Określanie wieku duszy wcielonej

Określanie wieku duszy wcielonej w inkarnację ziemską 

Nie sposób nie zauważyć faktu, iż niektórzy ludzie, pomimo swojego dorosłego wieku liczonego w ziemskich latach, zachowują się dziecinnie, są nieodpowiedzialni i lekkomyślni. Zdarzają się też osoby, które pomimo młodego wieku w latach ziemskich, mają w sobie mądrość życiową i głębię, która przejawia się w ich działaniu, słowach i podejściu do życia. Dzieje się tak dlatego, że wiek człowieka, nie idzie w parze, z wiekiem duszy (dźiwatmana) jaka buduje takie ludzkie wcielenie. Wiek duszy określają: wyznawane wartości, poziom świadomości oraz postawa życiowa, ale bardziej wiedza, zdolność odróżniania dobra od zła, mądrość, zrozumienie, wgląd, wspomnienia dawnych wcieleń, świadomość Żywiołów w Przyrodzie, świadomość aniołów i bóstw nieba, a także zdolności charyzmatyczne i moce magiczne. Starą duszę możemy odnaleźć w ciele dziecka, a młodą w staruszku. O wieku duszy świadczy bowiem liczba przebytych inkarnacji ludzkich oraz ilość zebranych doświadczeń. 

Reinkarnując w różnych ciałach ludzkich dusza (dźiwatman) kolekcjonuje doświadczenia i lekcje, które niesie z sobą przez cały cykl inkarnacji. Oznacza to wzrost świadomości (ćittam), stopniowe przechodzenie przez różne poziomy lub etapy świadomości, pozbywanie się cech zwierzęcych oraz asurycznych (demonicznych), odzwierzęcenie oraz oddemonienie ciała i osobowości. Bieg rozwoju duszy nazywa się wiekiem duszy, który mierzony jest zwykle liczbą inkarnacji w ludzkiej formie bytu. Wiek duszy odnosi się do tego jakie doświadczenia dana osoba wyniosła z życia na planecie, a nie tylko z tego, ile żywotów na Ziemi przeżyła. Na każdym kolejnym etapie ewolucji świadomości dusza uczy się konkretnych rzeczy. Zaczynając od egzystencji w formie fizycznej i sztuki przetrwania, poprzez dostosowywanie się do zasad rządzących światem fizycznym, odkrywanie swojej niezależności, emocjonalności po powrót do niebiańskiej duchowości i zjednoczenie z Bogiem oraz Duchową Hierarchią Mistrzów Mądrości. 

Każda ludzka dusza, która reinkarnuje, przechodzi przez różne wcielenia, co daje zwykle cykl o średnio 50-ciu wcieleniach na kolejnym stopniu drabiny rozwoju świadomości. Liczba 50 lat jest rodzajem Jubileuszu, bardziej jeśli jest to liczba wcieleń jako osiągnięty wiek niźli jako liczba lat w aktualnym wcieleniu na Ziemi. Jest to tzw. "wędrówka dusz", którą w naukach duchowych i ezoterycznych wspominają Mistrzowie i Świeci Duchowej Hierarchii, a także spirala wzrostu świadomości albo wieża jaźni. Podczas tej wędrówki, dusza przechodzi przez pięć wielkich ogólnych etapów tworzących pięcioramienną Gwiazdę Rozwoju (Pentagram): 

1. Dusza niemowlęca (zwierzęca), cztery podtypy osobowości; 

2. Dusza dziecięca, sześć podtypów; 

3. Dusza młoda, dziesięć podtypów; 

4. Dusza dojrzała (zaawansowana), dwanaście podtypów; 

5. Dusza stara (mistrzowska), starszyzna, szesnaście podtypów.

Pierwsze trzy etapy rozwoju dusz spotykane są najczęściej i stanowią większość zwyczajnej ludzkości. Najrzadsze są dusze starsze, stare dusze, starszyzna, w każdej społeczności ludzkiej, a najczęściej występują dusze niemowlęce i dziecięce. 

I. DUSZE NIEMOWLĘCE 

Główne zadanie duszy na tym etapie, to przetrwanie, w tym przetrwanie gatunku, pokolenia. Ich życie jest barbarzyńskie, prymitywne i instynktowne, wiąże się z dużym strachem o sprawy doczesne i przyziemne, związane głównie z przeżyciem, z przetrwaniem, ze sprawami bieżącej egzystencji. Ich życie polega na zaspokajaniu potrzeb ciała i chuci, nie przyświecają mu zwykle żadne wyższe cele i motywacje. Życie takich dusz jest cielesne, prymitywne i instynktowne, często mocno związane są ze zwierzętami jakie hodują lub trzymają w swoich domach. Mocno są związane z gatunkami zwierząt oraz istot od których pochodzą, wśród których odradzały się w przedludzkiej ewolucji w świecie zwierząt lub demonów (asurów, dżinnów). Twarze takich dusz zwykle wyraźnie kojarzymy z jakimś jednym lub czasem nawet kilkoma gatunkami zwierząt lub mitycznych postaci zwierzęcych. W wypadku prowadzenia nędznego czy podłego losu, twarze przypominają opisy dawnych postaci demonów, asurów czy dżinnów. Cechą takich dusz jest filozofia życia 'tutaj i teraz', życia chwilą bez myślenia o konsekwencjach jak u zwierząt, bo nie są zdolne do odczuwania szerszej perspektywy życiowej niż chwila bieżąca i jej bliskie otoczenie. Dusze niemowlęce (zwierzęce) wiodą życie na poziomie podstawowym, zaspokajając instynktowne potrzeby fizjologiczne: jedzenie, picie, spanie, odpoczywanie i kopulowanie (rozmnażanie), a zwykle nic lub niewiele oprócz tego je interesuje. Przejawiają świadomość mineralną, roślinną i zwierzęcą, często wymagają opieki i wsparcia, trudno im samodzielnie żyć, łatwo łączą się w grupy łowieckie dla zaspokojenia potrzeb podstawowych. Często wiodą tryb życia i pożycia seksualnego charakterystyczny dla gatunków zwierząt od jakich pochodzą, zwykle bardziej poligamiczny bez poważnyhch ludzkich reguł moralnych, łatwo schodzą na drogę przestępczą (życie z kradzieży i oszustw, łatwość kłamania, łatwość zabijania innych ludzi czy zwierząt). Główną emocją jest lęk, także strach i obawa, oraz przeżycia oparte na poczuciu zagrożenia i schemacie agresja/ucieczka, tak jak to jest w świecie zwierząt. W rozwiniętych społeczeństwach dusze tego najniższego typu żyją często na obrzeżach społeczeństwa, gdyż nie rozumieją moralności i etyki, nie mają głębszych motywacji, a swoje potrzeby zaspokajają wprost z Przyrody i do Przyrody. Dusze powracające do świata zwierząt bardzo kochają swój gatunek, lepiej czują się wśród zwierząt niźli wśród ludzi, czesto ich dom to chlewik, obora albo buda dla jakiegoś gatunku czy nawet dla kilku gatunków zwierząt. Częsta jest zoofilia czyli potocznie mówiąc bestializm, uprawianie seksu lub rozbudowanej czułości i pieszczot z jakimś gatunkiem zwierząt. Podobnie mogą trafiać się związki z demonami czyli mrocznymi bytami ze świata asurycznego oraz stowarzyszenie z duchami pretów czyli tak zwanymi błąkającymi się duszami zmarłych ludzi lub stworzeń. Życie miłosno-seksualne jest zwykle krotochwilne, oparte na chwilowym podnieceniu i krótkich zauroczeniach, częstej zmianie obiektów pożądania seksualnego, jak u piesków i suczek kopulujących z kim popadnie i co chwila z kim innym. Miłość i seksualność łączą się zwykle tak, że osoba nie odróżnia jednego od drugiego, a uczuciowość jest typowo fizjologiczna. Jeśli dusza niemowlęca nie przystosuje się do ludzkiego cyklu ewolucji (rozwoju i wzrostu), zbyt mocno trzyma się zwierzęcych lub demonicznych (asurycznych) stadiów ewolucyjnych, wtedy po maksymalnie 16-tu inkarnacjach zostaje zawrócona do zwierzęcego cyklu ewolucyjnego lub odesłana do świata demonów (asurów, dżinnów). Z tego pierwszego poziomu ewolucyjnego dusz wywodzimy kastę Śudrów i Ćandalów, nie wedle jednak samego urodzenia tylko z powodu niskiego stanu duszy. Psychoterapia jaka się sprawdza to typowa praca behawioralna u podstaw, czasem poszerzona o system kar dla jednostek bardziej socjopatycznych i psychopatycznych, które jedynie silny ból powstrzymuje od robienia tego czego im nie wolno (warunkowanie metodą psa Pawłowa). Z numerologicznego punktu widzenia, dusze niemowlęce to najczęściej wibracje jedynkowe (1), dwójkowe (2) oraz trójkowe (3), najczęściej jedynkowe i dwójkowe. Dusze te są szybkie w zmianach życiowych, jak ruch Księżyca na nieboskłonie, który często zmienia swoją fazę (tithi), a nawet znak zodiaku (co 2,5 doby średnio). Świadomość w systemie ćakr umiejscowiana jest na samym dole tułowia, w ośrodku ziemnym o czterech płatkach zwanym muladharą, w którym zachodzi proces ludzkiej indywidualizacji, wyłaniania się ludzkiej świadomości z czterech linii ewolucji przedludzkich czyli naraka/piśaća (upiory), preta (głodne duchy), tiryagyoni (zwierzęta) oraz asura (istot demonicznych, tytanicznych, reptiliańskich). 

II. DUSZE DZIECIĘCE 

Dusza, aby stać się dzieckiem ludzkim, synem czy córką człowieczą, musi wyzbyć się większości cech zarówno demonicznych jak i zwierzęcych, musi się uczłowieczyć. Pierwszą przemianą od poziomu pierwotnych i przedludzkich dusz zwierzęco-demonicznych jest humanizacja, uczłowieczenie, stawanie się istotą ludzką. Zdarza się często, że aby wejść na drugi poziom zwany tutaj duszami dziecięcymi, indywidualna dusza musi przejść dłuższą drogę ewolucji i przemiany niemowlęcej, może mieć ze dwadzieścia do trzydzieści inkarnacji w ciele ludzkim jako człekozwierz czy człowiek zwierzęcy, zwierzęco-demoniczny czy reptiliański, chociaż większość takich opóźnionych zostaje wycofanych do świata zwierząt lub asurów po szesnastu wcieleniach. Dusze na tym etapie prowadzą proste życie ludzkie oparte na podstawowych emocjach/uczuciach, zwykle nie są zainteresowane rozwojem duchowym i egzytencjonalnymi problemami ani filozofiami wysublimowanymi czy ezoterycznymi. Bywają jednak ciekawe świata, mogą lubić podróżować, poznawać świat, ludzi i przyrodę, a także różne kultury czy etnografię. Rozwija się życie emocjonalne i uczuciowe, pojawiają się pragnienia i dążenia z obszaru sześciu emocji parami przeciwstawnych jak złość-miłość, współczucie-pycha czy cześć-pogarda, a także odczuwanie zazdrości, poczucie własności i wyłączności, romantyzm. Dusze na tym etapie uczestniczą już wyraźnie w ludzkiej strukturze społecznej, która zapewnia bezpieczeństwo i ład. Dusze dziecięce prowadzą swoje życie zgodnie z przekonaniami i więzami emocjonalnymi, które opierają się na wpojonym im za młodu dogmatach oraz postawach uczuciowych, a sam proces uczłowieczania wymaga odpowiedniego wychowania, ukształtowania, rozbudzenia przeżyć. Cechuje je postawia patriotyczna, cenią sobie rodzinę oraz tradycję, w tym role płciowe i hierarchię rodową. Ich życie skupia się na moralności, zorganizowanej grupie religijnej, etnicznych tradycjach, świadomości przodków i zorganizowanych grupach społecznych o dłuższym czasie trwania. Dusze tego etapu mają potrzebę struktury, uprawiają fundamentalizm religijny lub ideologiczny (przekonaniowy), żyją wedle surowych reguł, wśród bardzo surowych wymagań i surowych kar za naruszenia (zwłaszcza istotnych pryncypiów). Odczuwanie przyjemności oraz przykrości i innych emocji i uczuć biegunowych jest podstawą dla rozwijania dążeń hedonistycznych, szukania zadowalania uczuć i pragnień. Dusze te mogą czuć się zdezorientowane i zdenerwowane, kiedy inni wokół zachowują się inaczej niż one oraz reagować agresją lub ostracyzmem na 'inności' oraz dewiacje, coraz więcej jest dusz pozostających w wierności miłosno-seksualnej, mniej jest poligamizmu, mniej barbarzyństwa, z wyjątkiem wojny oraz słusznej zemsty (lub religijnej czy ideowej pomsty Bożej). Główne emocje to gniew, złość i agresja w formie kłótni, ale poziom ten ciągle wymaga rozwoju życia emocjonalnego oraz uczuciowego, rozwoju wszelkich ludzkich uczuć i pragnień. Przejawiają świadomość mineralną, roślinną i zwierzęcą, jednak zwykle lepiej sobie radzą samodzielnie z prowadzeniem domu, zarabianiem na życie czy rodzinę, bardziej samodzielnie egzystują, osiedlają się tworząc wioski i miasteczka, odchodzą od życia koczowniczego, wędrowno-pasożytniczego. Drugi poziom ewolucyjny to w końcu także kasta Waiśjów, jeśli dusza się w pełni ukonstytuuje i wdroży, a stąd feudalne i kapitalistyczne warunki bytowania społeczeństwa, gdyż Waiśja lubi być i żyć na swoim jako pan na włościach, w gospodarstwie czy w biznesie, ale oczywiście najlepiej w kraju typowo narodowym czy ludowym. Skuteczna dla rozwoju jest terapia behawioralna połączona z pracą nad rozpoznawaniem i kontrolowaniem swoich emocji czyli z dobrą terapią emocjonalną oraz rozwojem współczucia i współodczuwania. Systemy religijne sugerują zwykle rozwijać współczucie (buddyjska karuna), miłosierdzie i łaskawą miłość braterską agape (chrześcijaństwo), a także litość i łaskę czy okazywanie litości oraz ułaskawianie (islam). Dawne kultury religijne kładły nacisk na rozwój życzliwości i sympatii (maitri). Z numerologicznego punktu widzenia, dusze dziecięce tak jak i niemowlęce to także wibracje jedynkowe (1), dwójkowe (2) oraz trójkowe (3), częściej jednak dwójkowe i trójkowe niźli jedynkowe. W systemie ćakr powiada się, że jest to typ duszy zogniskowany czy manifestujący się poprzez drugi lotos, ten o sześciu płatkach w podbrzuszu, podpępkowy, zwany swadhiszthaną. 

III. DUSZE MŁODE 

Dusze te często są ambitne i materialistyczne, a ich głównym celem, staje się dążenie do dobrobytu, zatem gromadzenie i łaknienie dóbr oraz bogactw a także pogoń za zyskiem, sławą, sukcesem i zdobyczą przeważa. Zwykle mocniej boją się starzenia swych ciał, cierpią na obawy przed śmiercią i starzeniem się. Mocno skupiają się na modzie, trendach, prawie i na swoim wyglądzie czy urodzie. Często są od wewnątrz krytycznymi pracoholikami, tytanami pracy. Bardzo dużo światopoglądu i zachowań materialistycznych widać u dusz młodych, sednio rozwiniętych. Cenią sobie osobisty prestiż i swoją własną renomę, napędzają się na wysoki poziom osobistych osiągnięć, zdobyczy i wpływów. Chcą nauczyć się wszystkiego o świecie, jak sobie w nim radzić, jak zarabiać pieniądze i zdobywać władzę oraz wpływy – bardzo często młode dusze to rekiny biznesu i ci, którzy wzbijają się szybko po szczeblach kariery – taki mają cel, więc ich zachowanie jest całkowicie na miejscu na tym etapie. Młode dusze uczą się również przestrzegać prawa oraz rozumieć, czym jest sprawiedliwość, dlatego jeżeli traficie na kogoś, kto będzie się z wami wykłócał czy coś jest sprawiedliwe lub niesprawiedliwe, będzie powoływać się na prawo, konstytucje czy ustawy, wiedzcie, że macie do czynienia najprawdopodobniej z młodą duszą. Częste jest ślepe posłuszeństwo wobec prawa i wyroków sądowych, chociażby najgłupszych i niesprawiedliwych (wiara w prawo i sądy), podobnież wiara w ideologie oparte na nauce w aktualnym jej stanie wiedzy. Nie zawsze, ale zazwyczaj są to osoby przebojowe, które mają w sobie duże pokłady energii – w końcu są młode. Wśród emocji zaczyna przeważać duma, pycha, buta, ambicja, a także narcyzm i bunt. Bardzo silna zaczyna być obawa przed śmiercią, unikanie śmierci. Ujawnia się mocna indywidualność, dążenia do wolności poprzez zrzucanie ograniczeń i zrywanie więzów (nawet z rodziną czy Ojczyzną). Koncept wolnej woli pojawia się wśród tych dusz, jednak zwykle staje się powodem do swawoli i pewnego rozrabiactwa, ale bywa także siłą napędzającą rewolucje i bunty społeczne, zrywy wszelkiego niezadowolenia, ideologiczne rewolucje. Z tego poziomu ewolucyjnego pochodzi większość klasy politycznej na wszystkich szczeblach zarządzania społeczeństwem i ludzkością (włącznie z wojskiem zawodowym i policją/milicją, a dawniejszymi wojownikami). Symbolem sukcesu Młodej Duszy są ładnie oprawione dyplomy i certyfikaty, trofea i puchary, certyfikaty członkowskie, które wiesza i stawia wokół swojego biurka, wiesza na ścianach willi, a po tym, że widzimy kilkadziesiąt czy kilkaset certyfikatów z różnych kursów na tematy uzdrawiania i rozwoju osobistego wiemy, że nie jest to dusza starsza tylko młoda, bez związku z duchowością, mistyką i magią, bez wtajemniczeń duchowych. Nawet małżeństwo często jest podporządkowane karierze, zatem liczy się poziom współmałżonka, a nie uczucia miłosne, częste są ślubne związki kontraktowe, także dla celów ideowych, partyjnych, dla współnej kariery w branży lub jakiegoś zysku dla rodziny czy sprawy społecznej. Silny poziom władczego Ja pcha także ludzi do zawodów militarnych i policyjnych, nie tylko do klasy rządzącej zwanej polityczną. Chętnie porównują się z innymi i chętnie rywalizują, konkurują z innymi, w tym także na polu naukowym. Atawizmy z poprzednich poziomów leczy się metodami behawioralnymi poszerzonymi o terapie wglądowe, kognitywne, o metody poznawania i korygowania siebie siłą decyzji i spełniania postanowień jako rodzaju osiągu czy zdobyczy, sukcesu. Z numerologicznego punktu widzenia, dusze młode to wibracje czwórkowe (4), piątkowe (5), szóstkowe (6) oraz siódemkowe (7), tylko z przewagą czwórek i piątek. Trzeci poziom ewolucji dusz to klasa społeczna o cechach Kszatrijów, która lubi systemy o silnych armiach i mocnej władzy policyjnej, mogą być kapitalistyczne jak i socjaldemokratyczne (kapitalizm z ludzką twarzą) czy jako byty narodowo-socjalistyczne. Młode dusze, zapatrzone w naukę, w medycynę, w prawo, wojsko i policję, także w rywalizację typowo sportową, to poziom trzeciego lotosu licząc od dołu tułowia, lotosu o dziesięciu płatkach znanego jako manipura ćakra. 

IV. DUSZE DOJRZAŁE 

Dusze na tym etapie rozwoju wcieleniowego, zaczynają interesować się filozofią, mistyką i duchowością, często filozofią nauki, cechuje je silniejsza wrażliwość i wysoki poziom współczucia oraz wyższe zdolności myślenia abstrakcyjnego. Dusza dojrzała wykracza poza wcześniejszą niezależność jednostkową, cechuje się pewną wrażliwością, wysokim poziomem współczucia i chęcią współpracy, wierząc, że perspektywa innych ludzi jest tak samo ważna, jak ich. Skupia się na badaniu prawdziwej natury życia i rozważa życiowe doświadczenia z różnej perspektywy. Bardzo dużo uczonych i solidnych naukowców oraz wynalazców jest wśród dusz dojrzałych, które zwykle jakiś pomnik, jakieś dzieło wybitne, dla przyszłych pokoleń po sobie zostawiają dając wkład do rozwoju ludzkości. Poziom generuje myślicieli, edukatorów, nauczycieli, resocjalizatorów, obrońców praw człowieka, ekologów, a także lekarzy i podobne wdrożenia społeczne. Koncentrują się na badaniu prawdziwej natury jaźni, życia, a zwłaszcza na innych, a dusza zaczyna zadawać sobie pytania o to kim jest i dokąd zmierza jej życie, zauważa, gdy w życiu czegoś istotnego brakuje do szczęścia. Dusze te zagłębiają się w swój wewnętrzny świat i badają wszystko na zasadzie pokrewieństwa czy podobieństwa, na bazie prawa analogii. U niektórych dusz dojrzałych może się już budzić pamięć wielu poprzednich wcieleń oraz życia przedludzkiego, a także zdolności takie jak świadome śnienia czy podróże eteryczne i astralne poprzez proces eksterioryzacji. Dusze dojrzałe miewają także doświadczenia typu stany świadomej śmierci klinicznej ze światłami i sądem pośmiertnym, zawróceniem do życia poprzez głos anioła czy świętego. W dziedzinie prawa odchodzą od bezwzględnych systemów wysokich i nieludzkich kar, kładą nacisk na metody naprawcze skazanych, walczą o rehabilitacje niesłusznie skazanych, wiedzą, że prawo i sądy czesto popełniają błędy. Łatwo łączą naukę z religią lub magią, często stają się tak zwanymi Wolnymi Duchami odrzucającymi autorytety moralne i naukowe. Wolny duch to osoba, której osobowość osiągnęła pewien poziom dojrzałości i psychologicznych zdolności opartych na niezależności i silnym poczuciu bezpieczeństwa. Wolny duch to osoba, która potrafi kochać, ale jednocześnie nie uzależnia się od nikogo ani od niczego. Wolny duch to osoba szczera, która w swoim mniemaniu mówi prawdę, to co myśli i czuje, nawet jeśli nie podobałoby się to ludziom wokół niej. Wolny duch to także osoba spontaniczna, podejmująca decyzje w oparciu o własne uczucia i poglądy, bez oglądania się na akceptację innych. Nie należy mylić wolnych duchów ze starszymi duszami, co jest częstym błędem wielu opracowań na temat ewolucji dusz ludzkich. Dusze dojrzałe w miarę upływu swojej kolejnej inkarnacji, także w biegu pojedynczego życia, zmniejszają swoją zależność od żądz instynktownych, potrafiają powstrzymywać się od impulsów seksualnych, aby nie zdradzać ani nie ranić bliskiej osoby, której ślubowały wierność w sferze intymności, nie naruszają także granic w materii życia seksualno-miłosnego. Nie wchodzą w związki seksualne dla przyjemności, omijają wszelkie środowiska prymitywne, burdelowe, oparte na grupowej kopulacji, zdradzie i niewierności. Nie fasynują się zadurzeniem seksualnym, odrzucają także środki i używki odurzające. Mają już na tyle silną świadomość i samoświadomość oraz samosterowność, że wyraźnie czują rzeczy i środki jakie świadomość niszczą i ograniczają, a zatem unikają tego, co degraduje świadomość i serce. 

Jeśli chodzi o ilość wcieleń, to zwykle nie udaje się wejść na poziom Duszy Dojrzałej przed upływem dwudziestu ośmiu do trzydziestu wcieleń w cyklu inkarnacyjnym (odpowiednik saturnicznego cyklu lat), a w jednostkowym życiu liczba lat minimum 30 odzwierciedla tę zasadę, której kolejne lata odzwierciedlają pewien wzrost i rozwój w kolejnych inkarnacjach. Sam proces dojrzewania duszy tak aby w pełni przeszła na czwarty poziom może zająć od trzech do dwunastu wcieleń, co zwykle nazywane jest Ścieżką Próbną w naukach głęboko ezoterycznych i hermetycznych czy mistycznych. Z numerologicznego punktu widzenia, dusze dojrzałe, tak jak i młode, to najczęściej wibracje czwórkowe (4), piątkowe (5), szóstkowe (6) oraz siódemkowe (7) w portretach G-NPS, tyle, że zwykle więcej jest szóstek i siódemek. Czwarty poziom ewolucyjny to kasta czy klasa społeczna Brahmanów, zatem Nauczycieli i Kapłanów, a dla rozwoju poleca się zwykle trzy lub cztery drogi czy jogi: karma-jogę (ścieżka działania), bhakti-jogę (ścieżka wielbienia i oddania) oraz dźńana-jogę (ścieżka wiedzy i filozofii) oraz oczywiście trzy pośrednie i jedną potrójną z wszystkich trzech (razem siedem ścieżek), które mają za zadanie oczyścić skalania pozostałościami z poprzednich faz ewolucji duszy. W systemie ćakr chodzi o świadomość zogniskowaną na poziomie lotosu serca w piersi o dwunastu płatkach, zwanego anahatą. Poziom ewolucji dusz otwiera bramy do bardziej zaawansowanych form ustroju społecznego, takich jak timokracja (władztwo autorytetów i mędrców), arystokracja królów mędrców czy demokracja socjalistyczna (ludowa konsensualna) oparta na dogadywaniu się wszystkich zainteresowanych stron w każdej ważnej sprawie (ustroje oparte o koncepcję ugody i konsensusu stron oraz referendum). 

V. DUSZE STARE (STARSZYZNA LUDZKOŚCI) 

Dusze starsze (SD) bardziej eteryczne to ostatni etap bardziej duchowych inkarnacji przed angelizacją. Nie interesuje ich sława, pieniądze czy sukces w światowym sensie tych słów. Liczy się wiedza duchowa, mistyka, duchowość, gnoza, magia czyli moc duchowa i to co gwarantuje wewnętrzną satysfakcję. Mają niezwykle rozwiniętą intuicję oraz wielką zdolność myślenia abstrakcyjnego. Stara dusza ma dobrze rozwinięte zarówno poczucie niezależności jak i współzależności czując potrzebę ponownego połączenia się z większym porządkiem rzeczy, kosmiczną jednością. Stare dusze bardzo często już od dzieciństwa mają zdolność “widzenia” dobrych i złych ludzi, intuicyjnego rozpoznawania tych energii, odróżniania istot światła od ciemności, aniołów od demonów. Stare dusze nie dbają za bardzo o przyjemności materialne ani seksualne. Osoby o starej duszy czują się w swoim życiu komfortowo – w każdym momencie i na każdym etapie. Nie potrzebują czynników zewnętrznych, aby osiągnąć poczucie szczęścia, gdyż nauczyły się, iż płynie ono z wnętrza człowieka, a nie z doświadczeń zewnętrznych. Starej duszy obcy będzie  wyścig szczurów oraz wspinanie się po szczeblach korporacyjnej czy politycznej kariery. Stara dusza doskonale poznaje się na ludziach, na ich sposobie bycia oraz na tym, kim tak naprawdę są. Bardzo rzadko się zdarza, żeby zawiódł wewnętrzny instynkt starej duszy w rozeznawaniu i ocenie stanu innych ludzi. Dlatego tak szybko stara dusza jest w stanie ocenić, czy ktoś jest szczery oraz czy warto mu zaufać, czy należy do ciemnych czy do jasnych duchów, czy można mieć jeszcze nadzieję na poprawę i jakiś postęp u kogoś. 

Archetyp Mędrca lub Maga oraz Wielkiej Matki w psychologii to obraz takiej duszy starszej, która także będzie angażować się w aktywności mające oparcie w starożytności, jak praktyka duchowa w linii sukcesji trwającej od tysiącleci. Jeśli ktoś nie lubi i nie uznaje Guru, Duchowej Hierarchii Mistrzów, nie uznaje Boga i aniołów, nie uznaje autorytetów duchowych, nie jest osadzony w starożytnych liniach duchowego nauczania, na pewno nie jest starą duszą. Starszyzna dusz posiada głęboką wiedzę religijną i mistyczną, zna mistykę porównawczą, wie co jest wspólne wśród nauk różnych religii, łatwo pracuje metodami kilku, zwykle nawet pięciu ścieżek mistyczno-religijnych, nie miesza ani nie myli ze sobą systemów nauczania. Pod koniec tego etapu kładzie nacisk na nauczanie innych, przekazywanie tego czego się nauczyła, pokazywanie innym drogi ku niebiosom, zajmuje się przekazywaniem pochodni sukcesji przed ukończeniem swego cyklu reinkarnacji. Kiedy ugruntowana dusza stara wchodzi do dużej sali pełnej obcych ludzi (przynajmniej 100 osób), to zwykle nagle okazuje się, że znajdą się wśród nich ze trzy przypadkowe osoby uwielbiające ja za nic (bez wyraźnego powodu) i ze trzy nienawidzące jej – również bez powodu (ostro i ostentacyjnie mogą zaatakować, przypisać zło, a nawet pomówić, obrzucić oszczerstwami czy wyzwiskami). To zasługa tak silnych wibracji duchowych jakie ona wydziela wokół siebie, które pobudzają osoby najbardziej uduchowione i najbardziej demoniczne (złe). 

Dusze młode, dziecięce i niemowlęce nie osiągnęły jeszcze poziomu dusz starych ani dojrzałych i tym samym nie są w stanie zrozumieć motywów dusz starych ani dojrzałych w ich działaniu, stąd zwykle całkiem błędnie interpretują ich kroki, zachowania i poczynania. Dusze młode, dziecięce i niemowlęce często kierują się tylko własnymi skłonnościami (do zdrady, oszustw, manipulacji) i przypisują je duszom starym lub dojrzałym oskarżając je o to, bo tylko takie wykroczenia są im znane – bo są ich własnymi skłonnościami - dlatego zresztą istnieje zakaz oceniania i nawet wypowiadania się na temat Guru, Magów, Awatarów, Awadhutów (proroków) i posłańców nieba oraz nauczycieli i mistrzów duchowych w systemach religijnych i mistyczno-magicznych. Z numerologicznego punktu widzenia, stare dusze to: 8, 9 oraz liczby mistrzowskie (11, 22, 33, 44) w portrecie G-NPS. Karman starszyzny dusz jest zwykle ani ciemny ani jasny, co bardzo utrudnia jednoznaczną ocenę moralną czynów, idei, rad i porad czy zachowań. Starsze dusze kierują się wyższą wolą niebiańską i wyższym dobrem, które nie są zbyt zrozumiale dla ogółu inkarnowanych dusz. Dusze stare zwykle wolą idealistyczne systemy społeczne, gdzie rządzi król-mędrzec, doskonała monarchia teokratyczna, timokracja jako władza mędrców (starszyzny dusz) lub komunizm w rodzaju komuny duchowej z jej mającymi władzę radami i reprezentacjami. 

BARDZO STARE DUSZE (BSD) – jako elita czy awangarda albo elizjum starszych dusz, to wiek zwykle jednej z trzech ostatnich inkarnacji w cyklu ludzkiej ewolucji, a czasem dodatkowa inkarnacja po ukończeniu cyklu wcieleniowego dla spełnienia jakiejś misji. Tutaj mamy do czynienia z inkarnowanymi czy posłanymi nauczycielami oraz mistrzami duchowej hierarchii, których kluczowym zadaniem jest edukować i prowadzić innych na ścieżce inicjacyjnych wtajemniczeń. Dusze najstarszych od dzieciństwa czują się mądrzejsze i potężniejsze od rówieśników, z którymi nie potrafią zwykle znaleźć wspólnego języka, często wybierają starsze towarzystwo lub życie samotnicze, eremickie,  odosobnieniowe. Zazwyczaj są to ludzie wzniośli ale dość ekscentryczni, wyróżniający się na tle innych swoją postawą i ogólnym brakiem przejmowania się czymkolwiek – rozumieją już bowiem, na czym polega świat, i przesadnie nie ekscytują się tym, że ktoś umiera, a ktoś inny się rodzi. Mają już praktycznie wszystkie możliwe umiejętności, jakie można było zdobyć, jednak wiedza ta u większości zostaje w pełni odblokowana dopiero w okolicach charakterystycznego wieku przebudzenia, tym szybciej im wyższe jest wtajemniczenie mistrza w duchowej hierarchii. 

Mistrz piątego wtajemniczenia budzi się w pełni już około czwartego do ósmego roku życia, mistrz czwartego wtajemniczenia budzi się najpóźniej około 12/13 roku życia, mistrz trzeciego wtajemnicznia budzi się około 16 lub 25 roku życia, a mistrz adept drugiego wtajemniczenia budzi się około 29 do 36 roku życia, zaś nauczyciel pierwszego wtajemniczenia zwykle około 40 do 45 roku życia. Karman takiej inkarnacji jest 'ani jasny ani ciemny', zatem życie "ani dobre ani złe', co oznacza także jest trudno do rozeznania i nie poddaje się zwykłej ludzkiej ocenie. Okres przebudzeniowy jest najkrótszy u mistrzów najwyższego poziomu i zwykle trwa trzy lata intensywnej praktyki w inicjacyjnej linii przekazu, zaś najdłuższy jest dla pierwszego poziomu wtajemniczenia, gdzie trwa od 12-tu do 28 lat solidnej praktyki, a okres przynajmniej 12-15 lat intensywnego terminowania przebudzeniowego u żywego mistrza duchowego jest powszechną normą dla uznania za bardzo starą duszę, za starszyznę duchową. Bardzo stare dusze na Ziemi są zwykle określane w ezoteryzmie Duchową Hierarchią 144 tysięcy Mistrzów Mądrości Oświeconej (Objawionej). 

Analiza wieku i zaawansowania duszy 

Zwykle przechodzenie z jednego poziomu na następny zajmuje średnio około dziesięciu pełnych inkarnacji, o ile nie są to wcielenia zmarnowane przez samobójstwo, alkoholizm, zaćpanie lub zbyt krótkie życie poprzez śmierć w młodym wieku (wypadki, wojny, epidemie). Zwykle minimum jakie potrzebne jest aby skutecznie przejść cały jeden poziom czy etap ewolucji ludzkiej to przynajmniej siedem wcieleń, ale niewiele dusz jest zdolna tak szybko się rozwijać. Ostatnie siedem wcieleń może być tak zwaną ścieżką duchowego wtajemniczenia, drogą ku przebudzeniu, oświeceniu i wyzwoleniu. Znaczna część dusz na niższych poziomach rozwoju przebywa dłużej niż na tych wyższych, zatem typowy cykl rozwojowy może w tym wypadku przebiegać tak: 16 wcieleń niemowlęcego stadium, 12 wcieleń dziecięcego stadium, 10 wcieleń stadium duszy młodej, sześć/siedem wcieleń duszy dojrzałej, cztery wcielenia duszy starszej. Oprócz tego, stare dusze miewają jeszcze ekstra dodatkowe wcielenia związane z osiąganiem boskich wtajemniczeń hermetycznych oraz wypełniania posłannictwa jako awadhutowie (posłańcy, prorocy) czy awatarowie, kiedy są już u szczytu duchowego rozwoju. 

Określać wiek duszy najlepiej dopiero w drugiej połowie swojego życia, a przynajmniej po pierwszym cyklu saturnicznym trwającym około 30 lat, gdyż wcześniej, kiedy dusza wcielona jest w okresie kształtowania swojej tożsamości, może mieć jeszcze zniekształcony obraz siebie samej, a i dawać złudny obraz co do swojego wieku wcieleniowego (wszystkie dzieci wyglądają na uduchowione, a potem się okazuje, że mała bestia wyrasta).  Decyzje, które podejmuje się w pierwszej połowie życia mogą często być mylące i trudno będzie jednoznacznie stwierdzić, w jakim wieku jest dusza. Wynika to między innymi stąd, że początkowe lata wcielenia tak czy owak są także reminescencją z pierwszych okresów wcieleniowych jakie dusza miała w świecie ludzi, zatem sporo z pierwszych trzech cykli może się chwilowo ukazywać jako tendencje czy wyskoki. Jeśli dany poziom rozwoju dusz w społeczeństwie znacząco się rozrasta, a nawet dominuje, całe społeczeństwo, pokolenie czy nację można nazwać krajem dusz danego stopnia ewolucyjnego. Generalnie, cywilizacja jest trwała, jeśli struktura społeczeństwa przypomina piramidę schodkową, gdzie podstawa w postaci dusz niemowlęcych jest największa, a dusze starsze to pewna mniejszość tworząca szczyt czy koronę piramidy społecznej. 

Najwięcej depresji i samobójstw oraz wyskoków samoniszczących (udział w wojnie gdzie się ginie etc) występuje u dusz przechodzących z jednej fazy cyklu do kolejnej czyli w momecie kończenia jednego etapu, a przechodzenia do następnego – dzieje się tak w sytuacjach, gdy te nie radzą sobie z lekcjami, jakie na siebie wzięły, i emocje destrukcyjne lub nihilistyczne, jakieś rodzaje rozpaczy z niespełnienia lub poczucia braku czy niemożności przejmują nad nimi kontrolę. Generalnie, najcięższy i najciemniejszy karman jest na samym dnie ewolucji, a najlżejszy i najjaśniejszy karman na samym szczycie drabiny ewolucji. Starsze dusze mają karman eteryczny, kosmiczny, dusze dojrzałe mają karman lekki jak powietrze, dusze młode mają karman ognisty, dusze dziecięce mają karman wodny, a dusze niemowlęce karman ziemny - jeśli o gęstość i ciężar gatunkowy chodzi. Na wyższy poziom ewolucji przechodzimy kiedy gęstość zbiornika karmicznego zmieni stan skupienia na mniejszy. Im jesteśmy lżejsi na karmicznej wadze u aniołów Lipika, u Władców Karmana, tym wyższy poziom ewolucji duszy. Jeśli widzimy ludzi z bardzo długotrwale złym, ciemnym i mrocznym karmanem, na pewno nie są to ludzie z kręgu dusz starszych ani nawet dojrzałych. 

Na wcieleniowy wiek duszy nie mają wpływu takie czynniki jak ziemski wiek określonej osoby, psychologiczna dojrzałość emocjonalna, pozycja społeczna ani zawodowa, osiągnięcia zawodowo-duchowe (bo biskup nie musi być starą duszą). Możliwe jest spotkanie profesora doktora habilitowanego o młodej duszy oraz pracownika fabryki o bardzo starej duszy, chociaż stare dusze zwykle nie podejmują się pewnych szkodliwych (ćandalowych) dla nich zawodów ani nie pracują w okolicznościach śudrowych (w pracy o charakterze niewolniczej) z własnego wyboru. Starsze dusze nie parają się czarną magią ani sztukami czarnoksięskimi, nie są wyznawcami satanizmu ani innych mrocznych kultów o charakterze demonicznym. Starsze dusze nie przejawiają dewiacji ani zboczeń seksualnych, nie są nastawione erotomańsko, narcystycznie ani nimfomańsko. Ludzie łączą się w pary i małżeństwa zwykle w obrębie tego samego, znacznie podobnego wieku duszy, podobnie jak to jest w realnym życiu cielesnym, a niewielka różnica wieku jest normą, i to w obrębie fazy rozwojowej. Odstępstwa są niewielkie i rzadkie, zatem nie ma tak, że widzimy rodzinę, gdzie mąż jest duszą dojrzałą, a żona duszą niemowlęcą czy odwrotnie. Jeśli jedno z pary pozostaje w danym poziomie wieku dusz, a drugie przejdzie okres zaawansowania się do wyższego kręgu, to niestety, ale taki związek zasadniczo zwykle całkowicie się rozpadnie, a bardzo rzadko się zdarza aby przetrwał. Tego rodzaju rozpady są także pomiędzy latami wcieleniowymi w obrębie jednego dużego poziomu. 

Jak u osoby prawie wszystko jest skoncentrowane na emocjach i na większej intensywności przeżyć, jak jest więcej schizofrenii, nerwów, bólu, samobójstw, więcej miłości i /lub nienawiści, zmysłowości i prawdopodobnie więcej lekarstw lub narkotyków, aby uintensywnić wszystko w większym stopniu, to osoba należy jeszcze do pierwszych trzech poziomów rozwoju na piramidzie człowieczeństwa i duchowości. Zwykle osoba taka nie jest w stanie wejść w głębszy proces długotrwałego rozwoju duchowego, ani podejmować realnie wyższych inicjacji. Generalnie warto pamiętać, że im w danym kraju więcej zaburzeń osobowości, alkolizmu, nikotynizmu, narkomanii, prostytucji, chorób psychicznych, dewiacji i zboczeń, im większe przyzwolenie społeczne na narkomanie, dewiacje i zboczenia, tym mniej jest dusz starych i dojrzałych, a więcej niemowlęcych, dziecięcych i młodych, z naciskiem na człekozwierzy czyli dusze niemowlęce przed uczłowieczeniem. 

Stare dusze rzadko stają się sławne, jeśli już to tylko po to, aby nauczać lub wyrażać się poprzez np. sztukę, muzykę. Może się zdarzyć, że będą ostro krytykowane czy wręcz napastowane za swoje poglądy przez dusze młode i dojrzałe, które nie rozumieją doświadczeń i wiedzy duszy starej. Uważa się, że żadna stara dusza nie może przerwać nieustannej inkarnacji, dopóki nie przekaże swojej wiedzy i doświadczeń choć jednej osobie w solidnej linii przekazu duchowego czy mistyczno-magicznego. Mistrz duchowy w inicjacyjnej hierarchii jest zwykle o trzy lub cztery wcielenia starszy od swoich najstarszych uczniów, zatem generalnie żaden uczeń nie może dorównać w tym samym życiu swojemu mistrzowi duchowemu żyjącemu w ziemskiej inkarnacji. 

Najpewniejszym sposobem rozpoznania Starej Duszy jest wgląd widzącego Mędrca, Mistrza Duchowego, ale często udaje się ustalić z pomocą wnikliwej analizy cech i jakości oraz sposobu życia człowieka, a także z pomocą pewnych ustaleń psychometrycznych, analiz astrologiczno-numerologicznych i chirologicznych - na jakim etapie ewolucji w ludzkich cyklach życia znajduje się dany człowiek, dana wcielona dusza. Warto przypomnieć, że samo badanie radiestezyjne wahadłem czy różdżką nie ma możliwości wskazania wieku duszy, gdyż dusza jest poza zasięgiem sił podświadomości, a jej badanie wymaga wglądu duchowego, bardzo rzadkiego u ludzi. Ażeby móc rozpoznawać stare i bardzo stare dusze, trzeba nie tylko spojrzeć w ich wibracje numerologiczne oraz horoskop urodzeniowy, ale także trzeba obejrzeć ich znaki szczególne na dłoniach oraz ciele (wtajemniczeni mają nawet kilkadziesiąt rozmaitych szczególnych znaków na ciele). Oprócz gematrycznych wibracji mistrzowskich i specjalnych liczb w Nous portretu G-NPS, trzeba zobaczyć chociażby czy występują ezoteryczne koniunkcje trzech i więcej obiektów dobrze aspektowanych oraz specyficzne cechy horoskopu związane z darami okultnymi i magicznymi. W numerologii, do analizy duszy bada się tak zwaną Liczbę Duszy, czyli wibracje samogłosek Imion, Nazwiska i innych elementów Osobonazwy (Miejscowości). 

Proste wibracje numerologiczne roczników początku XXI wieku pokazują wprost generalny wysyp dusz niemowlęcych i dziecięcych, które stają się bardzo mocnym wyznacznikiem poziomu całego społeczeństwa w większości krajów świata, stąd powrót barbarzyństwa, nacjonalizmu, konserwatyzmu, dzikiego kapitalizmu, wojen, zamętu, wysyp zboczeń seksualnych i upadek czy rozpad struktur cywilizacji końca XX wieku. 

Jak rozpoznać wstępnie starą duszę - arkusz testowy 

Odpowiedz „TAK” albo „NIE” na poniższe pytania. 

1. Czy czujesz się obco na Ziemi, czy odczuwasz tęsknotę za czymś, czego nie umiesz sprecyzować?

2. Czy interesujesz się duchowością, masz dużą intuicję, zdolności albo zainteresowania ezoteryczne?

3. Czy oglądając filmy, czytając książki historyczne, albo odwiedzając jakieś miejsca masz poczucie, że już uczestniczyłaś w zbliżonych czy takich samych zdarzeniach, mówisz: ja już tu wcześniej kiedyś byłam…

4. Czy odczuwasz chęć pomocy innym ludziom ale jednak nie pomagasz „na siłę” czy po to, żeby udowodnić sobie i innym jaka jesteś mądra/y i dobra/y, ale „wypływa” to naturalnie.

5. Czy nie odpowiada ci każde towarzystwo, tylko dlatego, że nie chcesz być sam/a albo dlatego, że ktoś cię chwali, czy lubi, natomiast przyciągają cię wyłącznie ludzie z którymi możesz nawiązać głębsze relacje, a powierzchowne kontakty nie interesują cię? 

6. Czy masz dystans do spraw materialnych, i nie uważasz, że są one najważniejsze w życiu?

7. Czy jesteś osobą spokojną i wyciszoną?

8. Czy nie robią na tobie wrażenia luksusowe auta, domy, ani ubrania? 

9. Czy jesteś osobą bardzo współczującą, po prostu wiesz co czują inne osoby?

10. Czy lubisz guru i szukasz prawdziwe autorytety duchowe (awatarów, proroków). Choć masz wrażenie, że sam/a potrafisz znaleźć odpowiedź w sobie na wszelkie pytania to akceptujesz Guru oraz Duchową Hierarchię? 

11. Czy cieszą cię proste przyjemności typu miłe słowo, słońce, piękne widoki, taniec czy słuchanie muzyki?

12. Czy panujesz nad emocjami, a osoby z otoczenia mówią nawet, że jesteś zdystansowan/a/y, czy „mało wylewna/y”, albo „chłodna/y”?

13. Czy często słyszysz, że twoje zachowanie jest nietypowe, ekscentryczne i wzbudza zdziwienie u innych, czy słyszysz słowa: „jeszcze nigdy nie spotkałem takiej osoby jak ty” (zarówno od kobiet jak i od mężczyzn)?

14. Czy masz sporo zainteresowań? Może masz kilka/naście zawodów i wiele źródeł dochodów? 

15. Czy kierujesz się w życiu swoimi wartościami, i nie zrobisz czegoś co uważasz za nieetyczne, co budzi w tobie wewnętrzny sprzeciw? 

16. Czy akceptujesz „inność” ludzi i nie segregujesz ich według statusu materialnego, pozycji społecznej czy koloru skóry. Ważne jest „wnętrze” człowieka, jego moralność, to czy masz z nim porozumienie na płaszczyźnie dusz? 

17. Czy jako dziecko byłaś/eś spokojn/a/y, czasami mówiłaś/eś coś i słyszałaś/eś: a ty skąd to wiesz?

18. Czy jako dziecko albo nastolatka/tek miałaś/eś tendencję do spędzania czasu w samotności (miałaś/eś taką potrzebę, bo np. denerwował cię hałas i wydawało ci się, że inne dzieci cię nie rozumieją)?

19. Czy jako dziecko i w późniejszym wieku miałaś/eś „swoje zdanie” i jeżeli czułaś/eś wewnętrzny opór przed zrobieniem czegoś albo uważałaś/eś, że jeżeli jakaś czynność jest bezcelowa, to nie wykonałaś/eś jej (bez względu na konsekwencję np. ocena niedostateczna, krytyka, mandat czy inne kary). 

20. Czy szukasz albo marzysz o pracy zgodnej z twoimi zainteresowaniami, takiej która będzie cię rozwijać, acz niekoniecznie super płatnej, czy wygodnej? 

21. Czy nie wyobrażasz sobie seksu bez miłości, czułości, pieszczoty?

22. Czy masz własne „głębokie” przemyślenia dotyczące życia? 

Jeśli na powyższe odpowiedzi odpowiedziałaś/eś szczerze słowami „TAK” - to masz duże szzanse na to, że jesteś starą duszą (pewność można uzyskać po wielu sprawdzianach i analizach). Testu na to czy jesteś młodą duszą nie ma, ponieważ młode dusze nie interesują się takimi sprawami i raczej nie „trafią” na ten artykuł ani test, a zamiast tego trafiają na ambitne testy rozlicznych zaburzeń osobowości i dewiacji. Osobowość duszy starszej zwykle jest zrównoważona, ambiwertywna, stoicka, z najlepszymi cechami wielu typów, bez wyraźnych cech zaburzeń czy odchyłów, bez śladów dewiacji ani zboczeń. W badaniach starsze dusze to często osobowość pasująca do kilku lub nawet do wszystkich typów osobowości, trudna do definicji, z niewielkimi tylko rysami jakichkolwiek zaburzeń osobowości, tak zwanych skazach śladowych, zawsze bez cech dewiacji seksualnych, chociaż może być z gruntu aseksualna, nie zainteresowana tematyką ale bez problemów somatycznych. 

Sporo więcej o szczeblach ewolucji ludzkich dusz oraz końcowych wtajemniczeniach duchowych i procesie angelizacji (przebóstwienia) znajdziesz na warsztatach rozwoju duchowego szkoły ezoterycznej.