Sufizm i Bractwa Sufickie w Polsce

Sufizm jako Szkoła Duchowości, Mistyki i Gnozy w Polsce

Sufizm, inaczej tasawwuf (stawanie się sufim), powszechnie utożsamiany z duchowością, mistyką lub gnozą muzułmańską, stanowi jeden z nurtów uniwersalnej duchowości muzułmańskiej i przy okazji bliskowschodniej. Przyjmuje się często, że powstał czy ukształtował się na terenie Iraku na przełomie VII-VIII wieku, lecz proces asymilacji idei mistycznych przez ortodoksyjny islam trwał aż do XI wieku. Według doktryny ortodoksyjnej podstawę życia religijnego muzułmanina stanowią: akceptacja objawienia koranicznego i tradycji muzułmańskiej (sunna) oraz posłuszeństwo prawu muzułmańskiemu (šari‘a). Tymczasem sufizm głosił, że celem człowieka jest pogłębienie wiary przez intuicyjne poznanie Allah Boga i osiągnięcie relacji osobistych z Bogiem dzięki miłości duchowej i poddaniu woli Bożej. W historii relacji między islamską ortodoksją a sufizmem – momentem istotnym była męczeńska śmierć posądzonego o herezję Al-Hallağa (zm. 922), a następnie refleksja teologiczna Al-Gazali’ego (zm. 1111), który ostatecznie doprowadził do doktrynalnego pojednania sufizmu i ortodoksji. Od XII wieku sufizm funkcjonuje w strukturach bractw mistycznych, bractw drogi, sufi tariqah. 

Sufizm - Harmonia Mistyki i Gnozy w Indiach

Sufizm (as-sufiyya), stanowi powszechnie nurt duchowości o charakterze mistycznym, gnostycznym i kabalistycznym, utożsamiany z dobrą mistyką muzułmańską i bliskowschodnią o aramejskim pochodzeniu, który ukonstytuował się u początków islamu (VII-VIII wiek) w obszarze pogranicza wpływów arabskich i perskich. Jego zasadniczym celem było pogłębienie wiary religijnej do wymiarów misterium i odkrycie głębszego sensu praktyk religijnych, a tym samym osiągnięcie intuicyjnego poznania Allah, Boga, i zjednoczenia z Nim (Hu, Huwa) poprzez ekstazę i miłość oraz oddanie. W ten sposób sufizm wzbogaca doktrynę dogmatyczno-jurydyczną islamu o elementy intuicji, miłości i ekstazy oraz poznania Allah Boga. Jednak proces asymilacji i rozpowszechniania idei sufizmu przez doktrynę ortodoksyjną trwał kilka stuleci (do XI wieku). Początkowo bowiem wielu zwolenników i znawców prawa uznawało owe idee za obce myśli dla duchowości muzułmańskiej Ludzi z Groty, towarzyszy Świętego Proroka Muhamamda. Dotyczyło to szczególnie określenia religijnych relacji między Allah Bogiem a człowiekiem. Według ortodoksji podstawą życia religijnego jest akceptacja objawienia koranicznego i tradycji (sunna) oraz posłuszeństwo wobec prawa (šarī‘at, szari'at), ale to oczywiście jest zaledwie podstawa islamu. Wierność zasadom religijnym odnowionej religii Abrahama (Millat Ibrahim) jest zarówno konieczną, jak i wystarczającą podstawą dla całego życia duchowego człowieka i jego odniesienia do Allah Boga. Tym bardziej, że doktrynalna idea absolutnej transcendencji Boga w islamie uniemożliwia człowiekowi zbyt daleko idące zbliżenie się do Niego. Tymczasem celem sufizmu, tasawwuf, było i jest pogłębienie wiary przez intuicyjne oraz wglądowe poznanie Boga i nawiązanie z Nim osobistych relacji polegających na miłości duchowej, oczyszczeniu ego (nafs) i oddaniu. Idea miłości Boga i duchowego oddania Bogu od początku stała się centralną ideą sufizmu, który podkreślał, że w dążeniu do nawiązania osobistych więzi z Allah Bogiem człowiek może porzucić utarte ścieżki i odejść od dosłowności zasad religijnych. 

Interpretacje doświadczenia mistycznego dokonywane przez wielkich mistyków, szczególnie w odniesieniu do stanu zjednoczenia z Bogiem (unio mystica), budziły czasami reakcję i sprzeciw ortodoksyjnego islamu. Ponadto, droga suficka (Sufi Tariqah) wymaga obecności uczniów, ich inicjacji i długiej nauki u , szajcha lub murszida. To rodziło wyjątkową relację między mistrzem a uczniami, która dość szybko przerodziła się w szczególny szacunek, lojalność, a nawet cześć wobec mistrza przewodnika duchowej drogi niebios i doprowadziła do powstania łagodnego kultu świętych, wobec którego ortodoksyjna doktryna islamu wyrażała i ciągle czasem wyraża swoją dezaprobatę, wedle sufich zwykle błędną i śmieszną. Rodziło to napięcia między niekumatą w dziedzinach mistycznych ortodoksją, a mistyką muzułmańską wywodzoną od Świętego Proroka i Jego towarzyszy, Ludzi z Groty. Pomimo częściowego braku akceptacji ze strony ortodoksji muzułmańskiej idee sufickie dynamicznie rozwijały się i zyskiwały coraz większą popularność wśród wiernych, szczególnie w okresach wzrostu zainteresowania mistyczną i misteryją głębią religii we wszystkich religiach, jakie ludzkość nawiedzają falami, okresowo, w całej historii, co Sufi określają mianem nawiedzenia duchowego przez Allah Boga. Przyczyn tej popularności należy upatrywać w specyfice doświadczenia mistycznego i gnostycznego, które uzupełniało dość surowy system teologiczny islamu o elementy bliskie człowiekowi i możliwościom jego rozwoju. W miejsce abstrakcyjnego i bezosobowego nauczania ortodoksyjnego doświadczenie to proponowało bardziej osobistą i emocjonalną postawę religijną oraz bezpośredni kontakt z Allah Bogiem, w tym w formie podróży mistycznej przez kolejne sfery niebios, któryto kontakt  w klasycznym islamie wydaje się bardzo oddalony od świata przez swoją transcendencję. Popularność sufizmu czy tasawwuf stawała się na tyle powszechna, że stwarzała groźbę nieprzewidywalnych niepokojów społecznych, co niepokoiło władców. Sprzyjała temu rosnąca wśród muzułmanów niechęć wobec politycznej władzy doczesnej, awersja do złych polityków. 

ASCENDENT - Znak Wschodzący Horoskopu

Ascendent - Znak Wschodzący w Horoskopie 

Ascendent, Lagna - to bardzo ważny element horoskopu. Ascendent to taki sekretny znak zodiaku, który można poznać tylko dzięki dokładnej godzinie urodzenia. Mówi o tym, jakie wrażenie wywierasz na innych. Gdy ktoś w Europie lub Ameryce pyta cię: "Spod jakiego jesteś znaku?" ma na myśli to, w jakim znaku zodiaku przebywało Słońce w momencie twoich narodzin. Na Wschodzie, w Arabii, Persji i Indii na pytanie o znak zodiaku podawano zwykle znak w którym przebywa Księżyc, gdyż lepiej oddaje osobowość i charakter człowieka. Prawda jest taka, że znak słoneczny pokazuje tylko ogólne cechy charakteru właściciela horoskopu natalnego. Równie ważny, a nawet ważniejszy jest bowiem znak wschodzący, czyli Ascendent (to nie tylko punkt na kole horoskopu ale cały Znak Zodiaku, a dokładniej stacja księżycowa, Nakszatra oraz Dekana (Dekanat, Drekkana) jakie przechodzą przez horyzont na Wschodzie, przez linię wschodzenia ciał niebieskich tak, aby stawały się widoczne). Ascendent w horoskopie urodzeniowym to bardziej naukowo punkt przecięcia horyzontu i ekliptyki (linii drogi Słońca przez Zodiak) w momencie twojego przyjścia na świat. Trzeba znać jak najdokładniej godzinę swojego urodzenia, najlepiej z dokładność do przynajmniej czterech minut. 

O czym mówi Ascendent (Lagna)? 

Ascendent to twarz, jaką pokazujesz światu, pierwsze wrażenie, jakie wywierasz na innych. Wpływa na twój wygląd zewnętrzny, zachowanie, upodobania do określonego stylu ubierania się. Co ciekawe, ascendent może wzmacniać lub osłabiać cechy słonecznego znaku. Załóżmy przykładowo, że osoba urodziła się w znaku Barana, który słynie z tego, że jest energiczny, pewny siebie i robi dużo zamieszania. Okazuje się jednak, że ma ascendent przykładowo w nieśmiałych i wrażliwych Rybach. Otoczenie może więc odbierać osobę nie jako hałaśliwego Barana, ale jako delikatną i wycofaną Rybkę, myląc się znacząco w ocenie charakteru (trzeba dłużej pobyć z osobą, aby zauważyć co skrywa maska Rybki na Baranim Słońcu). Zdarzają się też sytuacje, gdy mówimy, że ktoś jest "typowym Lwem" czy "typowym Skorpionem" – zwykle dzieje się tak wtedy, gdy dana osoba ma Słońce i ascendent w tym samym znaku. W takim wypadku ascendent wzmacnia bowiem cechy znaku słonecznego. Jest tak najmocniej dla koniunkcji czyli Słońce i Ascendent w tej samej Dekanie lub/i w tej samej Stacji Księżycowej (Arabskiej, Perskiej czy Indyjskiej Nakszatrze). 

Ascendent to ważny punkt w horoskopie, a szerzej bardzo ważny Pierwszy Dom i Znak horoskopu. Należy do astrologicznej Świętej Trójcy (ASCENDENT, SŁOŃCE, KSIĘŻYC), określającej trzon naszej osobowości. Najważniejsza w ustaleniu położenia ascendentu jest dokładna godzina urodzenia, ponieważ osie kosmogramu wędrują bardzo szybko, co 4 minuty zmienia się jeden stopień, a znak zodiaku ma 30 stopni czyli co dwie godziny zegarowe zmienia się znak zodiaku na ascendencie. Ascendent, znak ascencdentu i dekanat pokazuje, jak zachowujemy się w sytuacjach nowych, w czasie zaskoczenia, w sytuacjach nieznanych. Raz do roku kiedy Słońce tranzytuje poprzez nasz Ascendent (poprzez Znak Ascendentu przez około miesiąc, a przez stopień przez jedną dobę) czujemy zwykle przypływ sił, więcej radości i optymizmu, jesteśmy bardziej towarzyscy, a szczęście nam sprzyja. To taki doroczny tranzytowy solarny dzień ponownych narodzin! Dla dawnej astrologii profesjonalnej, w tym helleńskiej, perskiej, arabskiej i indyjskiej, ważniejsze jest położenie Ascendentu (Lagna) od położenia natalnego Słońca, które jest istotniejsze dla tej części astrologii, która służy jedynie rozrywce, gdyż znając dzień łatwo znajdujemy położenie Słońca i coś tam możemy powiedzieć człowiekowi w postaci paru rad na przyszłość. 

Ascendent to w astrologii punkt na ekliptyce zwanej Drogą Słońca (Ravi-Margah, Heliodrom), który wschodzi w określonym momencie i miejscu na Ziemi. Jego położenie uzależnione jest od dokładnego czasu wydarzenia i współrzędnych geograficznych danego zdarzenia (narodzenia człowieka, ślubu, rozpoczęcia budowy domu, przeprowadzki, rozpoczęcia wojny, otwarcia fabryki etc). Tradycyjne źródła wiedzy astrologicznej głoszą, że Ascendent jest jednym z najważniejszych i najbardziej "czułych" punktów w horoskopie, który ma wpływ na wygląd człowieka, jego osobowość, pierwsze wrażenie wywierane na innych, sposób w jaki wchodzi w relacje z otoczeniem, a nawet nastrój, jaki panował podczas jego narodzin.