Kabała jest najbliższą człowiekowi nauką, ponieważ opowiada nam o tym, po co on istnieje, po co się rodzi, dlaczego żyje, w czym jest sens jego życia, skąd przyszedł, dokąd odchodzi i jak kończy swoją drogę ziemską. Odpowiedź na te pytania kabalista otrzymuje w swoim życiu, tu i teraz. W zasadzie Kabała, to metodyka pojęcia światów duchowych i naszego świata jako ich skutku. Z jednej strony studiowanie Kabały daje nam wiedzę o światach duchowych, a z innej sama nauka, rozwija w nas dodatkowy narząd zmysłów, ekran "Masach" i odbijane światło "Or Chozer". Za pomocą tego nowego narządu zmysłów otrzymujemy możliwość wejścia w kontakt ze światami duchowymi. Studiowanie Kabały nie jest teoretyczne lub abstrakcyjne, ono jest nierozerwalne z praktyką: człowiek poznaje siebie, swoją naturę, co powinien zrobić i co zmienić u siebie. Dlatego też niema im nic bliższego, niż ta wiedza, ponieważ poznaje swój świat i los. Studiujący Kabałę dowiaduje się wszystkiego o sobie i otaczającym go świecie - samemu i w sobie. Przed innymi, otaczającymi go, jego uczucia i wiedza są ukryte. Właśnie z tego powodu Kabałę nazywa się "tajną nauką", bo tylko on sam wie, co się z nim dzieje i co widzi.
 |
| Sefiroty - Drzewo Życia - Stopnie Inicjacji Duchowych |
Kabała (heb. קבלה - tradycja) to nurt filozoficzno-religijny o charakterze ezoterycznym, wywodzący się z judaizmu. Kabaliści wierzą, że posiedli tajemną wiedzę o wszechmocnym, bożym dziele stwarzania świata oraz roli człowieka w tym dziele. Niektórzy religioznawcy ograniczają znaczenie słowa Kabała wyłącznie do mistycznych systemów religijnych powstałych po XII wieku. Inni specjaliści sądzą, że ten podział jest sztuczny. W ich ujęciu kabała średniowieczna jest tylko kolejną fazą rozwoju mistycyzmu żydowskiego. Według ich podejścia początki Kabały sięgają nawet I w. p.n.e. Sami ortodoksyjni Żydzi całkowicie zaprzeczają jakoby Kabała kiedykolwiek była inna od współczesnej utrzymując, że jest to tradycja ustna, przekazywana od wieków, a niezbędna do właściwego zrozumienia Tory. Żydowska literatura apokaliptyczna z kresu drugiego i pierwszego wieku p.n.e zawiera pewne elementy, pojawiające się później w Kabale. Józef Flawiusz twierdził, że pisma o takim charakterze studiowali Esseńczycy, ale pilnie ich strzegli przed publicznym ujawnieniem (patrz Filon De vita contemplativa iii, oraz Hipolit, Odparcie wszelkich herezji, ix. 27). Sądzi się, że poglądy filozoficzne wiązane z Kabałą narodziły się dopiero podczas kontaktów Żydów z Grekami. Miały się one rozwijać pod wpływem filozofii neoplatońskiej i pitagorejskiej.
Dobre pojęcie o ówczesnej Kabale daje Księga Jubileuszów spisana za czasów arcykapłana Hyrkanusa (między 135 a 105 r. p.n.e.). Księga, będąca najprawdopodobniej próbą umocnienia kultury żydowskiej w obliczu narastających wpływów kultury greckiej, uświęca język hebrajski jako pierwotny język wszelkiego stworzenia i - po Potopie - wiedzy tajemnej, takiej jak pismo, astrologia i kosmogonia oparta na 22 literach alfabetu hebrajskiego. W I wieku naszej ery rozwinęła się mistyka Merkawy, w sferze zainteresowań której pozostawały ekstatyczne kontemplacje boskiego tronu. Mistycy tego nurtu bazowali na biblijnych wizjach tronu czy też rydwanu Boga przekazanych przez Ezechiela. W następnych wiekach po zniszczeniu Świątyni w Jerozolimie Żydzi zostali bez głównego ośrodka kultu religijnego. Jedyne, co im zostało to Tora jako niezmienne słowo Boże utrzymujące żydowską tożsamość kulturową. Aby uchronić kulturę Tora stała się niezmiennym i uświęconym kanonem, podobnie stało się wkrótce z alfabetem hebrajskim. W tej sytuacji mistycy poszukujący w tej świętej księdze prawd uniwersalnych, a nie tylko dotyczących ludu Izraela, zwrócili się ku próbom odczytania tajemnych znaczeń, jakie miała nieść ze sobą Tora.
