufickie są przeznaczone raczej na okresy odosobnień w samotności, a nie do wygłaszania na rynku czy w innych miejscach publicznych, służą bowiem utrzymywaniu praktyki w doświadczaniu wewnętrznym, a nie do manifestowania i promowania siebie, swojego ego, nafs. Słowa te wywołały ostrą reakcję znawców prawa muzułmańskiego, którzy oskarżyli Al-Hallāğa o panteizm i podburzanie tłumów, o herezję. Po przeprowadzonym procesie został skazany na śmierć, a ówczesny kalif osobiście zatwierdził wyrok. Za swoje poglądy i nauczanie Al-Hallāğ został najpierw wychłostany, potem ukrzyżowany, po czym obcięto mu głowę, a ciało spalono i prochy ze zwłok wrzucono do rzeki Tygrys w dzisiejszym Iraku. Al-Halladż stał się przy okazji żywym dowodem niektórych twierdzeń sufickich, z których wynika, że kto wchodzi w konflikt z Mistrzem Przewodnikiem i w następstwie odcina się odeń oraz porzuca Mistrza Drogi, ten sprowadza na siebie potępienie i śmierć w taki sam sposób jakby dokonał ponownego upadku, odejścia od Boga. Dokładnie tak było, Al-Halladż przez lata błądził po omacku uchodząc za autorytet duchowy, podczas gdy tylko był odpadkiem od sufickiej ścieżki duchowej, odpadkiem, który pobłądził robiąc wiele rzeczy nie tak jak należy, postępując niewłaściwie i mnożąc błędy. W końcu spotyka go poniżenie i śmierć. Tak właśnie w sufizmie mistrzowie ścieżki opisują skutki skonfliktowania z mistrzem nauczycielem i porzucenia mistrza nauczyciela, skutki odcięcia się od mistrza i szkoły duchowej, od tariqah. Pierwsza śmierć jest dla ciała, a druga może być jeszcze śmiercią dla duszy na Sądzie Ostatecznym. Cały okres uwięzienia, cierpienia w uwięzieniu, osądzenia i stracenia trwał od 913 do 922 roku, a 26 marca 2022 roku mija równe 1100 lat od tego słynnego wydarzenia, które było i problemem prawnym z mistyką dla islamu, i jednocześnie nauką o karze jaka spotyka w końcu mistyka za porzucenie, odrzucenie prawdziwego mistrza drogi (przedwczesna śmierć bywa rozumiana jako kara za grzechy i złe wybory w życiu). W każdym wypadku pozostaje jeszcze kwestia prawdziwości danego nauczyciela jako mistrza drogi, bowiem jak wiadomo, na zachodzie grasuje całkiem dużo smaozwańców podających się za mistrzów sufizmu.
 |
| Sufizm - Duchowość, Mistyka i Gnoza - Ezoteryczne Indie |
Śmierć męczeńska Sufi Al-Hallāğa miała istotny wpływ na dalsze dzieje sufizmu czy tasawwuf i jego relacje z ortodoksją islamu oraz przyczyniła się do ukształtowania się nowego nurtu – teologii mistycznej. Śmierć ta wykazała, że dystans dzielący ortodoksyjną teologię i mistykę stał się zbyt głęboki. Jednocześnie stawiało to w trudnej sytuacji wielu muzułmanów, którzy z jednej strony fascynowali się ideami mistycznymi i gnostycznymi, ezoterycznymi, a z drugiej strony czuli potrzebę pozostawania w zgodzie z wymaganiami ortodoksji islamu (to w sumie nie jest trudne, nawet dla salafitów i wahabitów jak się by trochę postarali). Wobec tego mistrzowie suficcy X i XI wieku podjęli próby zmniejszenia rosnących różnic doktrynalnych między mistyką i gnozą (ma'rifat od 'arif), a ortodoksyjnym islamem. W ten sposób nastąpił rozwój teologii mistycznej w islamie, której celem było usytuowanie mistyki w szeroko rozumianej duchowości islamu tradycyjnego. Kluczową postacią tego okresu był Abu Hamid Al-Gazālī (zm. 1111). W swoim dziele „Ożywienie nauk religii” (Ihyā’ ‘ulūm ad-dīn) podjął on problem mistyki w kontekście muzułmańskiej ortodoksji. Wychodząc z założeń teoriopoznawczego sceptycyzmu, za jedyne i niepodważalne źródło wiedzy uznał on doświadczenie wewnętrzne, interpretowane jako oświecenie, które Allah Bóg wlewa w serca wierzących, muzułmanów. Dlatego głosił prymat serca (qalb) nad rozumem (aql), moralności i życia ascetycznego nad formalnymi rytami, życia wewnętrznego nad życiem zewnętrznym.
Na skutek doznanego doświadczenia mistycznego Al-Gazālī odkrył niewystarczalność oficjalnej teologii (kalām) i przyznał, że to wiedza mistyczna, intuicyjna (ma‘refa) stała się dla niego źródłem pewności. Stan najwyższej ekstazy, haira, polega, według niego, na staniu się jednym z Bogiem, ale jest to stan zachwycenia będący odbiciem Allah Boga w duszy mistyka, w tej duszy, która mieszka w sercu, po którym mistyk powróciwszy do siebie rozpoznaje, że nie stał się całkiem tożsamy z Bogiem, ale nadal istnieje jako odrębna jednostka, takie mistyczne wzniesienie i powrót na Ziemię. Dlatego Al-Gazālī nie akceptował idei fanā – „zniknięcia w Bogu i unicestwienia w Nim” jako czegoś ostatecznego. Akceptował natomiast, zgodnie z ortodoksją, wszelkie formy samotnej i w odosobnieniu z przewodnikiem duchowym prowadzone kontemplacji Allah Boga, czego przykładem był sam Święty Prorok Muhammad, który w grocie u stóp czy na zboczu góry Hirà oddawał się samotnym rozmyślaniom, recytacjom i kontemplacjom. Mistrz Al-Gazālī umiejętnie zachował kompromis, uzupełniając prawo i tradycję o doświadczenie mistyczne, ale pierwszeństwo przyznawał tradycji. Po swoim mistycznym nawróceniu głosił, że nauki sufickie nie powinny pozostawać tajemne i ograniczone do elity duchowej, ale powinny być rozpowszechnione wśród wszystkich wiernych, co nie było wedle sufich najlepszym pomysłem, gdyż sufi z doświadczenia wiedzą, że nie każda dusza ma skłonności metafizyczne. Jego teoria została zaakceptowana przez ortodoksyjnych teologów i tym samym element mistyki został powszechnie przyjęty i zaakceptowany jako możliwość praktyki w świecie islamu, zaś sam Gazālī uzyskał zaszczytny tytuł: „dowód islamu” (huğğat al-islām).
Sufi Tariqah - Bractwa sufickie
Chociaż istnienie bractw sufickich znane jest z przełomu IX i X wieku, dopiero na przełomie XII-XIII wieku w mistyce muzułmańskiej, szczególnie w jej sufickiej postaci, pojawiły się tendencje do masowego i jawnego organizowania przez poszczególne szkoły wspólnot określanych mianem bractw lub zakonów, ścieżek czy dróg, tariqah to bowiem droga, ścieżka, niebiańska ścieżka. Tendencje te pojawiły się w wyniku szerszej akceptacji mistyki i gnozy przez ortodoksję muzułmańską, co spowodowało, że wielu muzułmanów kierując się duchowymi potrzebami poszukiwało doświadczonych mistrzów duchowych, mistrzów przewodników drogi, kierowników życia duchowego. Ponadto, rozpowszechniało się przekonanie, że dążenie do duchowej doskonałości wymaga izolacji od świata i poddania się praktykom mistycznym, ale pod kierunkiem mistrza przewodnika i w ramach bractwa. Dzięki temu od XII wieku zaczęły powstawać bractwa, braterstwa mistycznej drogi, które nazywano tarīqa/h, czyli „droga”, "ścieżka". Każde bractwo bowiem proponowało i ciągle proponuje drogę, mistyczną drogę prowadzącą do zjednoczenia z Allah Bogiem, jednak efektywność każdej z tych dróg gwarantuje wyłącznie regularność łańcucha inicjacyjnego (silsila) sięgającego samego Świętego Proroka Muhamamda i przekazującego jego „duchową obecność” z pokolenia na pokolenie. Bractwa od początku swego istnienia nabrały bardzo mistycznej i duchowej hierarchicznej struktury, na czele której znajduje się muršid (od raszid, dobrze prowadzący, wskazujący) tytułowany jako šayh (pan, mistrz, starszy). Muršidowi podlegają murīdzi (murideen), czyli uczniowie, którzy uznawali mistrza za obdarzonego przez Boga mocą duchową, nadzwyczajną wiedzą i darem leczenia duszy.
 |
| Chładża-Ganah - Krąg Sufich - Spotkanie z Mistrzem (Khwaja/Chładża) |
Nauka w takim bractwie rozpoczyna się od złożenia muršid (murszidowi) hołdu duchowego oddania oraz pewnej przysięgi (bay‘a, bay'at), co stanowi formę inicjacji, po której następuje dłuższy lub krótszy okres próbny. W okresie tym kandydat musi się całkowicie poddać nauczaniu i praktykom jakie dostaje od mistrza przewodnika i winien mu absolutne oddanie oraz posłuszeństwo we wszystkim, co dotyczy życia duchowego. Nieomal każdego dnia mistrz nauczyciel pozostając w bardzo bliskim kontakcie z uczniem, udziela mu nauk, objaśnia sny i obserwuje postępy w nauce. Podporządkowanie się wskazówkom mistrza gwarantuje uczniowi pokonywanie kolejnych etapów drogi poznania mistycznego i rozwoju świadomości duchowej. Oznaką przyjęcia murīda do bractwa jest często wręczenie mu przez mistrza stroju bractwa (hirqa/h) symbolizującego ubóstwo i oddalenie się od świata. Każde bractwo zwykle posiada charakterystyczny dla siebie strój i ma swoje barwy. Celem wszystkich członków mistycznego bractwa jest zjednoczenie z Allah Bogiem i nadanie ludzkiej egzystencji nowego wymiaru, metafizycznego wymiaru, co nie zawsze jest możliwe, a to z powodu grzesznych wad i skaz części ludzkich dusz. Osiągają go na zasadzie pokonywania drogi mistycznego oddania i poznania. Dlatego naukę bractw sufickich określa się w kategoriach wędrowania ku wtajemniczeniu. Każde bractwo to tarīqa/h, czyli droga prowadząca murīda (ucznia) ku kolejnym stopniom doskonałości duchowej. Drogę tę odmierzają poszczególne etapy zwane stacjami (maqām, maqāmat), które są trwałe i osiągane dzięki własnym wyrzeczeniom, ascezie i modlitwie. Dochodząc do nich uczniowie osiągają określone stany duchowe (hāl), które są krótkotrwałe i zależne od Łaski Boga, od Rahmy. Etapy i stany są różnie określane w zależności od poszczególnych mistrzów i bractw.
Bractwa inicjalne, najstarsze, to batiniyya (ezoteryczna, tajemna droga), subudhiyya powstała do 943 roku, ćiśtiyya (czisztiyya) powstała do 940 roku. Wśród bractw, które odegrały znaczącą rolę w historii sufizmu i w kulturze islamu należy wymienić bractwo qādiriyya (od imienia Abd al-Qādir al-Ğīlānī, zm. 1166), który nie założył własnej szkoły, zaś bractwo było dziełem późniejszych mistyków, którzy uznali Abd al-Qādira za swego mistrza przewodnika z powodu licznych cudów za jego wstawiennictwem. Bractwo qādiriyya pojawiło się w Indiach pod koniec XV wieku, a następnie w Sudanie w połowie XVI i w Turcji w XVIII wieku. Współcześnie bractwo jest bardzo rozpowszechnione od Maroka aż po Indonezję oraz na Bałkanach i w Chinach. Bractwo rifā‘iyya (od imienia Ibn ar-Rifā‘ī, zm. 1182) do XV wieku było jednym z najbardziej popularnych bractw sufickich. Współcześnie zaś obecne jest głównie w Turcji, Syrii i Egipcie. Bractwo suhrawardiyya założone przez Abd al-Qādira As-Suhrawardiego (zm. 1167) stało się popularne w Indiach, a znaczny wpływ na to bractwo miały praktyki joginów, podobnie jak na bractwo subudhiyya (powstałe do 943 roku) czy kaszmirskie bractwo rysziyya (rishiyya powstałe na przełomie XIV i XV wieku). Dlatego i obecnie bractwo suhrawardiyya działa głównie w Indiach i w Afganistanie. Bractwo čištiyya (od nazwy miejscowości Chesht (Češt) w dzisiejszym Afganistanie, założone najdalej około 940 roku, chociaż poznane lepiej dzięki Mu‘īn ad-Dīn Čištī z Ajmer, zm. 1236) cieszy się dużą popularnością na terenach Indii i Pakistanu, ponieważ propaguje ideę społeczeństwa bezkastowego i przygarniało dużo wyrzutków z systemu kastowego dawnej Indii. Dlatego obecnie także cieszy się dużą popularnością w Indiach oraz w Pakistanie, Afganistanie i Indonezji.
Bractwo kubrawiyya (od imienia Nağma ad-Dīn Kubrà, zm. 1221) związane z Turkmenią opracowało złożoną mistykę barw, a obecnie istnieje w Indiach, Afganistanie, Pakistanie i Iranie. Praktykuje się bardzo klasyczny i specyficzny zikr qubrawi. Bractwo šādiliyya (od imienia Aš-Šādilīego, zm. 1258) rozwinęło się najszerzej na terenach Afryki Północnej, gdyż jego działalność wspierali szczególnie władcy Egiptu w XIV wieku. Obecnie bractwo nadal działa w Afryce Północnej – w Maroku, Tunezji, Algierii. Bractwo bektašiyya (od imienia Haji/Hadżi Bektāša Veli, zm. 1270) powstało w Anatolii na przełomie XIII i XIV wieku i zyskało dużą popularność wśród ludności wiejskiej. Obecnie działa na terenie Turcji, na Bałkanach oraz w Albanii. Bractwo naqšbandiyya (od imienia ad-Dīna Muhammada al-Buhārīego Naqšbanda, zm. 1389) należy do najpopularniejszych w świecie islamu i odgrywa ważna rolę we wszystkich krajach muzułmańskich, a także w Chinach, Indiach i Indonezji. Turcja najbardziej znana jest z bractwa mewlewiyya założonego przez Dżelaludin Rumi Balkhi w XIII wieku, do 1273 roku w Konya. Najbardziej sekretnymi i elitarnymi bractwami sufickimi jakie ciągle istnieją i mają swoich uczniów w Polsce są pakistańsko-indyjska subudhiyya założona w pierwszej połowie X wieku do 943 roku przez Pir Tahir Pak Subuh Uday Jhuley Lal jako rodzaj wewnętrznej loży dla zaawansowanych adeptów z rozmaitych bractw i zakonów sufickich, jako tariqa w tariqah oraz podobna linia sukcesji akbariyya, powstała także w XIII wieku, ale rozwinięta została w XVI/XVII wieku przez Pir Akbar Dżelaluddin al-Morya Khan w imerialną szkołę suficką Indii (Królewski Sufizm) włącznie z kaszmirską rishiyya sięgającą do nauk dawnych mędrców w dolinie indyjskich ryszich.
Przyjmuje się, że w okresie od XII wieku do współczesności działało około dwustu głównych bractw, zaś obecnie istnieje około pięćdziesięciu do siedemdziesięciu, rozproszonych we wszystkich państwach islamu oraz w wielu krajach zachodnich. Skupiają one przynajmniej pięć milionów regularnych aktywnych członków, przy czym trzy do pięć razy więcej osób pozostaje pod wpływem ich nauczania. Bractwa sufickie zawsze odgrywały ważną rolę religijną i społeczną w świecie islamu, a w Polsce od 1982 roku w znanych nam bractwach i zakonach sufickich praktykowało przynajmniej kilkanaście tysięcy zainteresowanych osób. Praktykowana przez nie droga mistycznego poznania pozwala człowiekowi nawiązać bezpośredni kontakt z Bogiem, z Allah, co jest ważnym elementem uzupełniającym jurydyczną doktrynę islamu. Ponadto mistyczne bractwa tworzyły i tworzą wspólnoty, w których panowało wzajemne zaufanie i poczucie bezpieczeństwa. Dlatego i współcześnie bractwa sufickie cieszą się dużą popularnością zarówno wśród wyznawców islamu jak i pośród osób poszukujących ścieżki rozwoju duchowego, zainteresowanych mistyką czy gnozą, a nawet białą magią, nadal wywierając znaczny wpływ na życie religijne, społeczne i polityczne w krajach islamu, a także na takie kraje zachodnie, gdzie są duże diaspory muzułmańskie lub otwartość na zjawiska lożowe, masońskie, jako że pod wpływem bliskowschodniego sufizmu powstał ruch różokrzyżowy, a w następstwie masoneria przyjęła wiele inspiracji sufickich, chociaż ze szkodą dla siebie, nie podjęła głębszego sufickiego treningu duchowego, pozostając przy elementach mistyki i gnozy. We współczesnej Polsce XXI wieku, mamy kilka grup sufickich w Polsce, w tym nurt największy i najbardziej osadzony nauczany przez Pir-ul-Mulk Ofiela Ahmada Gochi Khana. Ciągle jest kilka tysięcy osób zainteresowanych nauką i praktykowaniem proponowanych nurtów sufickich przekazów, a ponad 1200 osób inicjowanych posiada status aktywnych murideen, uczniów ścieżki sufickiej, z tego ponad 300 adeptów w randze bardziej wtajemniczonych, zaawansowanych lub senioralnych sufich. W pozostałych grupach sufickich także mamy przynajmniej kilkaset inicjowanych adeptów i adeptek, chociaż większość polskich nauczycieli i organizacji sufickich nie podaje dokładnej liczby aktywnie praktykujących ani zainteresowanych działając jako grupy bardziej ezoteryczne (batin).
 |
| Krąg Tańczących Sufich |
W sprawie praktyki - uczestnictwa w warsztatach sufickich bractw/zakonów/tariqa:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz