Joga i tajemna wiedza o czakrach

Anahata - Rozwój ćakramu serca 

Anahata, Sanskryckie: अनाहत, Anāhata - to według tradycji hinduskiej ćakra serca, przyjaźni, sympatii, życzliwości, współczucia, miłosierdzia, miłości, światła i pozytywnych emocji. Ćakra związana z energiami leczniczymi i posiadająca lecznicze właściwości i możliwość ich pobudzania. Ćakra anahata, serce, to ośrodek żywiołu powietrza, kwiat lotosu o dwunastu płatkach budzących się z wnętrza w czterech pączkach po trzy płatki, co oznacza cztery wielkie cykle składające się z trzech małych cykli praktyki z sercem. Mistrzowie Wschodu nauczają, że podstawowy rozwój ośrodka serca trwa przez 12 lat. Jest to cykl jaki uczeń spędza ze swoim Mistrzem, Śri Guru, aby poprzez naukę, praktykę i służbę duchową mógł rozbudzić, oczyścić i rozwinąć ćakram serca o dwunastu płatkach.

Anahata - Ośrodek Serca - Podstawowa symbolika i kolor

Jednym z aspektów rozwoju serca jest astrologia wedyjska jako wiedza o słonecznych znakach zodiaku. Rozwój ośrodka serca wyznaczają kolejne płatki lotosu Anahata, których jest dwanaście. Symbolem jest wedyjska gwiazda sześcioramienna, a mantrą nasienną sylaba "Yam". Symbolem duszy jest jasny, nieruchomy płomień. Należy podkreślić, że ludzie, którzy nie przeszli cyklu 12-tu lat praktyki inicjacyjnej pod kierunkiem Mistrza, żyjącego Śri Guru na pewno nie są ludźmi serca i nie rozwinęli ćakramu Anahata, który przez czystą więź z Mistrzem Mądrości, poprzez czystą, nieskalaną więź z Guru się rozwija. Praktyki promienia harmonii, piękna i sztuki z białym światłem oraz lecznicze energie zielonkawego światła o odcieniu wiosennej zieleni - to podstawa kolorystyka znana z medytacji serca. 

Starożytni Ryszi, Mistrzowie Mądrości nauczali, że SERCE rozwija się w dwunastu wielkich etapach czy kręgach. Lekcje podstawowe nauk duchowych serca związane są zwykle z liczbą 144 - czyli 12x12. Przy okazji wspomina się o 144 tysiącach Mistrzów Oświeconych czy Świętych, którzy opiekują się rozwojem duchowym ludzkości jako tzw. Duchowa Hierarchia Mistrzów Mądrości z Himalajów. Bardziej szczegółowo Ryszi (Oświeceni Mistrzowie Mądrości) wspominają o liczbie 12x12x12 czyli 1728 lub 12 cykli po 144 bardziej szczegółowych Lekcji Serca jakie musi opanować w praktyce adept, aby przybliżyć się do Oświecenia. Nauka to nie tylko przeczytanie lekcji duchowej wiedzy, ale jej zapamiętanie i praktyczne wcielenie we własnym życiu, przerobienie nauki w swoim codziennym życiu. Oto prawdziwy wymiar serca. Oto Krąg Hrid, Krąg Nauk Serca. 

Rozwój Duchowy i Ścieżka Próbna

Rozwój Duchowy - Ezoteryczna Ścieżka Próbna 

Ścieżka Próbna poprzedza Ścieżkę Wtajemniczenia, Ścieżkę Świętości i jest przygotowaniem do Wtajemniczenia. Oznacza ona takie okresy w życiu człowieka, w których decyduje się on coraz mocniej stanąć po stronie sił prowadzących do ewolucji i pracować nad kształceniem swego charakteru. Kandydat na ucznia duchowego bierze się w garść, rozwija właściwości, których brak odczuwa, i gorliwie usiłuje opanować osobowość. Z własnej i nieprzymuszonej woli rozwija ciało przyczynowe (sutrama-manas), uzupełnia jego braki i usiłuje zeń uczynić właściwe naczynie dla pierwiastka duchowego, dla boskiej duszy, dla atmana. Podczas pierwszej inicjacji planetarnej zwanej pierwszym wtajemniczeniem duchowym boskie dziecię rozpoczyna swoją pielgrzymkę boską drogą ku pełni świętości. Pierwsze wtajemniczenie jest początkiem podążania po niebiańskiej Bożej Drodze. Ścieżka Próbna to okres przygotowania przed podjęciem inicjacji i ścieżki wtajemniczenia duchowego. Na ścieżce próbnej, przygotowawczej pewna budowla sprawiedliwego życia, właściwego myślenia i postępowania musi zostać wzniesiona, aby kandydująca do ścieżki wtajemniczenia osoba mogła podjąć proces pierwszego wtajemniczenia duchowego, które w swej istocie jest bardzo silną siedmioczęściową transformacją. 

Duchowe wtajemniczenie jako spływ boskiego światła

Nieśmiertelnym przeznaczeniem budzących się ku wtajemniczeniu dusz ludzkich jest osiągnięcie świadomości Wyższej Jaźni, świadomości Duszy, Atmana, a następnie świadomości Ducha Bożego, Brahmana (Elohim, Allah). Na ścieżce próbnej, przygotowawczej, człowiek uczy się przede wszystkim poznawania siebie i swoich wzorców funkcjonowania, stwierdzania swoich słabostek oraz ich naprawiania, eliminowania. Uczy się on także pracować w roli niewidzialnego pomocnika i przez kilka żywotów wdrażany jest do tego rodzaju pracy służenia innym bezinteresownie. Później, gdy kandydat/ka do ścieżki wtajemniczenia poczyni postępy, odpowiednio udoskonali i uszlachetni swój charakter, rozświetli osobowość boskim światłem, można taką osobę powołać do odpowiedniej duchowej pracy. Uczy się osobę kandydującą podstaw Mądrości Bożej, które musi ugruntować i umocnić, utrwalić, a także wprowadza się na końcowe stopnie Kolegium Duchowej Nauki Bożej czyli Wiedzy Ezoterycznej, Mistyki. Uczeń jest już wtedy osobiście znany któremuś z wielkich mistrzów duchowych Hierarchii Światłości i pozostaje pod opieką starszych uczniów tego Mistrza Mądrości w celu określonego nauczania. Jeśli kandydat/ka czyni odpowiednie postępy pozostaje pod kierownictwem ucznia wtajemniczonego zgodnie z zasadą starszeństwa rangi mądrości i mocy duchowej. 

Bardziej rozwinięte jaźnie i te, które skłaniają się ku życiu duchowemu, a nie wstąpiły jeszcze na ścieżkę próbną, słuchają nauk uczniów ze ścieżki próbnej, a czasem tworzy się dla nich wielkie grupy, które ku ich pożytkowi prowadzą wtajemniczeni pierwszego i rzadziej drugiego stopnia wedle jednego z siedmiu promieni skupienia świadomości o jakich naucza ezoteryczna wiedza tajemna. Praca tych grup jest raczej bardzo początkująca i podstawowa, jakkolwiek ze światowego punktu widzenia jest odrobinkę okultystyczna czy ezoteryczna. Pod nadzorem instruktorów jaźnie te uczą się jak być pomocnikami przy czym tych ostatnich wybiera się zwykle z pośród najbardziej rozwiniętych duchowo, rozświetlonych boskim światłem. Bardziej zaawansowani i ci, którzy znajdują się już na ścieżce próbnej i zbliżają się do wrót planetarnej inicjacji, zatrudnieni są w tym, co można by nazwać pracą wyspecjalizowaną, i tworzą grupę pomocników, asystentów dla członków Duchowej Hierarchii Mistrzów Mądrości. 

Medytacja Trójkątów Światła

Medytacja Trójkątów Światła 

W przypadku kiedy formowanie grupy medytacji transmisji światła lub przyłączenie się do grupy MT na planie fizycznym nie jest możliwe, stworzenie świetlanej triady - trójkąta medytacyjnego z dwoma innymi osobami daje możliwość brania udziału w tej formie służby duchowej, choć nie jest to już taki sam poziom mocy światła. Trójkąt Światła jest grupą trzech osób, które łączą się w myślach na kilkadziesiąt minut twórczej medytacji. Nie muszą oni mieszkać w tej samej okolicy, i nie jest konieczne synchronizowanie godziny do wykonania tej pracy. Ponieważ więzi trójkąta światła zbudowane zostaną z substancji mentalnej, mogą być ożywione nawet wtedy kiedy tylko jeden z uczestników wykonuje tę pracę. 

Medytacja Trójkatów Światła i Transmisja Światła

Praca w trójkącie światła jest prosta. Mentalnie połącz się z pozostałymi uczestnikami. Wtedy powiedz na głos (jeśli to możliwe) Wielką Inwokację. Zobacz swój trójkąt światła połączony ze wszystkimi innymi trójkątami i z grupami transmisyjnymi i medytacyjnymi na Ziemi. Zobacz jak to białe światło krąży w tej sieci punktów ogniskowych i rozprzestrzenia się aby otoczyć świat, pomagając w ten sposób strumieniem Światła i Miłości objąć całą ludzkość. Poprzez zastosowanie metody trójkątów światła, jest wytwarzana i pielęgnowana sieć boskiego Białego Światła i dobrej woli pokrywająca całą planetę. Sieć Światła dostarcza niezbędnych splecionych włókien oświetlonej mentalnej substancji, przez które przepłynąć może duchowa energia. Praca w trójkątach światła jest drogocenną służbą ludzkości i może być wykonywana razem z Medytacją Transmisyjną. 

Grupy transmisyjne i trójkąty światła są ogniwami pomiędzy Duchową Hierarchią Mistrzów Braterstwa Światłości i uczniami duchowymi oraz wtajemniczonymi pracującymi na planie zewnętrznym, w ludzkich inkarnacjach. Pomagają one budować most od ludzkości do duchowego królestwa światłości. Więc bez przerwy będzie istnieć potrzeba na tę pracę, aby pomóc ludzkości w wykorzystaniu sposobności, jaką umożliwia obecność Dźagadguru, Kalkina-Maitreya między nami. Jest to służba duchowa, w której możemy zaangażować się do końca życia, wiedząc że pomagamy w wielkiej przemianie prowadzącej do nadejścia Nowej Ery Wodnika. Nie ma rozwoju duchowego bez medytacji światła w triadach oraz grupach!

Rozwój duchowy i duchowość

Rozwój duchowy, duchowość i uduchowienie 

Jeszcze na przełomie XIX i XX wieku rzadko zadawano sobie publicznie pytanie czym jest duchowość. Sam termin zaczął być częściej używany dopiero w połowie XX wieku, po II wojnie światowej, gdyż wcześniej używano terminów takich jak "mistyka" czy "ezoteryka". Od tego czasu jego popularność rośnie, ale także ulega zbanalizowaniu i licznym wypaczeniom. Seria zatytułowana „Classics of Western Spirituality” (Klasyka Zachodniej Duchowości), której pierwszy tom ukazał się w 1978 roku, stanowi jedno z najważniejszych przedsięwzięć wydawniczych czasów końca XX wieku. Reakcja czytelników na tę serię była tak entuzjastyczna, że wydawcy, zamiast jak to początkowo planowano zakończyć ją po wydaniu określonej liczby tomów, zdecydowali się pozostawić ją otwartą. W ostatnim ćwierćwieczu XX stulecia zapoczątkowano również inną ważną serię wydawniczą, „World Spirituality: An Encyclopedic History of the Religious Quest” (Duchowość  świata. Encyklopedia historii poszukiwań religijnych), która planowana jest na dwadzieścia pięć  tomów. Duchowość może być rozumiana jako wewnętrzne pogłębienie treści wierzeń i przekazu religijnego. Można ją także ujmować jako bardziej świadome przyjęcie doświadczenia religijnego czy wyższy wymiar życia religijnego. 

Rozwój duchowy - Mistrz światłości i uczniowie duchowości

Generalnie pozytywna reakcja, z jaką spotkały się oba przedsięwzięcia wydawnicze, jest tylko jednym z dowodów na powszechny charakter obecnego zainteresowania duchowością i jej praktykowaniem. O ile niegdyś określenie „duchowy” miewało wręcz negatywny wydźwięk – wiążący się z insynuacją, że ci, którzy skłaniają się ku duchowości, to osoby „bujające w obłokach” czy nieodpowiedzialne – dzisiaj często używa się go w znaczeniu pozytywnym, np. gdy ktoś głosi, że „chociaż nie jest religijny, bardzo pociąga go duchowość”. Jednak ludzie mogą pod terminem "duchowość" czy "rozwój duchowy" rozumieć  całkiem odmienne rzeczy, a cz powinni wszystko to, co kryje się w mistycyzmie, ezoteryce czyli okultyzmie. Do wyjaśnienia, jak w niniejszej pracy będziemy rozumieć  pojęcia „duchowy” i „duchowość ”, pomocne będzie przeanalizowanie rdzennego znaczenia obu wyrazów.  Łacińskie słowo "spirare" znaczy „oddychać”, zaś pokrewny mu przymiotnik "spiritualis" oznacza tyle co „związany z oddychaniem lub powietrzem”, zatem wszystko co wiąże się z duchowością i rozwojem duchowym wiąże się z praktykami oddechowymi i ich subtelnymi energiami (pneumami) na wzór ćwiczeń pranajamicznych znanych z indyjskiej jogi. 

Rozwój duchowy człowieka dokonuje się przede wszystkim poprzez odpowiednio prowadzone życie. Nieporozumieniem jest wyodrębnianie rozwoju duchowego z nurtu codziennych spraw, traktowanie jako celu samego w sobie, nie koniecznie pokrywającego się z celami życiowymi człowieka. Rozwój duchowy dokonuje się poprzez pracę, rozwiązywanie problemów, kontakty, nawet przelotne z innymi ludźmi, poprzez obserwowanie świata i ustosunkowywanie się do niego, a w istotnej części poprzez właściwą relację z Mistrzem Duchowym i proces inicjacyjnego wtajemniczenia. Takie traktowanie rozwoju duchowego jest jednym z elementów wzmacniających harmonię wewnętrzną człowieka, tak ważną dla jego dobrego, zadowalającego funkcjonowania. Ścieżka rozwoju duchowego od wieków nazwana jest Apyayaną czyli pojazdem życia wewnętrznego.