JHWH - Jahwah - Imię Wielkiego Boga

Cztery literki JHWH oznaczają Imię Boże

Jahwe lub Jahweh - hebr. יהוה – JHWH lub YHVH czytane także Jahwah, Jahuwah, Jehowah - to imię własne Boga (hebr. Elohim, arab. Allah) czczonego szczególnie w judaizmie i chrześcijaństwie. Odnosi się do bóstwa pojmowanego na sposób monoteistyczny jako Absolut. Przynajmniej do czasów Mojżesza (około XIII wiek p.e.ch.), któremu, według Biblii, imię to miało zostać objawione, Żydzi oddawali mu cześć jedynie na sposób monolatrii – czcząc jedno bóstwo Jahwe (Yahvah), lecz nie przecząc istnieniu innych bóstw czy aniołów. Niektórzy uczeni podają hipotezę, jakoby kult Jahwe został przejęty z wierzeń ugaryckich. Przeczy temu tradycja elohistyczna. Imię Jahwe występuje w tekście masoreckim Starego Testamentu 6828 razy. W 25 przypadkach występuje w skróconej, późniejszej formie Jāh. Poza Biblią hebrajską znaleziono je na przykład na steli króla Meszy z IX/VIII w. p.e.ch. oraz w korespondencji z Lakisz z około 589 roku p.e.ch. Imię to jest częścią występujących w Biblii wielu imion nadawanych ludziom, jak Eliasz (hebr. Eliyyáhu), Izajasz etc. 

JHWH lub YHVH - Jahwah, Jahwe, Jahweh, Jehowah - to imię Boga Izraela w Starym Testamencie. Spotykamy je najczęściej ze wszystkich spotykanych określeń, bo aż 6823 razy. Natomiast imię Elohim występuje jedynie 2500 razy. W poszczególnych księgach Starego Testamentu imię Jahwe występuje w pięcioksiągu 1778 razy, w Księdze Jezuego 204 razy, w Księdze Sędziów 165 razy, w Księgach Królewskich 484 razy, w Kronikach 494 razy, u Izajasza 357 razy, u Jeremiasza 611 razy, Ezechiela 211 razy, w Psalmach 670 razy. Powyższa pobieżna statystyka dowodzi jak ważne jest to imię w Starym Testamencie, w Biblii, dla całej kultury żydowskiej i chrześcijańskiej. Kiedyś od czasów średniowiecza, wymawiano tetragram  JHWH – Jehowa, opierając się na tekstach Masoretów z XIII w. Obecnie prawie wszyscy bibliści są zdania, iż należy wymawiać to imię – Jahwe, Jahweh. Uznaje się na Zachodzie słuszność drugiego brzmienia, ponieważ za nim przemawiają tradycje Żydów palestyńskich i Samarytan, przekazane przez Epifaniusza, Klemensa Aleksandryjskiego czy Teodoreta. W języku greckim oddali to imię słowami, Jawai lub Jawe. 

JHWH - Jahwah - Imię Boga z Biblii

Istnieje wzmianka, że imię Jahwe znane było jednemu z plemion midianickich, Kenitom, i stąd Mojżesz miałby je przejąć po ucieczce z Egiptu, kiedy przebywał na terytorium, gdzie plemiona te koczowały (por. Sdz 1,16; Lb 10,29). Jahwe miał być znany Madianitom i ich Szejkom (Duchowym Przywódcom), był też bóstwem opiekuńczym miasta Ejlat nad Morzem Czerwonym. Opinia ta nie jest całkiem zgodna z tradycją elohistyczną, zgodnie z którą źródłem imienia Jahwe było objawienie Boga Mojżeszowi przy Horebie, ale Mojżesz mógł być kolejnym Prorokiem, któremu Bóg objawił swoje Imię. Biblijna tradycja jahwistyczna twierdzi jednak, że imię Jahwe, JHWH, było znane niemal od zawsze, a jego wzywanie rozpoczęto już w czasie życia biblijnego Proroka Seta, trzeciego syna Proroka Adama. Należy to rozumieć jako jahwistyczną reinterpretację starego przekazu ustnego o początkach rodzaju ludzkiego (por. Rdz 2,4b-3,24) i o biblijnych patriarchach. Większość z imion biblijnego Boga, było używanych wcześniej przez plemiona kananejskie na określenie ich lokalnych pogańskich bogów. Uczeni tłumaczą to faktem, że po osiedleniu się na terenach Kanaanu między Jordanem a wybrzeżem Morza Śródziemnego, Żydzi przyswoili sobie miejscowy język kananejski (por. Iz 19,18). Biblia hebrajska używa jednak tych określeń – z pewnością od czasów Proroka Mojżesza, a najprawdopodobniej także od czasów Proroka Abrahama – do jednego bóstwa, a mianowicie do jedynego Boga Izraela znanego pod ogólną nazwą Elohim - po arabsku odczytywaną jako Allah, a po aramejsku jako Allaha. Pojęcie Boga Jahwe (Elohim JHWH) w Izraelu uformowało się pod wpływem opisanego w Biblii samoobjawienia się Boga (Elohim), który przedstawił się właśnie pod imieniem Jahwe zapisywanym jako tetragrammon JHWH. Kult Jahwe (jahwizm) Boga za czasów Proroka Mojżesza był monoteizmem praktycznym, inaczej monolatrią, czyli oddawaniem czci jednemu bóstwu (spośród wielu innych istniejących), co przejęło pierwotne chrzescijaństwo, w tym Prorok i Mesjasz Jezus Chrystus, który czcił wyłącznie Boga Jahwe nazywając go także Ojcem Niebiańskim, z aramejskiego Abwun d'baszmaja, a po hebrajsku Abw Szamaim. 

Kronika Akaszy i jej odczytywanie

Akasza (Akaśa) - Kronika Akaszy jej poziomy i odczytywanie 

Akasza to często używane słowo, które jednak w swej oryginalnej, poprawnej formie brzmi Akaśa, gdzie pierwsze dwie literki „A” mają formę długą, co w transliteracji terminów z tantrycznej czy puranicznej jogi zapisujemy jako ākāśa. Słowo to oznacza w jodze piąty żywioł, element ducha, eteru, przestrzeni czy kosmicznej próżni, nieba i niebiańskiej energii duchowej, żywiołu czystej energii przestrzennej, a rozpowszechniła je na Zachodzie teozofia. Pisownia i wymowa Akasza lub z angielskiego Akasha jest niestety błędna, a pierwsze połączenia człowieka z tak zwanymi na zachodzie Kronikami Akaszy od razu spowodują poprawkę wymowy i pisowni na bardziej podobną do brzmienia oryginału. Starożytne opisy wejść do świadomości Kroniki Akaśa najczęściej przedstawiają sposób zdobywania wiedzy i informacji z tej sfery jako wejście do wielkiej Biblioteki w której zgromadzona jest cała dostępna dla ludzkości wiedza, na wzór Biblioteki podzielona na tematyczne działy oraz zbiory dostępne dla odpowiednio uprawnionych osób. W owej Bibliotece Kronik Akaśa pracują także anielskie istoty, które można nazwać Kronikarzami, Duchami Kronik lub Aniołami Zapisów. Jak łatwo się zorientować są to anielskie istności wysokiej rangi, które także strzegą wiedzy przed niepowołanymi i nieuprawnionymi, sprawdzają czy dana osoba do zastrzeżonych części zbiorów posiada stosowne uprawnienia dostępu. Część Kronik Akaśa udostępnianych swobodnie dla ludzi o nawet niezbyt wysokim stopniu rozwoju ale poszukujących wiedzy i mądrości jest stosunkowo niewielka, o czym wiedzą wszyscy ludzie mający pojęcie i jakieś minimalne doświadczenie w dziedzinie korzystania z Kronik Akaśa. Warto także wiedzieć na początek, że zdolność intuicyjnego wyczucia czy uzyskiwania wglądów oraz wizji na temat rozmaitych rzeczy lub zdarzeń nie jest koniecznie tym samym co zdolność czytania z Kroniki Akaśa. 

Akaśa - Kronika Akaszy - Pamięć Wszechświata

Poprzez wieki i tysiąclecia w kulturze Indii, Tybetu czy Egiptu znana była i praktykowana umiejętność łączenia się z Kronikami Ākāśa (Akasza) oraz wędrowanie w ciele duchowym do bibliotek Mistrzów Mądrości w eterycznej sferze Ākāśa. Święte Księgi spisane na materialnym planie są jedynie odbiciem prawdy zapisanej w sferze Światła i Ducha jaką jest plan Kronik Ākāśa. Im bardziej ateistyczne i materialistyczne są w różnych epokach ludzkie społeczeństwa, tym większą jest konieczność spisywania wiedzy duchowej i naukowej w postaci Świętych Ksiąg Mądrości Bożej takich jak Veda, Purańa, Tora, Ewangelia czy Koran. W okresach wzrostu świadomości duchowej danej cywilizacji większy jest nacisk na bezpośrednie korzystanie przez duchowych uczniów z prawdziwej wiedzy zapisanej w bibliotekach na planie eterycznym, z zapisów światła zwanych Kronikami Ākāśa, które mogą być poznawane dzięki długiej i intensywnej praktyce wibracyjnej mantramów i medytacji Świętej Wiedzy. Ludzkość otrzymała nawet boską wiedzę dotyczącą miłości i seksualności w formie tantrycznego Pisma Świętego jakim jest Kāmasutra oraz techniczne nauki o budowie pojazdów latających w atmosferze (balony, sterowce) oraz po układzie słonecznym, co opisują Święte Pisma znane jako Vaimanika-Śastra. Chrześcijańska Biblia jest w porównaniu ze spisaną Mądrością Bożą w obrębie kultury himalajskiej zaledwie krótkim wprowadzeniem w niektóre sprawy duchowe, czasem przez kapłanów materialistów opacznie tłumaczone i źle wyjaśniane, ale dzięki zrozumieniu jakie dają Święte Pisma takie jak Veda czy Purańa można wszelkie błędy Biblii poprawić, a niedopowiedzenia uzupełnić! 

Dostęp do całej Kroniki Akaśa mają tylko najważniejsze anielskie istoty z najwyższych sfer istnienia, a ludzie którzy twierdzą, że mają dostęp do całej Kroniki Akaśa, zwykle nigdy nie mieli dotąd kontaktu z Kroniką Akaśa, gdyż ich poglądy w tej mierze są błędne skoro nie wiedzą nawet podstawowych rzeczy na temat Kroniki Akaśą, jej funkcjonowania i dostępu do jej zasobów. Biblioteka Kronik Akaśa ma swoje siedziby na różnych planach istnienia, w tym siedzibę dostępną na planie eterycznym będącym czymś jak subtelna strona fizycznej rzeczywistości, najłatwiej dostępna dla ludzi w czasie snów, eksterioryzacji i głębokich medytacji. Pierwsze wrażenie, gdy ktoś jest w pobliżu tej półmaterialnej Biblioteki Akaśnej to impresje energetycznej przestrzeni czy planu energii która jest inteligentna i posiada pamięć wszystkich zdarzeń. Dopiero potem zwykle pojawiają się istoty subtelne o anielskiej naturze wprowadzające osobę do Biblioteki Wiedzy oraz dostępnych dla danego człowieka zbiorów danych. Zwykle adepci na etapie jogi wiedzy i mądrości, dźńana margi, prędzej czy później uzyskują dostęp do kształcenia się w Komnatach Mądrości wielkiej Biblioteki Wiedzy i Mądrości przez teozofów nazywanej Biblioteką Kronik Akaśa. Najczęściej idzie się na naukę do Komnat Wiedzy i Mądrości w czasie snu, który jest w wyrazisty sposób bardziej jasny i świadomy. Biblioteka z wyższą, mentalną wiedzą znajduje się na pograniczu planu mentalnego i przyczynowego, zatem wymaga zdolności do świadomego istnienia nie tylko w powłoce eterycznej, półmaterialnej (pranicznej), ale także na planie mentalnym w ciele manomaya manakośa. Najwyższa dostępna dla dusz indywidualnych Biblioteka Akaśa znajduje się na pograniczu najwyższej sfery niebiańskiej czy przyczynowej, a dostęp do niej mają tylko anioły z najwyższej sfery niebiańskiej w powłoce ciała widźńanamaya manakośa, władcy dewaczanu oraz sam Bóg, władca niebian. Wiele osób na samym początku łączności z Kronikami Akaśa myśli, że to czego dotykają w sferze półmaterialnej, w powłoce sobowtóra eterycznego znanej jako pranamaya manakośa, to najwyższa dostępna wiedza którą każdy może odczytywać, podczas gdy w rzeczywistości zdarza się to jako – patrząc na całą ludzkość z jej miliardami wcielonych dusz i tych żyjących w światach pomiędzy wcieleniami – zjawisko bardzo rzadkie i wyjątkowe, nawet jak lokalnie dostępne dla kilku czy kilkunastu tysięcy osób. 

Maha Joga - Wielka Joga i Doskonałość

Mahajoga - Wielka Joga Doskonałości - Joga Klasyczna 

Joga (ang. Yoga) - to jedno z najbardziej antycznych dziedzictw kulturowych Indii; jeden z najbardziej ortodoksyjnych systemów indyjskiej filozofii. Z uwagi na bezcenny wpływ jogi na podnoszenie jakości fizycznego , psychicznego jak i społecznego życia człowieka, jest ona obecnie jedną z najbardziej dynamicznie rozwijających się form aktywności, zyskującą zagorzałych zwolenników na wszystkich kontynentach. Słowo "joga" wywołuje różnorakie skojarzenia począwszy od kojarzenia z trudnymi do wykonania pozycjami, aż po głęboki rozwój duchowy człowieka i zjednoczenie duszy indywidualnej z Bogiem na sposób mistyków. 

Laya Yoga - Roztopienie w Świadomości Najwyższej Istoty

Joga mimo swych wedyjskich, bramińskich i tantrycznych korzeni nie czyni z jej adeptów wyznawców hinduizmu, dżinizmu czy buddyzmu, nie jest także jakąś hinduistyczną sektą ingerującą w życie religijne praktykujących ją ludzi. Słowo "joga" z sanskryckiego znaczy: scalać, jednoczyć i w takim rozumieniu joga stanowi próbę świadomego zespolenia cielesnej, intelektualnej oraz duchowej sfery życia człowieka. Praktyka jogi wymaga poddania twardej dyscyplinie umysłu, emocji i woli, co w efekcie rozwija stan duchowej równowagi pozwalającej odnosić się do wszelkich aspektów codzienności z jednakowym spokojem i rozwagą. Człowiekiem, który pozostawił po sobie usystematyzowany podręcznik instruktora nauki jogi był wedyjski mędrzec Patandżali (Patanjali). W dziele zatytułowanym "Jogasutry" opisał on jogę jako kontrolę poruszeń własnego umysłu, intelektu i ego oraz rozwój cudownych mocy, a także wyzwolenie z kołowrotu wcieleń. 

Mahāyoga - Mahajoga, Mahayoga - to starożytna forma ogólnego wprowadzenia w metody praktyczne jogi dana przez Wielkiego Mistrza Śiwa Jogeśwara (Śiva Yogeśvara) przed tysiącami lat. Ogólne wprowadzenie czy zapoznanie z Jogą opiera się na czterech inicjacyjnych metodach przekazu czy nauczania Jogi znanych jako: 

1. Mantra Joga (mantrayoga) - ścieżka praktyki z sanskryckimi frazami i dźwiękami danymi przez dewów (anioły, bóstwa, awatarów) dla rozwoju ludzkości. 

2. Hatha Joga (hathayoga) - ścieżka praktyki oparta na ćwiczeniach równoważenia energii słonecznych (HA) i księżycowych (THA). 

3. Laja Joga (layayoga) - ścieżka praktyki jogi oparta na duchowej wiedzy dewów (aniołów, bóstw i awatarów) o ośrodkach duszy, ćakrach (czakry) oraz nadi - kanałach energii. 

4. Radża Joga (rajayoga) - ścieżka jogi królewskiej służącej osiąganiu władz nadzmysłowych i rozwoju sił paranormalnych oraz duchowych. 

Mahajoga jest fundamentalną Jogą posiadającą cztery formy, cztery postaci. Każda z czterech form jogi posiada zasadniczą strukturę pojazdu ośmiu części, Asztanga (Ashtanga) jednak Laja Joga wyróżnia zwykle pomiędzy dhjaną (dhyana), a samadhi dodatkową mistyczną angę (część) znaną jako Laja Krija (layakriya), co daje w sumie dziewięć części pojazdu Lajów. Mahajoga to pojazd rozwoju duchowego człowieka, pojazd przywracania boskości ludzkim duszom, który jest złożony z czterech głównych form jogi i jogicznej praktyki, pojazd dany przez Śiwa Jogeśwara i zalecany także przez Wisznu oraz Brahmę. Cztery twarze Śiwa, Wisznu lub Brahma to właśnie cztery główne formy Jogi: mantra joga, hatha joga, laja joga i radża joga (uro joga, agni joga). Mahajoga nazywana jest także uproszczonym, tantrycznym systemem praktyki jogi. W swojej wyższej, głębszej postaci inicjacyjnej, Mahajoga nazywana jest Siddhajogą (sidhayoga). Mahajoga używana jest jako ogólne wprowadzenie do Ścieżki Jogi, zwykle aż do podjęcia przez osobę aspirującą duchowej Inicjacji (Diksza/n) z rąk autentycznego nauczyciela czy mistrza (guru) jednej z tradycyjnych linii przekazu znanych jako Sampradaya. W starych szkołach tybetańskiego buddyzmu Mahajoga w swoich wyższych etapach zawiera Anu Jogę oraz Ati Joge, które odpowiadają tradycyjnemu ujęciu Siddhajogi. 

Maha Joga, z sanskrytu Mahayoga to [dosł. 'wielka joga'‚'wielka integracja'] to joga prowadząca do pełnej integracji i koordynacji osoby ludzkiej – tj. mocy zdrowia fizycznego, psychicznego i duchowego (szczęśliwa długowieczność); w harmonii i doskonałości zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej. Mahajoga, mahayoga przebiega na dwóch poziomach: wjaszti (vyashti) – indywidualnym (ciało, oddech i umysł) oraz samaszti (samashti) – powszechnym (rodzina, społeczeństwo, Przyroda, kosmos). Podejście integratywne nauczanego ludzkość przez Śiwa Boga systemu mahajogi prowadzi do rozpoznania (pratyabhijńa), że wszystko jest sobie równe, co oznacza że nikt nie jest lepszy od kogokolwiek lub czegokolwiek i że wszystko zawiera się we wszystkim.